We zijn al weer vier maanden verder en Alex is inmiddels een heel stuk gegroeid. Na de geboorte van onze zoon is het leven in een stroomversnelling geraakt. Alles lijkt sneller te gaan en opeens hebben we voor heel veel dingen geen tijd meer. Ook lijkt het alsof alles opeens veel intenser beleefd wordt.
Een verkoudheid die vroeger alleen maar lastig was is opeens een stuk belangrijker en de gevolgen zijn een stuk groter. Als ik verkouden was werd de kleine dat ook, met als gevolg slapeloze nachten, een arme baby die enorm hoest en proest, een arme baby die niet meer wil drinken en een arme baby die alleen tot rust komt als hij in armen gehouden wordt. Dit een paar dagen 24 uur achter elkaar is een flinke inspanning.
Tegelijkertijd is het een prachtige ervaring om steeds weer nieuwe ontwikkelingen waar te nemen. Alex die iets pakt, Alex die naar zijn vader kijkt als iemand ‘papa’ zegt, Alex die steeds inventiever wordt om te voorkomen dat er een zout oplossing in zijn neusje gespoten wordt, Alex die steeds beter controle krijgt over zijn lichaam en af en toe expres zijn been strekt als je probeert hem een broek aan te trekken.
Het is veel werk, dat ouderschap, maar het is absoluut de moeite waard. Een Alex die oprecht lacht of een glimlach van de kleine is het mooiste wat er is, en Alex is er gelukkig niet zuinig mee. Zelf vlak na hoestbuien, overgeven of wat dan ook verschijnt er geregeld een prachtige lach op zijn gezichtje.
Het volgende avontuur staat al klaar. Het lijkt erop dat één van zijn tandjes flink aan het groeien is.
Gisteren en vandaag was de kleine flink verkouden en dat hebben we geweten. Melk drinken was zelfs lastig, want zijn neusje zat zo verstopt dat hij niet tegelijkertijd kon drinken en ademen. De hele tijd was hij aan het hoesten en het proesten en hij heeft de hele nacht geen oog dicht gedaan. Als direct gevolg waren ook wij de hele nacht in de weer. Arme jongen, maar toch deerde het hem niet zo erg. Geregeld verscheen er vlak na een hoestbui, die klonk als de ergste ooit, een prachtige lach op zijn gezichtje.
Net gebeld door dezelfde monteur die mij gisteren 
Eindelijk, het heerlijk avondje is gekomen. Het is onze eerste Sinterklaas avond met Alex, dus dat moet gevierd worden. Gelukkig is Alex zich nog niet helemaal bewust van wat er allemaal gebeurt, dus het is een soort van generale repetitie voor de komende jaren.
Ik weet niet of Alex zich ervan bewust is, maar zijn schoen is gezet met een flinke wortel erin. Het enige puntje is wellicht de afstand, maar Alex heeft goede hoop dat de sint een omweg maakt om ook de half-nederlanders te voorzien van een cadeautje.