Beter laat dan nooit. Alex heeft eindelijk een fotoalbum met fotos van zijn geboorte tot zijn eerste verjaardag. Lekker makkelijk bij de hema laten maken en je krijgt er zelfs een online versie bij.

Dit verhaal had voorheen een online versie van het fotoalbum, maar deze bestaat inmiddels niet meer… helaas.

Alex heeft duidelijk de smaak te pakken. Zijn Spaanse genen zijn oppermachtig zodra hij muziek hoort. Dansen (Takka, zoals Alex het zelf noemt) is zijn favoriete bezigheid!

In twee weken kan er een hele boel veranderen, en al helemaal als je klein bent. Twee weken geleden was Alex nog erg ongelukkig toen hij naar school gebracht werd, maar inmiddels is hij bijgedraaid. Hij vind het helemaal niet meer zo erg, en gaat nu al zonder morren van half 9 tot 1 naar school. Hij leeft nog niet veel natuurlijk, want hij is nog erg klein, maar hij went wel aan andere kinderen, een andere omgeving en een andere authoriteit. Allemaal zeer waardevolle zaken om vroeg mee te beginnen.

Leren gaat nu ook een stuk sneller. Nadat Alex een dagje thuis mocht blijven doordat hij ziek was, was hij opeens de volgende ochtend weer opvallend ziek. Toen zijn ziekte de volgende dag niet het beoogde effect had (hij moest gewoon naar school) was hij opeens weer beter. Het is duidelijk dat onze kleine man een erg slim ventje is.

Alle begin is moeilijk en al helemaal als je net twee jaar bent en je moet opeens naar school. Alex is gisteren voor het eerst naar school gegaan in zijn nieuwe uniform. Het was om te wennen en duurde maar anderhalf uur, maar het viel hem flink tegen. Huilend verliet hij de eerste dag zijn school.

Vandaag was het nog wat erger met nog meer gehuil en hij heeft zelfs uit stress overgegeven. We hopen dat hij zich snel aanpast aan zijn nieuwe omgeving.

Arme jongen!

Het is vandaag feest. Onze kleine Alex is alweer twee jaar! Hij groeit ontzettend snel en het gaat ontzettend goed met hem en met ons. Sinds April ben ik helaas veel tijd in Nederland, maar toch gaan we geregeld bij elkaar langs. Ook heb ik bijna dagelijks contact met mijn familie zodat we elkaar toch nog eventjes kunnen zien. Hopelijk zijn we in de nabije toekomst vaker bij elkaar.

Alex heeft zich het laatste jaar weer heel goed en vooral ook heel snel ontwikkeld. Tijdens zijn eerste verjaardag kroop hij nog vliegensvlug door het huis. Nu rent hij van hot naar her, klimt trap, springt, kent al een flink aantal woorden (zowel Spaans als Nederlands), drinkt zelf zijn melk en plast af en toe al in zijn potje.

Natuurlijk zijn we apetrots op onze kleine man. Hij is het zonnetje in huis en met Alex in de buurt is het gegarandeerd feest. In Spanje kan hij de straat niet op zonder dat hij wordt nagestaard en bewonderd. In Nederland komen allerlei meisjes nog weken aan de deur om te vragen of Alex er nog is, terwijl hij maar twee weken op bezoek geweest is. Wat we het komende jaar gaan meemaken weten we natuurlijk nog niet, maar ik vermoed dat Alex ons weer versteld gaat laten staan.

Alex heeft weer een kort koppie en volgens zijn moeder lijkt hij nu nog meer op zijn vader. Dat is natuurlijk te veel eer voor mij want het is een prachtig ventje.

Het is al weer de tweede keer dat Alex geknipt is, en inmiddels is hij er achter dat haar knippen geen pijn doet. Hij heeft het knippen dit keer lachend doorstaan.

Fantastisch toch hoe zo’n kleintje het enorm naar zijn zin kan hebben. Het geluk straalt van zijn gezicht en kan alleen maar resulteren in een goed gevoel bij de mensen om hem heen. Weken naar zijn korte verblijf in Nederland kwamen er nog kinderen langs op zoek naar Alex.

Het was een klein feestje een paar dagen geleden. Alex gaf helemaal zelf aan dat hij moest plassen, en na het pakken van zijn potje ging hij met wat hulp lekker zitten en deed een plas. Pappa en mamma waren natuurlijk apetrots, maar Alex zelf was nog het meest in zijn nopjes! Halverwege stond hij al plassend op om blij juichend en plassend door de kamer te rennen.

Alex is weer een stapje verder in zijn lange rit naar de volwassenheid. Zijn ontwikkeling gaat nog steeds razend snel, en we zijn dan ook benieuwd naar het volgende kunstje dat hij gaat klaren.

Alex’ moeder klaagt er vaak over dat in Spanje kan Alex de straat niet op zonder complimentjes te horen. Wat een mooi kind, en veel meer opmerkingen in die trant. Hier in Nederland horen we op de straat helemaal niets. Geen opmerkingen, niks.

Tot gisteren, toen kregen we de overtreffende trap. Hier stonden we allebei toch even van te kijken. Twee kleine meisjes belde aan. Ze waren rond de tien jaar denk ik, en ze vroegen of Alex buiten kwam spelen. Alex sliep, maar toen ik zei dat hij later wellicht naar het speelhoekje zou komen liepen de meisjes hardstikke blij weer weg. Ana en ik wiste niet wat er gebeurde. Zo vreemd, dat Alex nu al zo populair blijkt te zijn bij het andere geslacht. Hij is nog nieteens twee jaar! Als vader was ik natuurlijk wel ik mijn nopjes.

Na een week in Nederland zijn de veranderingen in kleine Alex erg opvallend.

Hij heeft zich enorm snel aangepast aan het Nederlandse dagritme. Hij slaapt veel vroeger, is vroeger wakker en heeft een andere dagindeling. Waar Alex normaal gesproken pas rond 10 of 11 uur ‘s avonds tekenen van vermoeidheid vertoont ligt hij in Nederland al rond 8 uur voor apegapen.

Waarom is niet echt duidelijk, maar wellicht heeft het te maken met het licht in Nederland, of het klimaat, of doordat we meer dingen doen, of gewoon doordat de mensen om Alex heen ook een ander ritme hebben.