Vandaag (en gister) ben ik in Moab. Een stadje, dat bijzonder veel weg heeft van een extreem klein gehucht, in de buurt van de Arches. Dat zijn stukken steen met een gat erin, en daar je dus onderdoor kan lopen. Gister was ik onderweg naar Salt Lake City, maar op een parkeerterreintje annex mooi uitkijkpunt kwam ik een paar ex-Nederlanders tegen die me wisten te vertellen dat ik inderdaad nooit naar Detroit had moeten gaan, en dat Salt Lake eigenlijk maar een saaie boel is, en dat ik beter richting het zuiden kon rijden, met hetzelfde einddoel, Vegas.

Eenmaal ik Moab aangekomen (gister dus) eerst een bibliotheekje gezocht waar ik kon internetten, en daarna naar het visitors center, om na te gaan wat er allemaal te doen is hier. Blijkt de gast die daar werkte ook Nederlander! En het grappige is dat zodra ik meer dan drie woorden Engels zeg, ze door hebben dat ik Nederlander ben, en dan vinden ze het leuk om zelf ook Nederlands te praten, wat bijzonder cool klinkt :-p

Goed, die Nederlandse visitor gast wist mij dus te vertellen dat ik a.b.s.o.l.u.u.t. een bepaalde arch moest zien tijdens zonsondergang om 20:30. Ik daar dus heen, kaartje gekocht, en de ingeschatte 45 a 60 minuten gelopen in 33 minuten :-p. Kom ik daar aan, is het bijzonder mooi, maar ook bijzonder kut weer. Het waait enorm en in de verte overal onweersbuien en regen. Goed, ik wachten tot de zonsondergang, begint het gewoon te regenen :-(. En dat terwijl in ieder blaadje dat je hier kan krijgen vermeld staat dat je ALTIJD water bij je moet hebben, omdat je anders dood gaat van uitdroging. Toen ben ik m dus maar weer snel gepeerd.

Vandaag de andere arch bekijken… dat zou de grootste van de wereld moeten zijn. Die arch van gister was de mooiste volgens de utah-kenners.