Fantastisch toch hoe zo’n kleintje het enorm naar zijn zin kan hebben. Het geluk straalt van zijn gezicht en kan alleen maar resulteren in een goed gevoel bij de mensen om hem heen. Weken naar zijn korte verblijf in Nederland kwamen er nog kinderen langs op zoek naar Alex.
Het was een klein feestje een paar dagen geleden. Alex gaf helemaal zelf aan dat hij moest plassen, en na het pakken van zijn potje ging hij met wat hulp lekker zitten en deed een plas. Pappa en mamma waren natuurlijk apetrots, maar Alex zelf was nog het meest in zijn nopjes! Halverwege stond hij al plassend op om blij juichend en plassend door de kamer te rennen.
Alex is weer een stapje verder in zijn lange rit naar de volwassenheid. Zijn ontwikkeling gaat nog steeds razend snel, en we zijn dan ook benieuwd naar het volgende kunstje dat hij gaat klaren.
Alex’ moeder klaagt er vaak over dat in Spanje kan Alex de straat niet op zonder complimentjes te horen. Wat een mooi kind, en veel meer opmerkingen in die trant. Hier in Nederland horen we op de straat helemaal niets. Geen opmerkingen, niks.
Tot gisteren, toen kregen we de overtreffende trap. Hier stonden we allebei toch even van te kijken. Twee kleine meisjes belde aan. Ze waren rond de tien jaar denk ik, en ze vroegen of Alex buiten kwam spelen. Alex sliep, maar toen ik zei dat hij later wellicht naar het speelhoekje zou komen liepen de meisjes hardstikke blij weer weg. Ana en ik wiste niet wat er gebeurde. Zo vreemd, dat Alex nu al zo populair blijkt te zijn bij het andere geslacht. Hij is nog nieteens twee jaar! Als vader was ik natuurlijk wel ik mijn nopjes.
Na een week in Nederland zijn de veranderingen in kleine Alex erg opvallend.
Hij heeft zich enorm snel aangepast aan het Nederlandse dagritme. Hij slaapt veel vroeger, is vroeger wakker en heeft een andere dagindeling. Waar Alex normaal gesproken pas rond 10 of 11 uur ‘s avonds tekenen van vermoeidheid vertoont ligt hij in Nederland al rond 8 uur voor apegapen.
Waarom is niet echt duidelijk, maar wellicht heeft het te maken met het licht in Nederland, of het klimaat, of doordat we meer dingen doen, of gewoon doordat de mensen om Alex heen ook een ander ritme hebben.
Alex mist duidelijk zijn normale Spaanse ritme, maar toch begint hij langzaam te wennen en af en toe is het zelfs feest.
In Spanje heb je dat natuurlijk niet, een fiets. Daar zijn bijna geen fietspaden, en als je al een fiets hebt, dan is het een gevaarlijke bedoeling. Mede weggebruikers zijn niet bekent met fietsen en houden dus ook geen rekening met je. In Nederland is dat natuurlijk helemaal anders. Daar zit je op de fiets en ben je de koning van de weg. Iedereen houd rekening met je, en je kan overal met de fiets komen.
Het was een mooi moment om Alex met dit concept kennis te laten maken. Samen hebben we een paar rondjes gefietst en Alex vond het nog best leuk. Eerst eventjes huiverig natuurlijk, want het ging best wel hard en na een paar rondjes liet hij ook merken dat ie weer naar mamma wilde, maar toch. Het figuurlijke fiets zaadje is gepoot en nu kan de fietser in Alex rustig aan ontkiemen.
Wie zou dat ooit gedacht hebben. Dankzij Angelina Jolie staat Ana met een pagina groot artikel in de krant. Ana is degene die op de Canarische Eilanden zich richt op genetische screening en onderzoek naar borstkanker. Een onderwerp dat dankzij Angelina zeer sterk in de schijnwerpers is komen te staan en dat was te merken.
Stiekem ben ik dan natuurlijk erg trots op mijn Ana!
Toen en nu, Bert en Adrie. De fotos zijn gemaakt op exact dezelfde plek met 35 jaar verschil, maar vooruitgang is niet te stoppen, dus is alles nu anders.
7 jongen konijntjes lopen sinds een weekje in de tuin. Allemaal zo zwart als de nacht, in tegenstelling tot hun rood-bruine moeder. Het is een gezellige boel.
Emoties zijn een erg persoonlijke aangelegenheid. Het is helemaal moeilijk om emoties goed op te schrijven. Toch kan je blijkbaar toch wiskundige berekeningen op geschreven/beschreven emoties loslaten. In deze context werd mij door een onderzoekster gevraagd of een tweetal lezingen van mijn website gebruikt kunnen worden in een onderzoek.
Het betreft de lezingen van broer Bert en vriend Miguel die tijdens ons huwelijk ten gehore gebracht zijn. Ana en ik waren allebei ontroerd door de lezingen, dus er zit duidelijk een emotionele lading in. Ik ben natuurlijk zeer benieuwd naar de resultaten van het onderzoek, maar daar moet ik nog een paar maandjes op wachten denk ik.