Deze maand is mijn laatste maand als ambtenaar. Vanaf 1 april (geen grapje) ben ik weer lekker vrij met uitzicht op helemaal niks. Deze week heb ik al vrij om aan het idee te wennen en ondanks dat het pas maandag is, bevalt de vrijheid al bijzonder goed.
We ontvangen allemaal weleens een sms-je, maar deze die ik van mijn telefoon zelf ontving is toch wel merkwaardig.
Ik ben het, je gsm! Ik heb niets bijzonders te melden, ik wilde alleen even uit je broekzak. De geur van je lul is niet te harden. Bedankt voor de frisse lucht.
Tijdens de lunch bespreek je van alles en nog wat; de zogenaamde lunchpraatjes, maar sommige zaken blijven toch goed hangen in mijn hoofd. Zo ook dit verhaal. De guillotine was een verschrikkelijk apparaat. Gemaakt om iemands nek te scheiden van zijn of haar lichaam. Maar wat blijkt, dit ging meestal niet in 1 keer.
Bij de bijl was het normaal dat de beul een flink aantal keer moest hakken om zijn werk goed te doen. Af en toe een misslag in de rug of in het hoofd hoorde er gewoon bij. Al met al een zware klus. Niet alleen voor de veroordeelde, maar zeker ook voor de persoon die al het hakken moest doen.
Als alternatief is er toen de guillotine ontwikkeld. Een betere snellere dood voor de veroordeelde en minder psychische druk voor de hakker. Echter nog steeds niet optimaal gaat het verhaal. Een nek is toch taaier dan gedacht en zelfs een mes van een guillotine wordt bot als je ‘m ontzettend vaak gebruikt.
Het gevolg was dat je als veroordeelde niet gek moest opkijken als je na de eerste hak nog gewoon leefde, met je hoofd nog aan je romp. Goed, je zenuwbanen waren waarschijnlijk door, dus was je gehele lichaam verlamt, maar toch was je je bewust dat men nog twee of drie keer het mes moest ophijsen voor een nieuwe hak. Vervelend!
Het heeft even geduurd, maar uiteindelijk zijn ze er nu dan toch, de barcelona fototjes.
Afgelopen weekend was een bijzonder geslaagd weekend. Donderdag nacht ben ik naar Barcelona gevlogen, om vrijdag middag mijn broeder te verrassen. Ik wist dat hij op school zat van 9 tot 1, dus iets na enen was de verrassing compleet :-).
Het was een leuk weekend, alleen ben ik nu wel zo ziek als een hond.
Geboortedatum, verjaardag, gewicht, leeftijd, kledingmaat, schoenmaat, lengte, huisnummer, telefoonnummer, sofinummer, maand, dag, jaar, tijd, rekeningnummer, pincode, inkomen, vermogen, btw, kosten, paginanummer, isbn, zoomfactor, afstand, winkans, punten, bonus, verlies, korting, …
Allemaal zaken die in nummertjes uitgedrukt kunnen worden. Ongetwijfeld zijn er nog heel veel meer, maar kan het me ook niet boeien. Nummers zijn niet belangrijk.
In de kleine prins van Antoine de Saint-Exupery stond het prachtig beschreven:
Grown-ups like numbers. When you tell them about a new friend, they never ask questions about what really matters. They never ask: “What does his voice sound like?” “What games does he like best?” “Does he collect butterflies?” They ask: “How old is he?” “How many brothers does he have?” “How much does he weigh?” “How much money does his father make?” Only then do they think they know him.”
…
But, of course, those of us who understand life couldn’t care less about numbers!
Mijn broertje is spaans aan het leren in Barcelona. Leuk, maar blijkbaar zijn er van dit soort scholen in vele landen. Zo kan je bijvoorbeeld engels leren in Duitsland. Een voorbeeld hiervan zie je in dit reclamespotje.
Vandaag in de Metro. Spaans leren in vakantiesfeer, en laat dat nou exact zijn wat mijn broertje aan het doen is. Grappig, want het artikel gaat over Tenerife. Mijn broertje zit in Barcelona en ik zit te denken aan een cursus in Madrid.
In het artikel kwam het erop neer dat Spaans leren in een korte tijd vooral leuk was. Lekker in de zon, cultuur opsnuiven en lekker leren op een leuke manier. Van mijn broertje kreeg ik een andere indruk; de zon en cultuur en mensen zijn leuk, maar het Spaans leren is bijzonder pittig. Ach, het is als ervaring zonder twijfel erg waardevol. Ik wil ooooooook.
Vandaag ontving in een CD met de post. Ik wist dat deze CD eraan zat te komen en was al aan het wachten want het is een CD met poezie uit Chicago. Mijn vriendin/zus Kathy blijkt een goed auteur te zijn van poezie en als ze haar eigen werk voorleest klinkt dat nog een stuk beter. :-). Nu ben ik in ieder geval een stukje minder een cultuur barbaar. Hardstikke bedankt!!! Weer een extra reden om haar ook een keertje te willen zien dansen.
The Widow’s Revenge
© Katherinne Bardales
I ran away to the desert, a black shawl,
to mend my broken heart
with fuschia papelillo petals,
green flesh of cactus
and sharp fox teeth.
Many miles I walked, barefoot,
cutting open my soles with broken beer bottles
and burnt wood left from talking circles
long ago.
Layer by layer of skin I peeled off,
leaving trails of brown and pink in the sand.
With my tanned skeleton I danced in the wind
and made love to the sand dunes.
Then sun reached out with its upturned fingernails
and made my hair catch on fire.
My head, a golden flame now, turned my memory to dust.
I became speckles of copper and meteor
and the fishermen, who crossed the desert each day
to find virgin shores filled with silver eyes
sprinkled me on their fish like spice.
I made them see oases.
I made them jump in sandpits, mad with love.
Een bacterie is een diertje. Het bestaat uit een levende cel, met daarin alles wat een groter dier ook heeft. Een plekje om zaken te verbranden voor energie, een manier om afvalstoffen te verwijderen, een mogelijkheid tot voortplanting, zelf voortbewegen is mogelijk.
Een virus is stukken kleiner als een bacterie. Niet in staat om zelf dingen te doen. Alleen reageren. Het enige wat een virus doet is gebruik maken van een andere levende cel om zichzelf te kopiëren. Als zodanig was ik van mening dat een virus eigenlijk een soort formule is. Een formule die zichzelf kan uitvoeren met als resultaat een aantal kopieën van zichzelf.
Tsja, waar je soms allemaal bij stil staat. Ingegeven door de kippengriep moet je het toch ergens over hebben. Bacteriën en virussen. Zaken die we niet kunnen zien, maar die sommige mensen wel begrijpen. Raaaaaaaaarrrrrr. Misschien moet ik hier nog eens over denken als ik tijdelijk weer eens alles weet.