Dit weekend was ik van plan om met een aantal vrienden de Gran Canaria wijn route te volgen.
Alhoewel ik totaal geen kenner ben, mag ik op zijn tijd graag een glaasje wijn drinken. En laat Gran Canaria nu een geschiedenis hebben waar het verbouwen van druiven en wijn productie. Tussen de 16de en 18de eeuw was wijn het belangrijkste exportproduct.
Inmiddels is wijn totaal niet meer van belang voor de locale economie, maar er resten nog een paar locaties nabij de hoofdstad Las Palmas waar nog steeds wijn gemaakt wordt.
Toeristisch gezien wordt dit aspect van Gran Canaria langzaam maar zeker steeds meer naar voren geschoven, maar er is nog een lange weg te gaan. Er is sinds enkele jaren een wijn route. Dit is een route langs zes bodega’s in de buurt van Las Palmas. Nadeel van deze route is wel dat je er specifiek naar moet vragen bij de informatie punten voor toeristen en daarna moet je zelf overal achteraan. Zelf bellen, afspraken maken en op bezoek.
Gelukkig hoef je tegenwoordig niet onvoorbereid op bezoek te gaan. Een document voor het op waarde schatten van de wijn is handig om mee te nemen.
Maar uiteindelijk was het toch weer een typisch Spaans gebeuren. Als je gaan Spaans spreekt valt er zelfs helemaal niet te communiceren. Van de 6 bodega’s waren er 2 niet te bereiken. Eentje was dicht, een andere was alleen geïnteresseerd in grote groepen, de derde was te bezichtigen van 17:00 tot 20:00, maar alleen op een zaterdag en de laatste vertelde me dat ik vanaf Oktober welkom was.
Dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk en we hebben de wijn tocht maar afgeblazen. Niet vreemd dat ze deze wijn route redelijk onder de pet houden. Over een paar maanden ga ik nog een poging wagen.
Heel veel bergen waren voorzien van ontzettend veel terrassen. Deze zijn door de oude Gomeranen aangelegd om allerlei planten te kunnen cultiveren. Ongetwijfeld is dit heel veel werk geweest. Nu nog zie je op sommige plekken bananenbomen, aardappelen of druiven staan, maar het overgrote deel wordt niet meer gebruikt. De lokale bevolking heeft namelijk gemerkt dat de toeristenindustrie veel winstgevender is dan met planten in de weer te zijn. Jammer voor de tradities, maar het levert wel mooie plaatjes op.
De boottocht naar het eiland was net een rit in de achtbaan. Ik vond het hartstikke leuk maar Ana was minder blij met de overtocht. Voor de typische rotswant moest je eigenlijk ook de boot pakken voor het beste uitzicht, maar dit zat er na de eerdere bootervaring niet in. Gelukkig waren er over het hele eiland aardig wat van deze typische gevormde rotsen te vinden.
Wat vroeger was bedoeld als een periode waarin je je nieuwe levenspartner leerde kennen is dit nu helemaal niet meer nodig. Ik ken Ana al voldoende maar toch blijft het net getrouwd zijn een ideale reden om eens lekker op vakantie te gaan.
Zondag is het feest op de Canarische eilanden. Dan worden er massaal Canarische aardappeltjes met ‘mojo’ saus, honingrum, in zeewater gekookte vis,