Dat was even schrikken. Na de geboorte van Alex kreeg ik een klein boekwerkje in mijn handen gedrukt. De handelingen die uitgevoerd moesten worden om het kindje als Spanjaard aan te melden. Deze handelingen zouden als uiteindelijk resultaat zijn Spaanse identiteitsbewijs moeten hebben.

Nou, ik heb het geweten. De twee vrije weken die ik had na de geboorte zijn volledig besteed aan het op en neer reizen naar verschillende instanties. In Alcala, waar Alex geboren was. In Alcorcon waar we na de geboorte verbleven. In Las Palmas waar hij bij ons ingeschreven moest worden.

Vandaag is de kleine precies één maand. Hij is inmiddels ingeschreven bij de gemeente. Hij heeft ook recht op medische zorg. Ana heeft recht op een paar vrije maanden en ik heb mijn twee vrije weken kunnen rechtvaardigen. Wat ons nog rest zijn een paar tochtjes naar het gemeentehuis in Las Palmas en in Alcorcon om een identiteitsbewijs te verkrijgen. Dit zou de laatste stap moeten zijn en dan is er de mogelijkheid om te vliegen. Naar Nederland en daarna naar huis in Las Palmas.

Wat me daarna nog rest is het verkrijgen van het Nederlander-schap. Hiervoor staat een ambtelijke beschrijving op de site van de Nederlandse ambassade in Spanje, maar hier wordt het een en ander niet echt duidelijk door. In oktober ben ik weer in Madrid en ga ik maar eens even langs bij de ambassade. Mocht dat niet helpen dan kan ik daarna nog een poging wagen in Nederland.

Alex is al aardig gegroeid en gelukkig stuurt Ana mij af en toe een paar fototjes zodat ik op de hoogte blijf van de ontwikkelingen in deze maand dat ik van mijn zoon gescheiden ben. Hier Alex’ variant van Blue Steel.

Ze zijn voorbij gevlogen die eerste twee weken. De eerste vier dagen waren we in het ziekenhuis te gast. Dit was met kop en schouders de minst prettige situatie. Wij moesten wennen aan Alex en hij aan ons. Hierbij waren er zeer veel onzekerheden en had Ana nog erg veel last van haar operatie. Ook de enorme hoeveelheden familie (ook al was het nog zo goed bedoeld) hielpen niet mee om tot rust te komen.

Maar na een paar dagen ging het al een heel stuk beter! Ana’s melk voorziening begon op gang te komen en Ana’s infuus werd verwijderd. Toen we naar huis vertrokken (in Alcorcon) waren we allemaal erg blij. Hierna hebben we in sneltreinvaart moeten leren. Leren omgaan met een gebrek aan slaap en leren omgaan met een verantwoordelijkheid die we tot voor kort niet kende.

Bij zijn geboorte woog Alex 2500 gram. Bij het verlaten van het ziekenhuis was dit nog maar 2300 gram. Een week later toucheerde Alex al de 2640 gram en vandaag was hij zelfs al een goede 3000 gram!

Mijn twee vrije weken in verband met de geboorte zijn inmiddels voorbij. Voor een deel ben ik bezig geweest met de enorme papierberg die moest worden verwerkt. Het andere deel is gespendeerd aan mijn kersverse gezinnetje. Weinig slaap, veel zorgen en onzekerheden, maar zonder enige twijfel het mooiste en meest indrukwekkende dat me ooit is overkomen.

En nu ben ik de komende maand in Las Palmas, aan het werk, want dat moet ook gebeuren. Maar het is anders als normaal… mijn gedachten zijn nog in Madrid.

Op 15 augustus is onze Alex geboren om 23:07 in het ziekenhuis van Alcala de Henares. Hij is een prachtige kleine baby en hij woog vlak na zijn geboorte 2500 gram met donkerblond haar en donkerblauwe ogen.

De eerste avond heeft Alex doorgebracht in een speciale afdeling want hij was tijdens de geboorte onderkoeld geraakt en maakte een beetje vreemd geluid tijdens het adem halen. De hele nacht ben ik bij hem geweest en hebben we huid-aan-huid doorgebracht. Het vreemde geluidje was al na een half uurtje verdwenen en zijn onderkoeling was snel onder controle, maar voor de zekerheid moest Alex toch tot de volgende dag onder supervisie blijven.

De 15de was een chaotische dag. Alex was ingepland voor de 24ste, maar tijdens een controle bleek dat de geboorte al aan de gang was. Ana had hier echter niets van gemerkt. Ik werd gebeld en heb in alle haast snel een ticket geboekt naar Madrid. Hier kwam ik rond middernacht aan. Een half uurtje later was ik in het ziekenhuis alwaar Alex zojuist geboren was.

Eerst eventjes bij de kleine wezen kijken en daarna naar de moeder. Het was wel even schrikken om Ana zo te zien, want ze zag er uit als een soort van geest.

De volgende dag moest Ana direct aan de slag. Opstaan na haar keizersnee was niet gemakkelijk maar toch heeft ze het moeten doen. Haar eerste blik op de kleine Alex maakte veel goed; er verscheen weer een glimlach op haar gezicht. Na een paar dagen konden we het ziekenhuis de rug toekeren en momenteel zijn we lekker thuis, kijken hoe het gaat en proberen een dagelijkse routine te vinden.

Enkele fotos van onze zoon:

Update: Nog meer fotos van de kleine Alex.