Acht jaar zijn we vandaag samen. In acht jaar hebben we gebouwd aan een mooie familie en hebben we onze ups en downs meegemaakt. Toch zijn we nog steeds samen en hebben we goede hoop voor de toekomst. Het feest zal moeten wachten want Ana is op cursus in Londen, dus dat is lastig.
Weer een 10K achter de rug. Een mooie tijd van net iets meer dan 50 minuten. Tot ongeveer twee maanden geleden was mijn voorbereiding helemaal top. Drie keer per week liep ik hard, en soms zelfs 10K. Meestal liep ik echter rond de 6 of 7K. Een goede voorbereiding voor een 10K dacht ik zelf. Maar toen kwam mijn familie weer thuis, en stopte mijn redelijk intensieve training. Van drie keer in de week hardlopen naar 0 keer in de week.
Toch heb ik blijkbaar een goede basis, want ook na twee maanden geen stap zetten liep ik de 10K in een hele mooie tijd van 50 minuten en 10 seconden. Ik liep samen met de vader van een vriendinnetje van Alex, en dat zorgde natuurlijk voor nog net even wat meer motivatie.
We hadden het natuurlijk kunnen weten. Bij een lokaal feestje in het bos was alles overvol, behalve een tafeltje. Geluk dachten we eerst nog, totdat we dichterbij kwamen. Alex was de eerste want hij was in de sprint gelijk naar het tafeltje gerend.
Hij rende ook verdacht snel weer terug. Wespen! Wespen! riep hij, en jawel, Alex had een wespennest gevonden. Vlak onder de picnic tafel en de wespen hadden hem maar liefst drie keer in zijn been geprikt. Au!
Gelukkig was er een ambulance ter plaatse, en werd Alex goed geholpen met een paar ijsklontjes. Voer hieraan een cadeautje toe voor de schrik, en gelukkig verliep de rest van de dag super goed zonder verder incident.
Lose Yourself to Dance
Daft Punk
I know you don’t get a chance to take a break this often
I know your life is speeding and it isn’t stopping
You take my shirt and just go ahead and wipe up all the
Sweat, sweat, sweat
Lose yourself to dance
Alex is vandaag 7 geworden en dat is natuurlijk een groot feest. Alhoewel hij af en toe wat opstandig is, heeft hij toch heel goed zijn best gedaan het afgelopen jaar. Op school was hij een van de beste studenten en hij is zelfs verkozen tot hulpje van de juf. Bij zijn muziek lessen was hij net ietsje beter dan de rest van zijn klas, zodat hij als beloning bij het afsluitende concert helemaal vooraan mocht zitten, vol in de spotlight. Bij taekwondo heeft hij in minder dan een jaar twee keer een nieuwe band verdient en is hij van wit naar wit-geel naar geel gegaan.
Uiteraard moeten we als ouders kijken naar de ‘big picture’, en die laat ons zien dat Alex goed zijn best heeft gedaan en een flinke vooruitgang heeft gemaakt. Hij is zeker in situaties met een autoriteit (zoals een juf of een leraar) een heel gedisciplineerde jongen. Al met al goed voor flink wat cadeautjes.
Alan is een inspiratiebron voor ons allemaal. Iedere dag weer inspireert hij ons om het beste uit onszelf te halen en te werken aan een betere toekomst.
Zelfs zonder persoonlijk aanwezig te zijn heeft hij als inspiratie bron gefungeerd voor een kunstenaar. Dat is natuurlijk erg leuk. Hier is het resultaat:
Een prachtig schilderij gemaakt aan de hand van deze foto:
Van de school van Alex en Alan hebben we een officiële mail ontvangen. In deze mail wordt gesteld dat de school nu eindelijk gaat optreden tegen wanbetalers! Dat klinkt natuurlijk goed, maar toch heb ik mijn bedenkingen hierbij. Niet omdat wij zelf ook wanbetalers zijn, nee, wij betalen (gelukkig) netjes alles wat betaalt moet worden. Maar toch zijn er een aantal zaken die schijnbaar niet helemaal netjes zijn.
Het lijkt er sterk op dat de school door middel van de kinderen een flinke druk wil uitoefenen op de ouders. Ik twijfel of dat echt de juiste manier is, en vermoed dat de mail van de school nog een staartje gaat krijgen.
Pas bezig en nu al de gele band. Een hele prestatie van onze Alex. Hij moest voor de gele band een aantal taekwondo routines uit het hoofd kennen en zonder fout uitvoeren tijdens zijn examen. De exacte bewegingen weet alleen zijn docent, dus we konden hem niet helpen, maar toch ging het allemaal perfect. *super trots*
Met pas twee jaar gaat de ontwikkeling van Alan supersnel. Mede dankzij zijn grote broer die als perfect voorbeeld dient is Alan al met heel veel zaken vergevorderd. Soms verbaas ik me echter toch nog, zoals gisteren. Alan is bezig met het ontdekken van de subtiele kunst van het beïnvloeden. Zorgen dat met allerlei kleine acties een bepaalde toekomst waarschijnlijker wordt. Voor een twee jarig kind is dat natuurlijk een enorme prestatie, die ik zelfs bij zijn veel grotere broer nog niet zo duidelijk heb gezien.
Alan had op mijn nachtkastje een lekkere beer klaargelegd. Het soort dat hij ook graag zelf eet, maar deze was voor mij. Vanochtend kwam Alan al vroeg in onze kamer kijken en zag het beertje nog liggen. Hierna bood Alan zelfs nog aan om hem in mijn mond te stoppen. Ik ben zeker benieuwd wat zijn motivatie hiervoor is.