Mijn laatste vrije maand gaat vandaag in want over een maand ben ik een getrouwd man. Het aftellen is begonnen, en het is een beetje een vreemd gevoel en een vreemd ritueel. Over een maand ga ik beloven trouw te zijn, terwijl ik dat uiteraard al ben. Na deze belofte zijn we officieel trouw aan elkaar en dit zou dan voor ons hele leven moeten gelden, alhoewel het tegenwoordig mogelijk is met wat geld en een advocaat onze belofte van trouw weer te doorbreken. Maar goed, we hopen natuurlijk dat het z’n vaart niet zal lopen.

Er wordt aan dit ritueel zo veel waarde gehecht dat het gevierd wordt door de hele familie, alle vrienden en kennissen. Verder zijn er hele industrieën afhankelijk van dit ritueel waarbij alles tot in den puntjes verzocht moet worden en hiervoor dien je uiteraard flink te betalen. Ik ervaar het geheel nu als een bijna onwerkelijk iets… een of andere rare droom waar je maanden bezig bent om een groots feest voor te bereiden, voor een ritueel dat eigenlijk niet zo veel voor stelt.

Maar goed, het zal wel een leuk feestje worden, en daarna… ik weet het niet. Volgens mij heeft het geen zin om deze laatste maand de bloemetjes buiten te zetten want ik verwacht geen veranderingen voor de maanden daarna. Aan de andere kant, er is natuurlijk helemaal niets mis met het buiten zetten van de bloemetjes.

Het is nog maar een maand voor mijn bruiloft. Onze grote dag staat voor de deur en stress loopt langzaam maar zeker op. Mijn pak is inmiddels aangeschaft en alleen een paar maar een flink aantal details moeten nog geregeld worden. De uiteindelijke selectie van het menu, de ringen, de muziek, details zoals een paar manchetknopen en een riem, het kussentje voor de ringen, de indeling van de tafels, het belrondje voor de laatste paar bevestigingen, het vertalen van het plan voor de dag zodat er een twee-talen versie is, het vertalen van het menu, het regelen van de bedank cadeautjes, etc. etc.

Maar goed het valt allemaal nog te behappen. Het vervelende is alleen als opeens alle plannen worden verergerd. Zo ontving ik twee overheerlijke rookworsten!! Heerlijk natuurlijk, en in deze stressvolle tijd vormt het de perfecte manier om eens lekker te ontspannen door een lekkere rookworst te eten. Maar het mocht niet zo wezen. Bij de rookworst trof ik een instructie aan dat ze (nog) niet opgegeten mocht worden… ARGHHHHH. Het zal wel een reden hebben en ik ben erg benieuwd. Voorlopig zal ik proberen de worst niet op te eten.

De voorbereidingen voor ons huwelijk gaan beetje bij beetje in de juiste richting. Het huwelijk krijgt steeds meer vorm. We zijn bijna klaar met de uitnodigingen, en de lijsten van uit te nodigen personen/families. Het gemeentehuis in Alcala is gereserveerd, en de Parador voor het feest is ook geregeld. De jurk is al in bestelling en ik heb al een stapeltje bevestigingen van familie en vrienden die gezellig deel gaan nemen aan het feest.

Ik ben zelfs al begonnen met het uitzoeken van een mogelijke huwelijksreis. Ons idee is om wellicht naar Argentinie te gaan. Het is daar in november lekker weer en we spreken allebei de taal.

Gisteren hebben we alle papieren richting de trouwlocatie gestuurd. We moesten op afspraak naar een gebouw van justitie met twee getuigen. Na het tekenen van een flink stapeltje papieren kan alles op de post en als alles goed gaat zijn de formaliteiten dan zo’n beetje geregeld.

In Spanje is het een bekende term, een Parador. Een Parador is een door de staat opgekocht monumentaal pand, of een pand met een belangrijke geschiedenis dat ze omgebouwd hebben tot een luxe hotel.

Vaak zijn het kloosters, of kasteeltjes, of grote luxe landhuizen. Paradores vind je op heel veel plekken in Spanje, meestal op mooie locaties en buiten de stadscentra.