We houden van onze hamster (Pel) en proberen haar een goed leven te geven. Ze lijkt behoorlijk gelukkig en laat zich aaien. Ze laat de kinderen met haar spelen, haar oppakken en verplaatsen zonder problemen. We laten haar doolhoven oplossen, geven haar speciale voedselpuzzels en leuke speeltjes in haar verblijf. Ze heeft een klein huisje, een halve kokosnoot, een loopwiel, een zandbad, een klein porseleinen kopje voor haar voer, een klein bordje voor haar groenten, een waterbuis, een klein laddertje en een paar holle boomstammen.
De boomstammen hebben we toegevoegd omdat ik dacht dat het leuk voor haar zou zijn om ze te verkennen, een nieuwe verstopplek te hebben, en ze kon erop knagen wat goed is voor haar tanden. Ze vond ze leuk, en ik sloeg een beetje door. Elke keer dat ik een boomstam toevoegde, kwam Pel tevoorschijn om te verkennen. Ze rook eraan, rende eroverheen, erdoorheen, en gaf er soms een klein knabbeltje aan. Ze leek zo blij dat ik bleef toevoegen. Ze begonnen een complex doolhof te vormen waar ze doorheen kon rennen. Het leek zo leuk.
Maar er was een klein probleem dat ik pas te laat doorhad. Pel speelde met alle boomstammen, maar langzaam kwam de bovenkant van haar verblijf binnen bereik. Op een dag moet ze een sprong in het diepe hebben genomen, en ineens was ze weg. Haar verblijf was leeg. Eerst merkten we het niet en dachten we dat Pel zich gewoon ergens had verstopt. Alan zei op een gegeven moment dat hij Pel al een tijdje niet had gezien, maar ik verzekerde hem dat ze zich gewoon verstopte. Na een stille nacht wist ik dat ze weg was. Elke nacht trainde ze en rende als een gek in haar wiel. Een behoorlijk hoorbaar kabaal, maar nu was het stil. Een vreselijk gevoel overviel me, en na een grondige zoektocht in haar verblijf was het duidelijk dat ze er niet was.
Gelukkig waren de kinderen niet thuis. Alex was op reis met zijn peetvader, en Alan logeerde bij vrienden. Ik zocht overal. Verschoof de bank, de kasten, de bedden. Alles wat ik kon bedenken. Ik onderzocht alle onderste delen van de kasten. Niets. Mijn instinct zei me dat Pel nergens heen wilde, maar mijn verstand zei dat ik overal had gekeken. Toen begon Ana te zeggen dat het eigenlijk mijn schuld was. Wat voor effect het op Alan zou hebben, en veel gepraat over dat ik zijn favoriete huisdier kwijt was. Ook veel gepraat over een dode Pel die we op een dag zouden vinden, vanwege de geur. Ik brak.
Die middag besloten we Pel te vervangen. We gingen een nieuwe hamster halen. Vergelijkbaar, maar duidelijk niet dezelfde. Ik was zo verdrietig, maar we wilden ons best doen om de droevige waarheid te vermijden. Pel2 werd in Pels oude verblijf geplaatst, en we hoopten dat Alan het niet zou merken. Pel2 leek in eerste gezicht misschien op Pel, maar na een tijdje werden de verschillen duidelijk. Pel2 had grotere pootjes, en een puntigere kont. Het leek op een mannetje. Die nacht sliep Alan bij vrienden, dus Pel2 had wat tijd om te wennen aan de nieuwe omgeving, en hopelijk zou het niet te duidelijk zijn dat er best wat veranderd was.
Onze geliefde Pel was nog steeds vermist, en ik besloot in de woonkamer te slapen, hopend op een teken of geluid wanneer ze ‘s nachts actief zou worden. Door het hele huis, op strategische plekken, had ik kleine stapeltjes zonnebloempitten (haar favoriete eten) neergelegd zodat ik hopelijk kon bevestigen dat ze nog in de buurt was. Ik liep een paar keer door het appartement in het donker, met een zaklamp, hopend op beweging, maar niets. Ana sliep, en ik begon me ook klaar te maken voor bed. Nog één laatste ronde door het appartement en dan zou ik het opgeven. Nogmaals controleerde ik alle slaapkamers, de badkamers, de woonkamer onder al het meubulair en uiteindelijk de keuken.
Ik kon mijn ogen niet geloven. Het voelde magisch. Zo vreemd. Pel zat daar, letterlijk midden op de keukenvloer, en keek me recht aan. Ze bewoog niet, ze keek gewoon. Kippenvel! Ik pakte haar voorzichtig op, en het voelde alsof Pel weer thuis was. Een enorme last viel van mijn schouders. Ik gaf Pel een kus en maakte Ana wakker. We verplaatsten Pel2 snel naar een ander verblijf en brachten Pel terug naar haar thuis.
Die nacht werd ik een paar keer wakker, maar het horen van Pel die in haar wiel rende gaf me een warm, gelukkig gevoel waardoor ik meteen weer in slaap viel.
De kinderen begonnen de maand samen met Ana op hun vakantie park. Hier heeft Alex ook zijn verjaardag iets vervroegd gevierd. 14 jaar wordt hij. Na het Spaanse vakantie park is Ana met de kinderen een weekje naar Nederland gekomen. Ana moest na een week weer terug want haar vrije dagen waren op. De kinderen bleven gezellig bij mij voor nog een paar weekjes.
Ik had een simpele mix van water, knoflook en ui over de plant gesprayd… en poef, het probleem was opgelost. Mijn koffieplant is weer springlevend en groeit als kool!
Dit weekend trek ik naar San Agustin, het zonnige zuiden van Gran Canaria. Elk jaar bouwen ze daar op het strand een indrukwekkend podium: met de oceaan aan de ene kant en eten, drinken en wc’s aan de andere. Vrijdag en zaterdag zitten we lekker in het warme zand te genieten van het Soul Festival.
Een halve eeuw! Geweldig. Terugkijken, iets wat bijna onvermijdelijk is wanneer je een mijlpaal bereikt, geeft me een geweldig gevoel van overwinning. Net als het beklimmen van een berg, terugkijken naar het pad en het uitzicht zien, het pad combineren met de herinneringen aan de klim. Gemakkelijke delen, moeilijke delen, de vallen en vergissingen, de kortere routes… samen maken ze de inspanning waardevol.
Ik was zo blij met mijn koffieplant, maar helaas, mijn blijheid was van korte duur. Een 
