Het was vandaag de laatste volle dag dat mijn ouders lekker in de warme zon konden liggen. Morgen vertrekken ze van de 25 graden aan het zwembad terug naar -15 graden in Nederland. Een verschil van 40 graden! Dat zullen ze wel voelen. Uiteraard zijn Ana, Alex en ik vandaag langs geweest in het hotel. We hebben lekker van de zon genoten en Alex heeft het ook erg naar zijn zin gehad. Hij had flink lol met zijn opa en oma.
Naast deze filmpjes kan je ook nog een paar familie fototjes bekijken.
Ik heb een lange tijd geleden het boek ‘De naam van de Wind‘ cadeau gekregen. Het is een boek van Partick Rothfuss en het is onderdeel van een drieluik van boeken. Na een langzame start zie ik mij gedreven om dit boek vlot uit te lezen. Een flinke kluif, want het zijn 662 pagina’s maar op een of andere manier is het een ontzettend pakkend verhaal.
In het boek vertelt de hoofdpersoon over zijn leven. Ik heb nu een kwart van het boek gelezen en zijn leven is nu al van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan. Ik ben erg benieuwd en uiteraard moet ik binnenkort de andere twee delen zien te vinden.
Het gaat snel met de kleine. Hij is al weer 5 maanden. Twee weken geleden zijn we begonnen om een beetje granen in zijn melk te stoppen. Alex krijgt namelijk, als zijn moeder aan het werk is, twee keer per dag de fles. Die granen vond hij maar niks.
Vorige week zijn we begonnen met fruit. Eerst drie dagen kleine lepeltjes met sinaasappelsap en daarna beetje bij beetje meer sap. De sinaasappelsap was een beetje zurig, maar het ging erin als pap. Al ver voor het arriveren van het lepeltje ging zijn mond al wagenwijd open. Drie dagen later kreeg hij voor het eerst sinaasappelsap met peer.. een beetje vastere substantie en ook dat viel erg in de smaak. De meest recente toevoeging was lekkere appel.
De drie koningen zijn weer in het land. Vanavond is er een optocht en morgen hebben we lekker vrij. Uiteraard krijgt kleine Alex weer een aantal kadotjes, tenminste, mits hij natuurlijk braaf is geweest. De koningen laten dan vanavond wat achter wat Alex dan morgenochtend vind.
Alex is zich steeds meer bewust van mijn omgeving en van zijn eigen lichaam. De laatste paar dagen kijkt hij graag naar zijn handen en speelt hij met zijn vingertjes.
Ho ho ho!
We wensen iedereen een heel goed kerstfeest toe!
Er is weer een nieuwe 2 euromunt op komst. Goed voor de schatkist natuurlijk, maar waarom denkt de Nederlandse munt steeds zo klein. Het punt is dat de versie voor de verzamelaars al binnen 4 dagen was uitverkocht. De reden, er zijn slecht 15.000 muntjes geslagen. Deze zijn met een leuke winst voor 10 euro per stuk verkocht.
De directe winst voor de staat is dus 8 euro per verkochte munt. Daarnaast kan je er redelijk zeker van zijn dat alle munten bijna direct verdwijnen uit het betaalcircuit en worden opgenomen in allerlei verzamelingen. Dubbel winst dus. Wat ik alleen niet snap waarom in deze tijd van crisis Nederland weer zo klein denkt. Als 15.000 muntjes in 4 dagen uitverkocht zijn is er zeker een vraag voor veel meer. Met 30.000 muntjes verdubbel je de winst en als ze een miljoen muntjes maken zullen deze uiteindelijk ook wel verkocht worden. Verzamelaars in heel Europa zijn immers geïnteresseerd. Een gemiste kans voor de schatkist.
We zijn al weer vier maanden verder en Alex is inmiddels een heel stuk gegroeid. Na de geboorte van onze zoon is het leven in een stroomversnelling geraakt. Alles lijkt sneller te gaan en opeens hebben we voor heel veel dingen geen tijd meer. Ook lijkt het alsof alles opeens veel intenser beleefd wordt.
Een verkoudheid die vroeger alleen maar lastig was is opeens een stuk belangrijker en de gevolgen zijn een stuk groter. Als ik verkouden was werd de kleine dat ook, met als gevolg slapeloze nachten, een arme baby die enorm hoest en proest, een arme baby die niet meer wil drinken en een arme baby die alleen tot rust komt als hij in armen gehouden wordt. Dit een paar dagen 24 uur achter elkaar is een flinke inspanning.
Tegelijkertijd is het een prachtige ervaring om steeds weer nieuwe ontwikkelingen waar te nemen. Alex die iets pakt, Alex die naar zijn vader kijkt als iemand ‘papa’ zegt, Alex die steeds inventiever wordt om te voorkomen dat er een zout oplossing in zijn neusje gespoten wordt, Alex die steeds beter controle krijgt over zijn lichaam en af en toe expres zijn been strekt als je probeert hem een broek aan te trekken.
Het is veel werk, dat ouderschap, maar het is absoluut de moeite waard. Een Alex die oprecht lacht of een glimlach van de kleine is het mooiste wat er is, en Alex is er gelukkig niet zuinig mee. Zelf vlak na hoestbuien, overgeven of wat dan ook verschijnt er geregeld een prachtige lach op zijn gezichtje.
Het volgende avontuur staat al klaar. Het lijkt erop dat één van zijn tandjes flink aan het groeien is.
