Miguel vertelde me dit bizarre, maar waargebeurde verhaal over zijn dag tijdens de Spaanse stroomuitval een paar maanden geleden (28 april 2025), die meer dan 10 uur duurde om te herstellen.
Stroomuitval
Het gebeurt zonder waarschuwing. Midden op de dag, de zon brandt fel, en ineens wordt de stad gehuld in duisternis. In eerste instantie denk je dat het gewoon een normale storing is, je hebt dat een paar jaar geleden ook meegemaakt, en toen duurde het maar een paar minuten voordat alles weer normaal was. Maar dan verstrijkt er een uur. Nog steeds geen stroom. Het hoofd van je afdeling komt binnen om iedereen te vertellen dat ze naar huis mogen.Je stapt naar buiten en belandt in complete chaos. De stroomuitval is niet alleen in jouw gebouw, het is overal. Metro’s zijn abrupt gestopt. Mensen stromen uit ondergrondse stations en gebruiken hun telefoons als zaklampen. Verkeerslichten zijn uitgevallen, kruispunten zitten vast met auto’s en verwarde voetgangers. Bussen rijden niet. Trams staan stil. De stad lijkt haar adem in te houden.
Je kijkt naar je telefoon. De zaklamp werkt, maar dat is het dan ook. Geen oproepen. Geen berichten. Geen kaarten. Alles wat een signaal of verbinding nodig heeft, is verdwenen.
Gelukkig woon je in de stad. Een stevige wandeling zou je thuis moeten brengen. Maar terwijl je begint te lopen, bekruipt je een vreemde realisatie: je weet eigenlijk niet hoe je daar moet komen. Je hebt altijd vertrouwd op het openbaar vervoer en je navigatie-app. Zonder die hulpmiddelen vervagen de straten tot een wirwar. Je staart naar een oude papieren kaart die iemand je geeft, maar het zijn slechts lijnen en symbolen. Onbruikbaar.
Dan heb je geluk. Een oudere collega van kantoor hoort je praten. Je vertelt hem je adres, en hij knikt, wijst je de juiste richting op met de soort zekerheid die alleen komt na tientallen jaren door de stad te hebben gelopen. Je volgt zijn aanwijzingen, eerst nog onzeker. Maar naarmate je dichterbij komt, beginnen herkenningspunten op te duiken, een hoekcafé, een muurschildering, de bocht van een straat waar je al honderden keren langs bent gekomen zonder het echt op te merken.
En dan… thuis.
Je neemt de trap naar je appartement, opnieuw met je telefoon als zaklamp. De koelkast is stil. De vriezer houdt het nog net vol, voor nu. Je zit in de donkere woonkamer, omringd door stilte, en beseft hoeveel je hebt vertrouwd op onzichtbare systemen, en hoe snel ze kunnen verdwijnen.
Vandaag hoorde ik een grappig verhaal van een collega. Hij lag op het strand, en een onbekende hond begon hem te likken. Een grappig verhaal, en voor mij een inspiratie voor een nieuw liedje. Aan een AI vroeg ik om een song tekst, gebaseerd op de volgende context (het verhaal van mijn collega, een onbekende hond had hem gelikt, een beetje aangedikt):
Een papegaai heeft in zijn bakje 120 gepelde pinda’s. Van die 120 pinda’s eet hij er 1/3 op. 
Dit bordje kwam ik tegen in de jachthaven nabij ons huis. Blijkbaar toiletten voor als je echt moet. De afbeelding klopt ook wel, want als je in de buurt van al dat water moet, dan moet je! En bij hoge nood kan je niet anders dan je benen in een rare houding plaatsen.
