Na een week in Nederland zijn de veranderingen in kleine Alex erg opvallend.

Hij heeft zich enorm snel aangepast aan het Nederlandse dagritme. Hij slaapt veel vroeger, is vroeger wakker en heeft een andere dagindeling. Waar Alex normaal gesproken pas rond 10 of 11 uur ‘s avonds tekenen van vermoeidheid vertoont ligt hij in Nederland al rond 8 uur voor apegapen.

Waarom is niet echt duidelijk, maar wellicht heeft het te maken met het licht in Nederland, of het klimaat, of doordat we meer dingen doen, of gewoon doordat de mensen om Alex heen ook een ander ritme hebben.

Alex mist duidelijk zijn normale Spaanse ritme, maar toch begint hij langzaam te wennen en af en toe is het zelfs feest.

In Spanje heb je dat natuurlijk niet, een fiets. Daar zijn bijna geen fietspaden, en als je al een fiets hebt, dan is het een gevaarlijke bedoeling. Mede weggebruikers zijn niet bekent met fietsen en houden dus ook geen rekening met je. In Nederland is dat natuurlijk helemaal anders. Daar zit je op de fiets en ben je de koning van de weg. Iedereen houd rekening met je, en je kan overal met de fiets komen.

Het was een mooi moment om Alex met dit concept kennis te laten maken. Samen hebben we een paar rondjes gefietst en Alex vond het nog best leuk. Eerst eventjes huiverig natuurlijk, want het ging best wel hard en na een paar rondjes liet hij ook merken dat ie weer naar mamma wilde, maar toch. Het figuurlijke fiets zaadje is gepoot en nu kan de fietser in Alex rustig aan ontkiemen.

Vorige week had Alex weer een controle. Tegelijkertijd kreeg hij weer een paar vaccinaties ingespoten. Tijdens de controle werd ons gevraagd of Alex ook trappen kon beklimmen. Dat hadden we niet echt bewust met hem gedaan alhoewel Alex wel af en toe met een helpend handje een trap op of af wilde, maar toch beantwoordde we dat een trap voor Alex geen probleem was. Een paar dagen later bleek dat hij ook alleen geen enkel probleem had met klimmen!