Alan is bij de dokter langs geweest voor weer een inenting. Gelijk hebben ze hem eventjes nagekeken, en alles bleek helemaal op orde.
Alan is flink groot voor zijn leeftijd. Zijn gewicht is goed, hij heeft een goede lengte en eigenlijk is alles gewoon goed met hem. Het is een slim ventje die goed eet, flink beweegt en extreem gestimuleerd wordt (door onder andere zijn grote broer Alex).
Het afsluitende concert van Alex was vandaag. In de club Nautico van Las Palmas. De klas van Alex speelde Las Abejas (de bijen), en dat ging hardstikke goed.
Alle kids op Alex zijn school hebben inmiddels een spinner, behalve Alex, en daar moest natuurlijk wat aan gedaan worden. We hadden natuurlijk gewoon zo’n ding kunnen kopen, maar zelf zo’n speeltje in elkaar klussen is veel leuker.
Met het uiteindelijke resultaat zijn we ook flink blij. Zelf een spinner maken is gemakkelijk. Je hebt vier kogellagertjes nodig, lijm en een stuk schoenveter.
Eerst hebben we een kogellagertje ontdaan van de metalen buitenkantjes en van al het vet door hem met flink wat sop te wassen. Hierdoor draait de boel sneller. Stap twee was het vastplakken van drie andere kogellagers, en ter versteviging hebben we ook nog een stuk veter over de hele buitenkant geplakt.
In het midden zit nog een stukje hout zodat je de spinner ook op bijvoorbeeld de tafel kan spinnen. Het makkelijkst is natuurlijk in de hand, maar Alex zijn handjes zijn nog net een beetje te klein. Enige nadeel van onze spinner is dat de lijm niet altijd houd, en hij af en toe gerepareerd moet worden.
Een lekker lang paas weekend, dat had het moeten zijn. Alex zijn peetoom Miguel was op bezoek, en we hadden flink wat tochtjes ingepland. Touristische routes, strand, lekker eten en tot rust komen. Helaas liep het allemaal was anders.
Tijdens een mooie tocht naar een watervalletje, op de terugweg, sloeg het noodlot toe. Ik liep voorop over een richeltje met Alan in mijn handen. Achter mij liep Miguel met Alex, en achteraan liep Ana. Opeens hoorde ik Ana schreeuwen, en toen ik omkeek zag ik Miguel en Alex een afgrond inglijden. 8 meters omlaag in recordtijd over grind en stenen.
Ana had het zien gebeuren. Miguel glipte uit en ging omlaag de afgrond in. Iets later werd Alex die de hand van Miguel vast had mee naar beneden getrokken. Een nachtmerrie scenario. Gelukkig was het een populaire tocht, dus er waren flink veel mensen die ons te hulp schoten.
Tijdens de val gaf ik snel Alan aan zijn moeder en sprintte ik naar beneden om Alex gerust te stellen. Hij was flink gekrast maar het leek mee te vallen. Hij was in ieder geval rustig en wist al mijn vragen te beantwoorden. Nadat ik Alex gecontroleerd had heb ik hem naar zijn moeder getilt, en samen, met nog wat bijstanders zijn ze rustig naar de auto gelopen.
Hierna was Miguel aan de beurt. Hij had een groepje mensen om zich heen staan, en had het minder goed getroffen. Hij had zijn bovenbeen gebroken, vlak bij zijn bekken, en moest met de helicoper geavacueerd worden. Na een operatie moest hij weer revalideren.
Alex moest ter observatie 1 nacht in het ziekenhuis blijven. Hierna mocht hij weer naar huis. We waren uiteraard erg bezorgt over wat dit allemaal voor gevolgen zou hebben. Zo’n trauma gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar Alex is jong en hij ging er goed mee om. Vanochtend bracht ik hem naar school en terwijl ik aan zijn docente zijn schade uitlegde was Alex bezig al zijn wonden te later zien aan zijn vriendjes. Dat lijkt dus goed te gaan. Voorlopig even geen tochtjes door de wildernis meer.
Soms heb je het dilemma. Maak je een paar fotos, of is een filmpje toch beter. Een lastige vraag, en in het onderstaande geval had ik in Leeds onterecht voor de fotos gekozen. Maar gelukkig toch ook nog een klein stukje film van een prachtig concert door Alex.
Alan is al weer een jaar en dat hebben we natuurlijk gevierd. Met taart, versieringen, kados en heel veel aandacht voor kleine Alan.
Zijn eerste jaar is snel gegaan. Alan loopt al bijna, hij kruipt als een speer door het huis, wijst al netje naar de dingen die hij wil en lacht zich een hoedje als hij doet alsof hij iets geeft en als je dat dan wil aanpakken trekt ie het snel weer weg.
De verschillen met Alex zijn qua uiterlijk niet zo groot. Het zijn duidelijk broers, maar in karakter zijn het twee totaal verschillende personen. Alan is eigenwijs, doet alleen wat hij zelf wil, en om hem te overtuigen moet je goed je best doen. Alex was in dat opzicht een stuk eenvoudiger om te overtuigen. Alex heeft ook nog nooit zijn vinger in een stopcontact gestoken, en bij Alan, toen hij net kon kruipen, was dit het eerste wat hij deed.
Een klassenfoto is natuurlijk altijd leuk om te hebben. Een herinnering voor later om terug te kijken met wie je allemaal in de klas gezeten hebt. Leuk, maar tegenwoordig niet meer zo betrouwbaar.
Alex heeft een klassenfoto gehad van zijn vijfde klas en dat is een mooi aandenken, maar wat valt gelijk op aan deze foto… kijk maar: 
Nou ja, als je snel de foto bekijkt valt er natuurlijk helemaal niets op. Op eerste gezicht keken wij alleen maar naar Alex, en het viel ons op dat ie zijn ogen bijna dicht had. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit.
Hierna viel me nog iets anders op. Het jongetje rechts-onder lijkt te zweven, en heeft bij nadere inspectie veel meer aandacht voor de camera en hij heeft een veel schoner zwart uniformpje. Dit jongetje is erbij geplakt met een foto uit een studio.
De juf en de twee meest rechtse jongetjes zijn losgeknipt van de rest en een stukje opzij geschoven. Hierna is het nieuwe ventje erbij geplakt. Het ventje is een beetje naar achter geschoven, en de juf en de twee rechter jongetjes zijn er weer een beetje overheen gezet. Het lijkt zo net alsof hij erbij was, maar mij reist de vraag of we dit wel moeten willen, ookal is het jongetje wel onderdeel van de klas… Als het toch allemaal in elkaar geschoven wordt, dat kan je net zo goed van iedereen een studio foto maken, en daarna alle lachende, schone, in de camera kijkende kinderen samen in een klassenfoto plakken.
Terwijl Alex bezig is met zijn muzikale ontwikkeling zit Alan ook niet stil. Alan is bezig om in recordtijd van hot naar her te kruipen. Ook staat hij al steeds vaker op zijn beentjes. Lopen vind ie nog een beetje te riskant, maar dat zal niet lang meer duren. Ook kunnen we niet meer langs de speeltuin lopen zonder hem uit zijn kar te halen. Alan wil namelijk graag schommelen.
Alex gaat al weer bijna twee maanden naar de Yamaha muziek school. Iedere maandag heeft hij een uurtje les, en daarna moet hij thuis af en toe een beetje oefenen. Voldoende om al een aardig repertoire te hebben. Hier is een stukje van Alex’ eerste optreden, samen met zijn beste vriend Dario.