Dat was even schrikken. Alex is vandaag voor het eerst (en hopelijk voor het laatst) van het bed gerold. Hij werd om een uur of half zeven wakker en dat betekent dat hij daarna geen trek heeft om weer te gaan slapen. Alex’ dag begint namelijk lekker vroeg. Na een schone luier en een flesje melk speelt hij dan meestal even in ons bed met zijn paarse olifant en zijn kleine stoffen ezel boekje. Hierna ligt hij meestal naast zijn moeder een beetje te relaxen.

Vandaag was hij echter al vroeg actief, en hij begon met rollen. Al snel had hij een flink stuk afgelegd en was hij naar de rand van het bed gerold. En toen… boink! Ana in paniek, en de kleine huilde een beetje van de schrik. Gelukkig was het een valletje van een laag bed op een kleedje, dus hij was al snel weer alles vergeten. Toch hadden we als ouders eventjes last van een adrenaline piek. De dagen dat we Alex rustig zijn gang konden laten gaan zijn bijna voorbij. Vanaf nu is het opletten en in de gaten houden geblazen.

We zijn al weer vier maanden verder en Alex is inmiddels een heel stuk gegroeid. Na de geboorte van onze zoon is het leven in een stroomversnelling geraakt. Alles lijkt sneller te gaan en opeens hebben we voor heel veel dingen geen tijd meer. Ook lijkt het alsof alles opeens veel intenser beleefd wordt.

Een verkoudheid die vroeger alleen maar lastig was is opeens een stuk belangrijker en de gevolgen zijn een stuk groter. Als ik verkouden was werd de kleine dat ook, met als gevolg slapeloze nachten, een arme baby die enorm hoest en proest, een arme baby die niet meer wil drinken en een arme baby die alleen tot rust komt als hij in armen gehouden wordt. Dit een paar dagen 24 uur achter elkaar is een flinke inspanning.

Tegelijkertijd is het een prachtige ervaring om steeds weer nieuwe ontwikkelingen waar te nemen. Alex die iets pakt, Alex die naar zijn vader kijkt als iemand ‘papa’ zegt, Alex die steeds inventiever wordt om te voorkomen dat er een zout oplossing in zijn neusje gespoten wordt, Alex die steeds beter controle krijgt over zijn lichaam en af en toe expres zijn been strekt als je probeert hem een broek aan te trekken.

Het is veel werk, dat ouderschap, maar het is absoluut de moeite waard. Een Alex die oprecht lacht of een glimlach van de kleine is het mooiste wat er is, en Alex is er gelukkig niet zuinig mee. Zelf vlak na hoestbuien, overgeven of wat dan ook verschijnt er geregeld een prachtige lach op zijn gezichtje.

Het volgende avontuur staat al klaar. Het lijkt erop dat één van zijn tandjes flink aan het groeien is.