Niet gister maar vandaag dus bij het petrified forest geweest. Mijn eerste indruk was dat zo’n petrified stukje boom er wel cool uitziet, maar wat een ripoff is het verder. Echt, van een forest is totaal gaan sprake. Geen enkele petrified boom staat rechtop. Alles ligt op de grond, en ook nog eens in stukjes. Het grootste stuk petrified hout is denk ik een meter lang of zo.

Na de forest nog een meteor krater bekeken, en dat was ook niet echt bijzonder indrukwekkend.

Hierna door richting Grand Canyon, en jawel overnacht in een indianen reservaat :-p Ohja, tegenover het motel zat een authentiek indianen winkeltje… ik kijken, is een kleedje van niet eens een vierkante meter $800 !!!!! Dat geloof je toch niet, daar kan je drie maanden lang zonder onderbreking een vredespijp van roken. Ik koop dan wel een cheapo imitatietje a cheapo.

Jawel, aanbeland in New Mexico. Hier wat indianen spul bekeken, en zo meteen rij ik richting het petrified forest. Er zijn hier heel veel petrified dingen, zoals stukjes petrified hout en petrified sand dunes.

Vroeger dacht ik altijd dat petrified erg veel leek op petrol, en dus dat het het proces betrof waarbij kleine plantjes en beestjes diep diep onder de grond na duizenden jaren veranderde in olie. Nu weet ik echter dat het betekent dat iets versteend raakt. Deze kennis plaatst ook de Harrie Potter waarin iedereen petrified raakt in een heel ander daglicht.

Verder ben ik er weer nog verder van overtuigt geraakt dat die indianen het goed voor elkaar hadden. Ik was in Mesa Verde, een soort gat in een rotswand, waarin ze een woning gebouwd hadden. Lekker droog, mooi uitzicht, water bronnetje dicht bij de hand. Een met de natuur, en als ze problemen hadden rookte ze gewoon de vredespijp, en dan maakte het allemaal niet meer uit. Petje af voor die gasten hoor.

Net terug van een hike door het land der Arches. Ik was begonnen om half 11, en om een uur of 2 was ik weer bij de gloeiend hete auto. En nu weet ik waarom indianen rood zijn. Het was echt ontzettend heet, en ik heb nu het idee dat als een indiaan me ziet dat ie me meteen een indianen naam zal geven als rooie bleekhuid of zo :-p.

Het park was trouwens redelijk druk, en de meest voorkomende nationaliteit was gewoon Nederlands. Echt overal! Van de meeste Nederlanders weer een hoop tips gehad over waar ik zeker heen moet gaan. De amerikanen die ik tegenkom gaan bijna allemaal helemaal wild als ze mijn yankees petje zien. Echt de verhalen over dat spelletje en dat team die ik moet aanhoren zijn onvoorstelbaar, zeker aangezien ik nog nooit een wedstrijd gezien heb.

Ik ben dus nu in Utah, en in de omgeving hier is alles rood, het zand, de rotsen, alles is echt rood. En het is warm/heet (als het niet regent). Utah is echt een soort woestijn, en extreem heuvelachtig. Ik denk dat Utah bestaat doordat alle toeristen er geld heenbrengen.

Colorado was allemaal gras. Alles was groen van de enorme hoeveelheden gras, en het was een beetje heuvelachtig terrein. Colorado bestaat vanwege de enorme hoeveelheden koeien en paarden, en het goud in de bergen.

Kansas was redelijk vlak. Met meer begroeiing, en olie!!!! Extreem veel olie oppomp apparaatjes :-p

Vandaag (en gister) ben ik in Moab. Een stadje, dat bijzonder veel weg heeft van een extreem klein gehucht, in de buurt van de Arches. Dat zijn stukken steen met een gat erin, en daar je dus onderdoor kan lopen. Gister was ik onderweg naar Salt Lake City, maar op een parkeerterreintje annex mooi uitkijkpunt kwam ik een paar ex-Nederlanders tegen die me wisten te vertellen dat ik inderdaad nooit naar Detroit had moeten gaan, en dat Salt Lake eigenlijk maar een saaie boel is, en dat ik beter richting het zuiden kon rijden, met hetzelfde einddoel, Vegas.

Eenmaal ik Moab aangekomen (gister dus) eerst een bibliotheekje gezocht waar ik kon internetten, en daarna naar het visitors center, om na te gaan wat er allemaal te doen is hier. Blijkt de gast die daar werkte ook Nederlander! En het grappige is dat zodra ik meer dan drie woorden Engels zeg, ze door hebben dat ik Nederlander ben, en dan vinden ze het leuk om zelf ook Nederlands te praten, wat bijzonder cool klinkt :-p

Goed, die Nederlandse visitor gast wist mij dus te vertellen dat ik a.b.s.o.l.u.u.t. een bepaalde arch moest zien tijdens zonsondergang om 20:30. Ik daar dus heen, kaartje gekocht, en de ingeschatte 45 a 60 minuten gelopen in 33 minuten :-p. Kom ik daar aan, is het bijzonder mooi, maar ook bijzonder kut weer. Het waait enorm en in de verte overal onweersbuien en regen. Goed, ik wachten tot de zonsondergang, begint het gewoon te regenen :-(. En dat terwijl in ieder blaadje dat je hier kan krijgen vermeld staat dat je ALTIJD water bij je moet hebben, omdat je anders dood gaat van uitdroging. Toen ben ik m dus maar weer snel gepeerd.

Vandaag de andere arch bekijken… dat zou de grootste van de wereld moeten zijn. Die arch van gister was de mooiste volgens de utah-kenners.

Vandaag in Utah gearriveerd. In een of ander vaag klein gehucht. Straks ff een motel/inn/hotelletje zoeken, en dan kijken of er nog wat te bekijken valt. Bij de biep hier heerst een keihard regime van maximaal 15 minuten internetten.. zeikerts

De Rocky Mountains waren erg cool! Maar helaas geen beren of tijgers of zo gezien. Na de tocht door het brute park aanbeland in een hotelletje dat eigenlijk bedoeld was voor skiërs en boarders. Aangezien er nu nagenoeg geen sneeuw lag was er echter plenty ruimte.

Het coole van dat hotelletje was echter het welkomstpakket.
· Van dat ontbijt serial spul
· Een energie reep
· Een huid crème tubetje
· en… jawel… medicijnen!

Ik ben dus nu de gelukkige eigenaar van 4 aspirine/cafeïne mixen en vier extra sterke pijnstillers :-)

Ik heb ze ook nog maar niet opgegeten, en denk dat ik ze ga bewaren voor het boarden :-p

Straks ff kijken bij de rocky mountain.

Jaaaaahhaaaaaa, het is me gelukt… :-D In de nabije omgeving van Denver is het me geluk om goud te vinden… Weliswaar maar 3 stukjes, allen zijn kleiner als in de GoldStrike, maar toch.

Ook gemerkt dat mijn klokjes weer allemaal een uur vroeger gezet moesten worden.

Na het goud zoeken een tocht door de ‘Caves of the Wind’ gemaakt. Alleen hoorde je er amper wind door de grot waaien, en waren de meeste stalactieten en -mieten in het verleden al door toeristen afgebroken, en nu door hek constructies beschermt.

Van Kansas City naar Denver is een enorm stuk, zeker op de kaart van Amerika die ik heb/gebruik, maar desondanks is het geen twee dagen rijden zoals ik had verwacht en heb zitten rondbazuinen, maar is het in acht uurtjes makkelijk te doen.

Als klein mannetje kan ik me nog goed herinneren dat mijn vader een keertje een soort zeemanskoeken had meegenomen. Dit waren een soort brokken gebakken deeg van een centimeter dik, en 6 a 8 centimeter in doorsnee. Zodra je een hap nam van zo’n ding (wat bijzonder moeilijk was gezien de keiharde samenstelling) wist het totaal smakeloze deeg al het vocht in je mond op te nemen. Hierna ging het door naar je maag, waar zelfs een klein beetje ervoor zorgde dat mogelijke hongergevoelens acuut verdwenen.

De reden voor het voorafgaande verhaal is dat ik voor mijn enorme reis naar Denver mezelf had voorbereidt door brood klaar te maken. Van die ronde donut-achtige stukken brood met ham, kaas en sla. Maar na de eerste hap had ik door dat dat een vergissing was. Dat brood smaakte echt als zo’n zeemanskoek, met als enige verschil dat er een ranzig zoetige bijsmaak bij was.

Kansas uitrijden was trouwens wel cool, opeens kwam ik in een gebied terecht waar allerlei kleine olie-op-pomp-apparaten stonden. Die hadden echt een hoog wil-ik-ook gehalte.

Eenmaal in Colorado waren de olie-op-pomp-apparaten verdwenen, en was er alleen nog maar gras te bekennen… Echt enorme hoeveelheden gras.