Het was een leuk avontuur. Lekker vissen op de Noordzee was voor een keertje erg gezellig. Stukje varen, hengel uit, niks gevangen en weer doorvaren. Zo ging het een paar keer, waarbij echt helemaal geen vis verscheen… totdat vader Kees de eerste vis tevoorschijn toverde. Snel volgde hele horden vis totdat we een flinke emmer vol hadden. Het resultaat was 29 makrelen.
Het resultaat:
De afgelegen route:
Stoere zeebonken die met weer en wind de verschrikkelijke ontberingen van de eindeloze oceaan trotseren. Het bikkelharde leven van steeds weer keihard afzien. In de striemende regen en tijdens storm je leven in de waagschaal leggen om een paar miezerige vissen te vangen. Op een schip dat stuurloos dobbert op de wilde oceaan bidden tot de machtige god van de wereldzeeën om ooit weer voet op vaste wal te mogen zetten, wetende dat je achter gebleven familie leeft in vrees en angst.
Waarschijnlijk loopt het niet zo’n vaart, maar je weet natuurlijk nooit. Met familie en vrienden gaan we lekker zeevissen. Met rederij Trip vertrekken we morgen vroeg in de ochtend om een hele dag te gaan Makreel vissen op de Noordzee. De gevangen vis mag je direct meenemen, dus dat wordt binnenkort vis eten.
Geocachen bestaat eigenlijk uit twee delen. Een deel is het verstoppen van een doosje met daar iets in op een bepaalde plek. Van deze plek noteer je dan de geografische coördinaten en die publiceer je op de geocaching website. Het andere deel is het zoeken van reeds bestaande caches. Er zijn er al ontzetten veel, dus bijna zeker vind je er een binnen een straal van een kilometer van je huis. Om een cache te zoeken kijk je op de website naar de coördinaten, en zoek je de cache daarna op met je telefoon of met een aparte gps.
Afgelopen weekend heb ik ook mijn eerste caches gevonden, en dat was best wel leuk. Sommige zijn lastig te vinden of heel klein en andere zijn wat eenvoudiger. Het idee is dat je zo nog eens ergens komt/kijkt waar je normaal straal voorbij zou lopen. Bij sommige vondsten kan je ook je naam achter laten, of soms kan je iets uit de gevonden doos meenemen en ruilen voor iets anders.
Het is vandaag feest. Onze kleine Alex is alweer twee jaar! Hij groeit ontzettend snel en het gaat ontzettend goed met hem en met ons. Sinds April ben ik helaas veel tijd in Nederland, maar toch gaan we geregeld bij elkaar langs. Ook heb ik bijna dagelijks contact met mijn familie zodat we elkaar toch nog eventjes kunnen zien. Hopelijk zijn we in de nabije toekomst vaker bij elkaar.
Alex heeft zich het laatste jaar weer heel goed en vooral ook heel snel ontwikkeld. Tijdens zijn eerste verjaardag kroop hij nog vliegensvlug door het huis. Nu rent hij van hot naar her, klimt trap, springt, kent al een flink aantal woorden (zowel Spaans als Nederlands), drinkt zelf zijn melk en plast af en toe al in zijn potje.
Natuurlijk zijn we apetrots op onze kleine man. Hij is het zonnetje in huis en met Alex in de buurt is het gegarandeerd feest. In Spanje kan hij de straat niet op zonder dat hij wordt nagestaard en bewonderd. In Nederland komen allerlei meisjes nog weken aan de deur om te vragen of Alex er nog is, terwijl hij maar twee weken op bezoek geweest is. Wat we het komende jaar gaan meemaken weten we natuurlijk nog niet, maar ik vermoed dat Alex ons weer versteld gaat laten staan.
Cumpleaños feliz
cumpleaños feliz
te deseamos todos
cumpleaños feliz.
Alex voegt hier helemaal zelf nog een afsluiting aan toe. “Ya esta”, wat zoveel betekend als “Klaar”.
Alex heeft weer een kort koppie en volgens zijn moeder lijkt hij nu nog meer op zijn vader. Dat is natuurlijk te veel eer voor mij want het is een prachtig ventje.
Het is al weer de tweede keer dat Alex geknipt is, en inmiddels is hij er achter dat haar knippen geen pijn doet. Hij heeft het knippen dit keer lachend doorstaan.
We hebben een nieuwe auto! Onze trouwe Seat Ibiza hebben we ingeruild en we hebben nu een zo goed als nieuwe 9 jarige rode Focus.
Nou ja, hij was zo goed als nieuw toen we hem kochten, maar inmiddels is gebleken dat onze parkeerplek op -3 toch roet in het eten gooit. De auto is na een paar dagen al voorzien van een flinke deuk en enorme krassen aan de linker kant, de rechter kant en op de voor bumper.
Fantastisch toch hoe zo’n kleintje het enorm naar zijn zin kan hebben. Het geluk straalt van zijn gezicht en kan alleen maar resulteren in een goed gevoel bij de mensen om hem heen. Weken naar zijn korte verblijf in Nederland kwamen er nog kinderen langs op zoek naar Alex.
Het was een klein feestje een paar dagen geleden. Alex gaf helemaal zelf aan dat hij moest plassen, en na het pakken van zijn potje ging hij met wat hulp lekker zitten en deed een plas. Pappa en mamma waren natuurlijk apetrots, maar Alex zelf was nog het meest in zijn nopjes! Halverwege stond hij al plassend op om blij juichend en plassend door de kamer te rennen.
Alex is weer een stapje verder in zijn lange rit naar de volwassenheid. Zijn ontwikkeling gaat nog steeds razend snel, en we zijn dan ook benieuwd naar het volgende kunstje dat hij gaat klaren.
Alex’ moeder klaagt er vaak over dat in Spanje kan Alex de straat niet op zonder complimentjes te horen. Wat een mooi kind, en veel meer opmerkingen in die trant. Hier in Nederland horen we op de straat helemaal niets. Geen opmerkingen, niks.
Tot gisteren, toen kregen we de overtreffende trap. Hier stonden we allebei toch even van te kijken. Twee kleine meisjes belde aan. Ze waren rond de tien jaar denk ik, en ze vroegen of Alex buiten kwam spelen. Alex sliep, maar toen ik zei dat hij later wellicht naar het speelhoekje zou komen liepen de meisjes hardstikke blij weer weg. Ana en ik wiste niet wat er gebeurde. Zo vreemd, dat Alex nu al zo populair blijkt te zijn bij het andere geslacht. Hij is nog nieteens twee jaar! Als vader was ik natuurlijk wel ik mijn nopjes.
Na een week in Nederland zijn de veranderingen in kleine Alex erg opvallend.
Hij heeft zich enorm snel aangepast aan het Nederlandse dagritme. Hij slaapt veel vroeger, is vroeger wakker en heeft een andere dagindeling. Waar Alex normaal gesproken pas rond 10 of 11 uur ‘s avonds tekenen van vermoeidheid vertoont ligt hij in Nederland al rond 8 uur voor apegapen.
Waarom is niet echt duidelijk, maar wellicht heeft het te maken met het licht in Nederland, of het klimaat, of doordat we meer dingen doen, of gewoon doordat de mensen om Alex heen ook een ander ritme hebben.