Laatst hadden we op het strand een soort van schat gevonden. Een oud oorbelletje, en hij leek in mijn ogen van goud te zijn. Ana raadde mij aan het prul weer weg te gooien maar toch had ik hem meegenomen naar huis.

Omdat ik nieuwsgierig was naar wat het nu echt was, ben ik met het schoongemaakte oorbelletje naar de goud boer gegaan. Wij kopen goud stond er groot op de deur, dus daar zit ik goed dacht ik zo. De eerste test was met een magneet. Het goud plakte niet aan de magneet, dus dat was goed. De tweede test was met een soort van schuurpapier en een vloeistofje. Ook dit bleek goed te gaan. Hierna werd het oorbelletje gewogen. 1.1 gram. Het uiteindelijke bod was 20 euro. Toen ik vroeg naar het steentje in de oorbel werd mij lachend verteld dat die voor de vuilnisbak was.

Ik had natuurlijk gelijk die 20 euro kunnen accepteren, maar er klopte iets niet met het hele verhaal. Waarom zou iemand de moeite doen om een gouden sieraad te voorzien van een nep steentje? En wat helemaal vreemd was: Waarom zou de goudboer het oorbelletje met steen wegen, en voor het hele gewicht de goudprijs betalen. Het waardeloze steentje koopt de goudboer dan namelijk voor een goudprijs. Toch nog even verder zoeken. Wordt vervolgt…