De planning voor onze trouwdag is al aardig rond. 30 Oktober is de grote dag en vanaf een uur of 5 zijn de fotografen aanwezig bij het Parador hotel in Alcala de Henares, Madrid. Ons idee is als er reeds mensen aanwezig zijn in de Parador om met een aantal groepen al fotos te maken (met of alleen de bruid, of alleen de bruidegom). Ons verzoek aan onze gasten is dan ook om rond 5 uur aanwezig te zijn bij de parador in Alcala. Om half 6 lopen we dan vanaf het parador rustig aan richting het gemeentehuis. Mijn ouders en Bert, Sally en Annabel dienen iets eerder (rond 4 uur) bij de parador te zijn in de kamer van Bert en Sally, zodat ze mij kunnen helpen me in mijn pak te hijsen, en ook hiervan kunnen dan wat fotos gemaakt worden.

Om 6 uur is de receptie in het gemeentehuis van Alcala. Hier zijn we ongeveer 1 uurtje. Tijdens de receptie is er een ambtenaar die een aantal regeltjes leest, doen we elkaar een ring om (die hoogstwaarschijnlijk ons wordt aangedragen door Lucas, het zoontje van onze meest trouwe bezoekers uit Nederland, Rogier en Barbara), en zijn er een aantal mensen die een klein stukje lezen. Deze mensen zijn een oom van Ana (waarschijnlijk Paco), een neefje van Ana (Guillermo), een gezamenlijke vriend Miguel en mijn broer Bert. Bert leest zijn stukje voor in Nederlands, en van de overige stukjes zal hopelijk een vertaling zijn. Na dit uurtje zijn we getrouwd en begint het feest.

Bij het verlaten van het gemeentehuis gaan Ana en ik ergens een aantal fotos laten maken. Hierna gaan we naar het parador (hotel in de buurt waar het feest is). In de Parador is er eerst een cocktail vanaf 20:00. Terwijl de gasten genieten van de cocktail zullen Ana en ik na het maken van de trouwfotos weer bij het feest aansluiten.

Rond 21:00/21:30 begint het eten, tot ongeveer middernacht. Hierna is het tot 03:00 uur feest. Aan het einde van de avond neemt het bruidspaar afscheid van de gasten, en daarna gaan we eventueel nog langs een bar met de harde kern van het feest, maar dit hangt er allemaal vanaf.

Bruiloften in Spanje worden gevierd als een soort van gala. Uiteraard is iedereen welkom in welke kleding dan ook, maar de Spanjaarden kleden zich graag uitbundig aan, met pakken, stijlvolle jurken en glimmende zaken rond de nek en in het oor. Maar goed, dit is op zich leuk om eens mee te maken. De meeste Spanjaarden zullen wellicht een paar woordjes Engels spreken. Sommige spreken goed Engels, maar dat zijn voornamelijk de jongere generaties. Het aantal bezoekers zal rond de 110 personen zijn.

Bij aanvang van het diner zal een indeling van de tafels ergens tentoongesteld worden. Het bruidspaar zit met de ouders aan de ‘hoofd’ tafel (soms zelfs op een podiumpje), en de rest van de bezoekers zit er omheen. Er wordt een redelijk normaal diner. Normaal gesproken kenmerkt een Spaanse bruiloft zich door een enorme overdaad aan eten, maar dit keer is het redelijk normaal. Eerst een uur voorafjes, daarna het diner. Een visgerecht met witte wijn, een cocktail, een vleesgerecht met rode wijn en een toetje. Ik begrijp dat het eten erg laat is voor onze Nederlandse gasten, maar voor een keertje moet dit toch vol te houden zijn.

Tijdens het diner is het niet vreemd als opeens iemand van een bepaalde tafel begint te brullen. Deze persoon brult dan ‘Que se besen!’, dit betekent ‘Zoenen!’. Hierna geeft het bruidspaar elkaar een zoen en is er weer rust in de tent.

Na het eten is het dansen geblazen en het bruidspaar opent traditioneel de dans. Gezien mijn twee linkerbenen zal dit wellicht geen hoogtepuntje worden, maar goed, ik zal mijn best doen.

Mijn laatste vrije maand gaat vandaag in want over een maand ben ik een getrouwd man. Het aftellen is begonnen, en het is een beetje een vreemd gevoel en een vreemd ritueel. Over een maand ga ik beloven trouw te zijn, terwijl ik dat uiteraard al ben. Na deze belofte zijn we officieel trouw aan elkaar en dit zou dan voor ons hele leven moeten gelden, alhoewel het tegenwoordig mogelijk is met wat geld en een advocaat onze belofte van trouw weer te doorbreken. Maar goed, we hopen natuurlijk dat het z’n vaart niet zal lopen.

Er wordt aan dit ritueel zo veel waarde gehecht dat het gevierd wordt door de hele familie, alle vrienden en kennissen. Verder zijn er hele industrieën afhankelijk van dit ritueel waarbij alles tot in den puntjes verzocht moet worden en hiervoor dien je uiteraard flink te betalen. Ik ervaar het geheel nu als een bijna onwerkelijk iets… een of andere rare droom waar je maanden bezig bent om een groots feest voor te bereiden, voor een ritueel dat eigenlijk niet zo veel voor stelt.

Maar goed, het zal wel een leuk feestje worden, en daarna… ik weet het niet. Volgens mij heeft het geen zin om deze laatste maand de bloemetjes buiten te zetten want ik verwacht geen veranderingen voor de maanden daarna. Aan de andere kant, er is natuurlijk helemaal niets mis met het buiten zetten van de bloemetjes.

Het is nog maar een maand voor mijn bruiloft. Onze grote dag staat voor de deur en stress loopt langzaam maar zeker op. Mijn pak is inmiddels aangeschaft en alleen een paar maar een flink aantal details moeten nog geregeld worden. De uiteindelijke selectie van het menu, de ringen, de muziek, details zoals een paar manchetknopen en een riem, het kussentje voor de ringen, de indeling van de tafels, het belrondje voor de laatste paar bevestigingen, het vertalen van het plan voor de dag zodat er een twee-talen versie is, het vertalen van het menu, het regelen van de bedank cadeautjes, etc. etc.

Maar goed het valt allemaal nog te behappen. Het vervelende is alleen als opeens alle plannen worden verergerd. Zo ontving ik twee overheerlijke rookworsten!! Heerlijk natuurlijk, en in deze stressvolle tijd vormt het de perfecte manier om eens lekker te ontspannen door een lekkere rookworst te eten. Maar het mocht niet zo wezen. Bij de rookworst trof ik een instructie aan dat ze (nog) niet opgegeten mocht worden… ARGHHHHH. Het zal wel een reden hebben en ik ben erg benieuwd. Voorlopig zal ik proberen de worst niet op te eten.

De voorbereidingen voor ons huwelijk gaan beetje bij beetje in de juiste richting. Het huwelijk krijgt steeds meer vorm. We zijn bijna klaar met de uitnodigingen, en de lijsten van uit te nodigen personen/families. Het gemeentehuis in Alcala is gereserveerd, en de Parador voor het feest is ook geregeld. De jurk is al in bestelling en ik heb al een stapeltje bevestigingen van familie en vrienden die gezellig deel gaan nemen aan het feest.

Ik ben zelfs al begonnen met het uitzoeken van een mogelijke huwelijksreis. Ons idee is om wellicht naar Argentinie te gaan. Het is daar in november lekker weer en we spreken allebei de taal.

Gisteren hebben we alle papieren richting de trouwlocatie gestuurd. We moesten op afspraak naar een gebouw van justitie met twee getuigen. Na het tekenen van een flink stapeltje papieren kan alles op de post en als alles goed gaat zijn de formaliteiten dan zo’n beetje geregeld.

In Spanje is het een bekende term, een Parador. Een Parador is een door de staat opgekocht monumentaal pand, of een pand met een belangrijke geschiedenis dat ze omgebouwd hebben tot een luxe hotel.

Vaak zijn het kloosters, of kasteeltjes, of grote luxe landhuizen. Paradores vind je op heel veel plekken in Spanje, meestal op mooie locaties en buiten de stadscentra.