Tijdens de huwelijks ceremonie zijn er een aantal stukjes voorgelezen. Het eerste stukje was geschreven door Miguel, een hele goede vriend van ons beide. Hier vind je zijn bijdrage. Onder de lees meer link vind je de Spaanse versie.

Een morgen in Mei

Op een morgen in Mei, 6 jaar geleden, liep Ana de Pathologie afdeling van het LUMC Ziekenhuis in Leiden binnen om haar proefschrift definitief af te ronden. Diezelfde ochtend, niet ver weg, werd Adrie wakker met de gedachte om eens iets anders te gaan doen. Hij had zijn goede baan vaarwel gezegd en een trip naar Amerika gepland met het idee om na thuiskomst zijn oude werk weer op te pakken. Hij had er op dat moment geen erg in dat deze twee maanden weg een hoofdstuk in zijn leven zou afsluiten.

Ana was blij in Leiden maar, zoals wel vaker met Spanjaarden die weg zijn van huis, bleef ze denken aan haar familie en vrienden (in haar geval een uitbreiding van haar familie). Dus om bezoek uit Spanje mogelijk te maken, besloot ze een appartement te huren dat groter was dan ze alleen voor haarzelf nodig had. Adrie, zoals het een goede Nederlander betaamt, besloot niet om zijn appartement een aantal maanden leeg te laten staan, maar het in plaats daarvan wat geld te verdienen en het te verhuren. Onze helden kenden elkaar toen nog niet, maar toen al vulden zij elkaar goed aan.

In zijn appartement heeft Ana de diep verscholen geheimen van Adrie zijn klerenkast leren kennen ver voordat ze elkaar ooit ontmoet hadden. Ik kan geen betere manier bedenken om iemands toekomstige echtgenoot te leren kennen. Met woorden kunnen geliefden veel verbloemen, maar een kijkje in iemands vrijgezellen appartement verteld altijd de waarheid.

Pas maanden later zouden onze helden elkaar pas voor het eerst ontmoeten. Op de middag van de eerste ontmoeting praatte Ana honderd uit met haar gebruikelijke enthousiasme, waar we allemaal zo van houden. Adrie luisterde met een mengeling van verbazing en verrassing, misschien klonk het volgende gedicht wel in zijn hoofd:

“Wat jij bent leidt me af van wat jij zegt. Woorden schieten voorbij, omringt door gelach. Het gaat aan me voorbij. Ik luister niet. Ik kan alleen kijken naar de lippen die ze voortbrengen.”

In werkelijkheid is de kans vrij klein dat Adrie een gedicht van Salinas in zijn hoofd hoorde die dag. Wat er echt gebeurde was dat hij nog niet echt gewend was aan het Engels met een zwaar Spaans accent, en hij geen woord begreep van wat Ana vertelde. Misschien raar, maar het feit dat hij haar niet goed kon volgen maakte Adrie nieuwsgierig. Zonder deze nieuwsgierigheid, was deze eerste ontmoeting waarschijnlijk alleen een formaliteit geweest. Zonder deze nieuwsgierigheid, hadden we nu misschien geen verhaal om te vertellen.

Hierna ging het snel. We weten van geheime ontmoetingen in Milaan, Madrid, Galicië, België en Barcelona, en toen opeens, het wonder: liefde. Kennelijk was Adrie verliefd geworden op de Spaanse taal die Ana zo uitzonderlijk vloeiend spreekt. Hij verliet Leiden halsoverkop, hij liet alles achter waar hij ooit van gehouden had en schreef zichzelf in op de Don Quijote school, in het hart van het oude Madrid. Of deze plotselinge liefde voor de taal van Cervantes echt was, of alleen een excuus om dichtbij een andere nog grotere liefde te zijn zullen we nooit weten. Wat wel waar is, is dat Adrie nooit een erg grote inspanning deed om de grammatica te leren. Maar in minder dan een week, wist hij wel alle metro stations die hem van Ana scheidde.

Voor het vasteland in Spanje, is het niet duidelijk of de Canarische Eilanden een land van mogelijkheden of van verbanning is. Voor Nederlanders is er geen twijfel, het is het paradijs. Daarom, toen Ana de kans kreeg om naar Las Palmas te verhuizen, was Adrie de doorslaggevende factor om enige openstaande twijfel en luiheid weg te nemen die met zo’n beslissing komt. Als nieuwelingen op het eiland, helemaal alleen, hadden ze alleen elkaar. Je hoeft geen raketgeleerde te zijn om de rest in te vullen.

Als je denkt in geologische termen kan je alleen maar duizelig worden. Het lijkt onmogelijk om op grond te staan dat jonger is dan jezelf, maar toch is het mogelijk. Op 26 oktober 1971 begon de uitbarsting van de vulkaan Teneguia. Op 18 november stopte deze. Van het resultaat van de uitbarsting ontstond een jong en primitief land. Het was in dit rare landschap dat Adrie, op heel traditionele wijze, Ana ten huwelijk vroeg. Ana accepteerde het verzoek meteen, vooral omdat ze wilde dat hij zijn knie van de grond haalde, zodat de toeristen niet meer naar hun zouden staren. Het was de ochtend van de 12de oktober, een jaar geleden.

We zouden graag willen afsluiten met een mooi gedicht over het huwelijk, maar dat doen we niet. We vinden haast nooit poëzie over het huwelijk, en als we dat al doen, dan verwisselen ze vaak enthousiaste uitingen met sarcasme. Alsof het niet mogelijk is om verplichtingen en schoonheid te verenigen.

Je hoeft geen goede observatie te hebben om te weten dat het huwelijk een bron is van conflicten. Dat mag ons niet verrassen. Uiteindelijk is huwelijk een meervoudig concept in een enkelvoudig woord, en daardoor in zichzelf een tegenstelling. Als je er naar kijkt is elk huwelijk, elk op een eigen manier, de bereidheid om deze tegenstelling te trotseren. Als dichters geen bereidheid zien in deze enthousiaste uitingen, dan is dat hun probleem.

Ondanks dat wij geen dichters zijn, hopen we wel dat er in jullie huwelijk altijd ruimte zal zijn voor poëzie, hoe klein of slecht geformuleerd ook. We hopen dat jullie huwelijk een weg vind om verplichtingen en schoonheid te verenigen en we hopen dat jullie huwelijk een bron van inspiratie zal zijn voor toekomstige dichters. Veracht de poëzie nooit. Poëzie is het sterkste wapen dat jullie hebben om de huwelijkse tegenstellingen te overwinnen en ook het mooiste.

Lees verder →

Het was voor ons een zeer geslaagde huwelijksdag. Weleens geplaagd door slecht weer, berovingen van familieleden en valpartijen maar voor ons was het toch een erg mooie dag. We zijn heel erg blij dat er zoveel mensen die feest met ons hebben willen vieren. Hartstikke bedankt voor alle gelukswensen en cadeaus.

Onze huwelijksreis is begonnen in Athene. Hier hebben we een paar dagen rondgeneusd, en geproefd van de Griekse cultuur, keuken, en oudheden. Momenteel zijn we bezig met een tocht langs een aantal Griekse eilanden, en zo zijn we nu gestrand op het eilandje Syros, waar de enige bootverbinding met ons volgende eiland niet kan varen vanwege een beetje wind. We hopen met wat vertraging vanavond alsnog af te kunnen meren. Hierna gaan we nog langs een aantal andere Griekse eilanden. Naxos, Santorini en Kreta. Na Kreta reizen we terug naar Athene, waar we een weekje met de auto rond trekken door Griekenland.

Hierna keren we weer terug naar ons normale leventje op ons Spaanse eiland.

De planning voor onze trouwdag is al aardig rond. 30 Oktober is de grote dag en vanaf een uur of 5 zijn de fotografen aanwezig bij het Parador hotel in Alcala de Henares, Madrid. Ons idee is als er reeds mensen aanwezig zijn in de Parador om met een aantal groepen al fotos te maken (met of alleen de bruid, of alleen de bruidegom). Ons verzoek aan onze gasten is dan ook om rond 5 uur aanwezig te zijn bij de parador in Alcala. Om half 6 lopen we dan vanaf het parador rustig aan richting het gemeentehuis. Mijn ouders en Bert, Sally en Annabel dienen iets eerder (rond 4 uur) bij de parador te zijn in de kamer van Bert en Sally, zodat ze mij kunnen helpen me in mijn pak te hijsen, en ook hiervan kunnen dan wat fotos gemaakt worden.

Om 6 uur is de receptie in het gemeentehuis van Alcala. Hier zijn we ongeveer 1 uurtje. Tijdens de receptie is er een ambtenaar die een aantal regeltjes leest, doen we elkaar een ring om (die hoogstwaarschijnlijk ons wordt aangedragen door Lucas, het zoontje van onze meest trouwe bezoekers uit Nederland, Rogier en Barbara), en zijn er een aantal mensen die een klein stukje lezen. Deze mensen zijn een oom van Ana (waarschijnlijk Paco), een neefje van Ana (Guillermo), een gezamenlijke vriend Miguel en mijn broer Bert. Bert leest zijn stukje voor in Nederlands, en van de overige stukjes zal hopelijk een vertaling zijn. Na dit uurtje zijn we getrouwd en begint het feest.

Bij het verlaten van het gemeentehuis gaan Ana en ik ergens een aantal fotos laten maken. Hierna gaan we naar het parador (hotel in de buurt waar het feest is). In de Parador is er eerst een cocktail vanaf 20:00. Terwijl de gasten genieten van de cocktail zullen Ana en ik na het maken van de trouwfotos weer bij het feest aansluiten.

Rond 21:00/21:30 begint het eten, tot ongeveer middernacht. Hierna is het tot 03:00 uur feest. Aan het einde van de avond neemt het bruidspaar afscheid van de gasten, en daarna gaan we eventueel nog langs een bar met de harde kern van het feest, maar dit hangt er allemaal vanaf.

Bruiloften in Spanje worden gevierd als een soort van gala. Uiteraard is iedereen welkom in welke kleding dan ook, maar de Spanjaarden kleden zich graag uitbundig aan, met pakken, stijlvolle jurken en glimmende zaken rond de nek en in het oor. Maar goed, dit is op zich leuk om eens mee te maken. De meeste Spanjaarden zullen wellicht een paar woordjes Engels spreken. Sommige spreken goed Engels, maar dat zijn voornamelijk de jongere generaties. Het aantal bezoekers zal rond de 110 personen zijn.

Bij aanvang van het diner zal een indeling van de tafels ergens tentoongesteld worden. Het bruidspaar zit met de ouders aan de ‘hoofd’ tafel (soms zelfs op een podiumpje), en de rest van de bezoekers zit er omheen. Er wordt een redelijk normaal diner. Normaal gesproken kenmerkt een Spaanse bruiloft zich door een enorme overdaad aan eten, maar dit keer is het redelijk normaal. Eerst een uur voorafjes, daarna het diner. Een visgerecht met witte wijn, een cocktail, een vleesgerecht met rode wijn en een toetje. Ik begrijp dat het eten erg laat is voor onze Nederlandse gasten, maar voor een keertje moet dit toch vol te houden zijn.

Tijdens het diner is het niet vreemd als opeens iemand van een bepaalde tafel begint te brullen. Deze persoon brult dan ‘Que se besen!’, dit betekent ‘Zoenen!’. Hierna geeft het bruidspaar elkaar een zoen en is er weer rust in de tent.

Na het eten is het dansen geblazen en het bruidspaar opent traditioneel de dans. Gezien mijn twee linkerbenen zal dit wellicht geen hoogtepuntje worden, maar goed, ik zal mijn best doen.

Mijn laatste vrije maand gaat vandaag in want over een maand ben ik een getrouwd man. Het aftellen is begonnen, en het is een beetje een vreemd gevoel en een vreemd ritueel. Over een maand ga ik beloven trouw te zijn, terwijl ik dat uiteraard al ben. Na deze belofte zijn we officieel trouw aan elkaar en dit zou dan voor ons hele leven moeten gelden, alhoewel het tegenwoordig mogelijk is met wat geld en een advocaat onze belofte van trouw weer te doorbreken. Maar goed, we hopen natuurlijk dat het z’n vaart niet zal lopen.

Er wordt aan dit ritueel zo veel waarde gehecht dat het gevierd wordt door de hele familie, alle vrienden en kennissen. Verder zijn er hele industrieën afhankelijk van dit ritueel waarbij alles tot in den puntjes verzocht moet worden en hiervoor dien je uiteraard flink te betalen. Ik ervaar het geheel nu als een bijna onwerkelijk iets… een of andere rare droom waar je maanden bezig bent om een groots feest voor te bereiden, voor een ritueel dat eigenlijk niet zo veel voor stelt.

Maar goed, het zal wel een leuk feestje worden, en daarna… ik weet het niet. Volgens mij heeft het geen zin om deze laatste maand de bloemetjes buiten te zetten want ik verwacht geen veranderingen voor de maanden daarna. Aan de andere kant, er is natuurlijk helemaal niets mis met het buiten zetten van de bloemetjes.

Het is nog maar een maand voor mijn bruiloft. Onze grote dag staat voor de deur en stress loopt langzaam maar zeker op. Mijn pak is inmiddels aangeschaft en alleen een paar maar een flink aantal details moeten nog geregeld worden. De uiteindelijke selectie van het menu, de ringen, de muziek, details zoals een paar manchetknopen en een riem, het kussentje voor de ringen, de indeling van de tafels, het belrondje voor de laatste paar bevestigingen, het vertalen van het plan voor de dag zodat er een twee-talen versie is, het vertalen van het menu, het regelen van de bedank cadeautjes, etc. etc.

Maar goed het valt allemaal nog te behappen. Het vervelende is alleen als opeens alle plannen worden verergerd. Zo ontving ik twee overheerlijke rookworsten!! Heerlijk natuurlijk, en in deze stressvolle tijd vormt het de perfecte manier om eens lekker te ontspannen door een lekkere rookworst te eten. Maar het mocht niet zo wezen. Bij de rookworst trof ik een instructie aan dat ze (nog) niet opgegeten mocht worden… ARGHHHHH. Het zal wel een reden hebben en ik ben erg benieuwd. Voorlopig zal ik proberen de worst niet op te eten.