Vandaag hebben we een feestje, we zijn inmiddels al weer 15 jaar getrouwd! Een mijlpaal die we hebben bereikt. Ups en downs, dat is (nog steeds) de beste beschrijving. Na vijftien jaar weten we wat we aan elkaar hebben, en dat voldoet niet altijd aan de verwachtingen. Vijftien jaar geleden begonnen we aan een gezamenlijk avontuur, en inmiddels voelt het soms alsof we in een achtbaan zitten waar je halverwege niet uit kunt stappen. Druk met werk, druk met familie. Kinderen die we onder controle moeten houden, en die graag voor nog meer werk zorgen. Soms voelt het alsof ik per dag misschien een half uurtje voor mezelf heb, en dat is niet veel.

Als de kinderen naar bed zijn, volg ik meestal snel daarna, en val ik in slaap zodra ik mijn ogen sluit. Ik merk dat ik vaak moe ben en dan ben ik snel geirriteerd. Is het allemaal de moeite waard? Als ik naar mijn kinderen kijk wanneer ze blij zijn, samenwerken, samen spelen, hun grenzen verleggen, dan is het zonder twijfel de moeite waard. De kinderen zien opgroeien is ontzettend mooi en geeft voldoening, maar als ik naar de rest kijk, dan weet ik het niet. Het is niet gemakkelijk.

Vijftien jaar geleden hadden we elkaar belooft om trouw te zijn, maar beloften zijn uiteindelijk alleen maar woorden, en de betekenis van een woord kan met de jaren vervagen, of zelfs helemaal verdwijnen. We zijn nog steeds getrouwd, maar het voelt meer alsof we samen zijn uit gewoonte, met alletwee hetzelfde doel namelijk de toekomst van onze kinderen.

De toekomst; de automatische piloot. We gaan vooralsnog op dezelfde voet verder. We bewandelen de weg van de minste weerstand, want dat is het eenvoudigst en we hebben nu helemaal geen tijd om ingewikkelde veranderingen door te voeren.