Lezing 1: Miguel

Speech!Tijdens de huwelijks ceremonie zijn er een aantal stukjes voorgelezen. Het eerste stukje was geschreven door Miguel, een hele goede vriend van ons beide. Hier vind je zijn bijdrage. Onder de lees meer link vind je de Spaanse versie.

Een morgen in Mei

Op een morgen in Mei, 6 jaar geleden, liep Ana de Pathologie afdeling van het LUMC Ziekenhuis in Leiden binnen om haar proefschrift definitief af te ronden. Diezelfde ochtend, niet ver weg, werd Adrie wakker met de gedachte om eens iets anders te gaan doen. Hij had zijn goede baan vaarwel gezegd en een trip naar Amerika gepland met het idee om na thuiskomst zijn oude werk weer op te pakken. Hij had er op dat moment geen erg in dat deze twee maanden weg een hoofdstuk in zijn leven zou afsluiten.

Ana was blij in Leiden maar, zoals wel vaker met Spanjaarden die weg zijn van huis, bleef ze denken aan haar familie en vrienden (in haar geval een uitbreiding van haar familie). Dus om bezoek uit Spanje mogelijk te maken, besloot ze een appartement te huren dat groter was dan ze alleen voor haarzelf nodig had. Adrie, zoals het een goede Nederlander betaamt, besloot niet om zijn appartement een aantal maanden leeg te laten staan, maar het in plaats daarvan wat geld te verdienen en het te verhuren. Onze helden kenden elkaar toen nog niet, maar toen al vulden zij elkaar goed aan.

In zijn appartement heeft Ana de diep verscholen geheimen van Adrie zijn klerenkast leren kennen ver voordat ze elkaar ooit ontmoet hadden. Ik kan geen betere manier bedenken om iemands toekomstige echtgenoot te leren kennen. Met woorden kunnen geliefden veel verbloemen, maar een kijkje in iemands vrijgezellen appartement verteld altijd de waarheid.

Pas maanden later zouden onze helden elkaar pas voor het eerst ontmoeten. Op de middag van de eerste ontmoeting praatte Ana honderd uit met haar gebruikelijke enthousiasme, waar we allemaal zo van houden. Adrie luisterde met een mengeling van verbazing en verrassing, misschien klonk het volgende gedicht wel in zijn hoofd:

Wat jij bent leidt me af van wat jij zegt. Woorden schieten voorbij, omringt door gelach. Het gaat aan me voorbij. Ik luister niet. Ik kan alleen kijken naar de lippen die ze voortbrengen.

In werkelijkheid is de kans vrij klein dat Adrie een gedicht van Salinas in zijn hoofd hoorde die dag. Wat er echt gebeurde was dat hij nog niet echt gewend was aan het Engels met een zwaar Spaans accent, en hij geen woord begreep van wat Ana vertelde. Misschien raar, maar het feit dat hij haar niet goed kon volgen maakte Adrie nieuwsgierig. Zonder deze nieuwsgierigheid, was deze eerste ontmoeting waarschijnlijk alleen een formaliteit geweest. Zonder deze nieuwsgierigheid, hadden we nu misschien geen verhaal om te vertellen.

Hierna ging het snel. We weten van geheime ontmoetingen in Milaan, Madrid, Galicië, België en Barcelona, en toen opeens, het wonder: liefde. Kennelijk was Adrie verliefd geworden op de Spaanse taal die Ana zo uitzonderlijk vloeiend spreekt. Hij verliet Leiden halsoverkop, hij liet alles achter waar hij ooit van gehouden had en schreef zichzelf in op de Don Quijote school, in het hart van het oude Madrid. Of deze plotselinge liefde voor de taal van Cervantes echt was, of alleen een excuus om dichtbij een andere nog grotere liefde te zijn zullen we nooit weten. Wat wel waar is, is dat Adrie nooit een erg grote inspanning deed om de grammatica te leren. Maar in minder dan een week, wist hij wel alle metro stations die hem van Ana scheidde.

Voor het vasteland in Spanje, is het niet duidelijk of de Canarische Eilanden een land van mogelijkheden of van verbanning is. Voor Nederlanders is er geen twijfel, het is het paradijs. Daarom, toen Ana de kans kreeg om naar Las Palmas te verhuizen, was Adrie de doorslaggevende factor om enige openstaande twijfel en luiheid weg te nemen die met zo’n beslissing komt. Als nieuwelingen op het eiland, helemaal alleen, hadden ze alleen elkaar. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om de rest in te vullen.

Als je denkt in geologische termen kan je alleen maar duizelig worden. Het lijkt onmogelijk om op grond te staan dat jonger is dan jezelf, maar toch is het mogelijk. Op 26 oktober 1971 begon de uitbarsting van de vulkaan Teneguia. Op 18 november stopte deze. Van het resultaat van de uitbarsting ontstond een jong en primitief land. Het was in dit rare landschap dat Adrie, op heel traditionele wijze, Ana ten huwelijk vroeg. Ana accepteerde het verzoek meteen, vooral omdat ze wilde dat hij zijn knie van de grond haalde, zodat de toeristen niet meer naar hun zouden staren. Het was de ochtend van de 12de oktober, een jaar geleden.

We zouden graag willen afsluiten met een mooi gedicht over het huwelijk, maar dat doen we niet. We vinden haast nooit poëzie over het huwelijk, en als we dat al doen, dan verwisselen ze vaak enthousiaste uitingen met sarcasme. Alsof het niet mogelijk is om verplichtingen en schoonheid te verenigen.

Je hoeft geen goede observatie te hebben om te weten dat het huwelijk een bron is van conflicten. Dat mag ons niet verrassen. Uiteindelijk is huwelijk een meervoudig concept in een enkelvoudig woord, en daardoor in zichzelf een tegenstelling. Als je er naar kijkt is elk huwelijk, elk op een eigen manier, de bereidheid om deze tegenstelling te trotseren. Als dichters geen bereidheid zien in deze enthousiaste uitingen, dan is dat hun probleem.

Ondanks dat wij geen dichters zijn, hopen we wel dat er in jullie huwelijk altijd ruimte zal zijn voor poëzie, hoe klein of slecht geformuleerd ook. We hopen dat jullie huwelijk een weg vind om verplichtingen en schoonheid te verenigen en we hopen dat jullie huwelijk een bron van inspiratie zal zijn voor toekomstige dichters. Veracht de poëzie nooit. Poëzie is het sterkste wapen dat jullie hebben om de huwelijkse tegenstellingen te overwinnen en ook het mooiste.


El texto de Miguel

Una mañana de Mayo

Una mañana de Mayo, hace ahora 6 años, Ana llegó al departamento de patología del Hospital Universitario de Leiden dispuesta a terminar su Tesis Doctoral. Esa misma mañana, a poca distancia, Adrie se despertó decidido a introducir un paréntesis en su, al parecer, algo monótona vida. Se iría a Norteamérica con la intención confesa de volver al cabo de un par de meses y retomar su vida en el punto exacto en el que la había abandonado. Qué aquel paréntesis de dos meses fuese a cerrar todo un capítulo de su vida, no podía por entonces ni imaginarlo.

Ana era feliz en Leiden pero, como tantas veces nos ocurre a los españoles lejos de casa, no dejaba de pensar en la familia y en los amigos (en su caso una especie de extensión de la propia familia). Por eso, para facilitarnos a todos la visita, decidió alquilar un piso mucho más grande de lo que ella en realidad requería. Adrie, como buen Holandés, no estaba dispuesto a mantener su piso vacío un par de meses y decidió alquilarlo. Nuestros héroes aún no se conocían, pero ya se complementaban a las mil maravillas.

Así fue como Ana conoció el fondo de armario de Adrie mucho antes que al propio Adrie. No se me ocurre forma más certera de conocer al futuro marido. Con la verborrea propia de los enamorados podemos tal vez engañar a alguna incauta, pero el aspecto de nuestro apartamento de soltero siempre nos delata.

Tuvieron que pasar meses para que nuestros héroes, al fin, se conocieran. La tarde del primer encuentro Ana hablaba sin parar con esa alegría tan suya que todos queremos. Adrie escuchaba entre ensimismado y perplejo, tal vez recitando en su interior estos versos:

“Lo que eres me distrae de lo que dices. Lanzas palabras veloces, empavesadas de risas. No te atiendo, no las sigo: tan sólo miro los labios donde nacieron”

En realidad, es poco probable que Adrie recitase aquel día unos versos de Salinas. Más bien ocurría que, poco acostumbrado por aquel entonces al inglés algo tosco que solemos hablar los españoles, no comprendía nada de lo que Ana decía. Por extraño que pueda parecer, aquella incomprensión despertó en Adrie una curiosidad que de otro modo quizás nunca habría existido. Sin esa curiosidad, quizás aquel primer encuentro no habría pasado de una mera formalidad. Sin esa curiosidad, quizás nosotros ya no tendríamos más historia que contar.

Y sin embargo, los acontecimientos no tardaron en precipitarse. Sabemos de encuentros en Milán, en Madrid, en Bélgica, en Barcelona y de pronto, el milagro; un amor repentino, un flechazo. Adrie se había enamorado de la lengua castellana que con tanto desparpajo hablaba Ana. Abandonó Leiden de forma precipitada, dejó atrás todo lo que hasta ahora había sido o querido, y se matriculó en la academia Don Quijote, en el corazón mismo del viejo Madrid. Si aquel amor desmedido por la lengua de Cervantes fue sincero o tan sólo la sublimación de otro amor más secreto, jamás lo sabremos. Lo cierto es que Adrie nunca se aplicó en exceso al estudio de la gramática pero en cambio, no tardó ni una semana en recitar de memoria las estaciones de metro que le separaban de Ana.

Para los peninsulares no está muy claro si Canarias es tierra de oportunidades o de destierro. Para los holandeses no hay duda, es el paraíso. Por eso, cuando Ana tuvo la oportunidad de mudarse a Las Palmas, Adrie fue decisivo a la hora de vencer las dudas y las perezas propias de un cambio de esa naturaleza. Recién llegados a la isla, completamente solos, tan sólo se tenían el uno al otro. No hay que ser un genio para imaginar el resto.

Uno piensa en tiempos geológicos y sólo puede sentir vértigo o mareo. Parece inverosímil poder pisar una tierra más joven que uno mismo y sin embargo, es posible. El 26 de Octubre de 1971 el volcán Teneguía entró en erupción. El 18 de Noviembre enmudeció. Del cataclismo surgió una tierra tan joven como primitiva, ni siquiera albergaba vida. Fue en esa tierra extraña donde Adrie, con ademanes propios de otros tiempos, pidió formalmente el matrimonio. Ana aceptó al instante, más que nada para que Adrie levantara sus rodillas del suelo lo antes posible y los turistas, entre curiosos e incrédulos, dejasen de contemplarles. Corría la mañana del 12 de Octubre, hace ahora un año.

Nos gustaría finalizar leyendo un hermoso poema sobre el matrimonio, pero no vamos a hacerlo. Apenas encontramos poemas que al matrimonio se refieran y cuando lo hacen, suelen sustituir el lirismo por el sarcasmo, como si no fuera posible casar obligaciones y belleza.

Que el matrimonio es fuente de conflictos no hay que ser muy observador para comprobarlo. Tampoco debería sorprendernos. Al fin y al cabo, el matrimonio es un plural en singular y por lo tanto, encierra en sí mismo una contradicción. Bien mirado cada matrimonio es, a su manera, un nuevo empeño por superar esa contradicción. Si los poetas no han sabido ver lirismo en ese empeño, es sin duda su problema.

A nosotros, que no somos poetas, nos gustaría sin embargo que vuestro matrimonio albergara siempre un espacio para la poesía, aunque fuera pequeño y muchas veces maltratado, nos gustaría que vuestro matrimonio acertase a casar obligaciones con belleza y nos gustaría, en definitiva, que vuestro matrimonio fuese fuente de inspiración para futuros poetas. No despreciéis nunca la poesía. La poesía es el arma más poderosa con que contáis para sobreponeros a las contradicciones propias del matrimonio, y es también la más hermosa.

Geef een reactie

Your email address will not be published. Required fields are marked *