Gister met Zuzana :-) naar het Anne Frank huis geweest en dat was toch echt bijzonder saai. Gelukkig hadden we daarna plenty bier genuttigd ter compensatie. Maar wat was het saai zeg. Ik begrijp ook dat het een flink beladen stukje geschiedenis is, maar het is nu echt helemaal niks. Het leukste vond ik nog de maquette van het huis, in een doorzichtig plastic box, die vlak na de ingang stond.

Maar goed, niet alle musea horen leuk te zijn. En ik ben zelf toch niet altijd gecharmeerd van negativiteit en beladen zaken. Ach, ik ben er eindelijk geweest en dat is toch iets was je toch eigenlijk wel gedaan moet hebben. Dat dagboek ga ik nu zeker nooit meer lezen, want als dat ook maar een beetje lijkt op de sfeer die in dat huis gecreëerd werd lijkt, dan weet ik al dat ik het niks vind.

Gisteren heb ik het meegemaakt. Een warm geel licht, aan het eind van een lange afstand. Mijn enige doel was het licht te bereiken, en langzaam maar zeker kwam het licht ook dichterbij. Ik liep niet door een tunnel, maar het zou zomaar gekund hebben. Ik zag alleen het warme licht, en ik wist dat als ik bij het licht was, dat alles goed zou zijn.

Links en rechts van me stonden bomen en struikjes, maar ik merkte het niet eens. Ik liep op een betegelde stoep. Ik liep hard. Pijn in mijn benen, pijn in mijn maag, mijn gedachten waren extreem helder en vaag tegelijkertijd, maar toch hield ik vol. Het licht was mijn target. Ik moest en zou het halen. Volgens mij was het koud buiten, maar ik merkte het al niet meer. 3 Kilometer was het ongeveer, en ik was er bijna.

Gister was mijn eerste rondje hardlopen van dit jaar. Het was het kleinst mogelijke rondje en ik moest in frank mijn meerdere erkennen. Het lichtpunt was het bushokje met lichtreclame voor een reisbureau. Het lopen ging op zich best lekker en dat betekent dat ik ook dit jaar weer mijn best ga doen voor de city-pier-city, de dam tot dam, de Leidsche halve marathon, de watermijl(?), de 7heuvelen, en wie weet wat nog meer.

Deze vraag was mij vorige week een paar keer gesteld. ‘Waar denk je aan’, alleen dan in het Engels. Meestal moest ik dan verklaren dat mijn gedachte leeg waren. Ik denk vaak helemaal niks, maar soms had ik toch wel een gedachte om in de groep te gooien.

Vandaag zat ik in de auto, naar een CD te luisteren die ik cadeau gekregen had met de kerst. Het was een CD met vage Peruaanse muziek, maar in één nummer zong iemand dat ze midden in de zon zat. Echt vaag, want dat was ook precies mijn gedachte vorige week, en toen was ik er stellig van overtuigt dat het een merkwaardig idee betrof.

Lees verder →

Vanochtend de dames weggebracht, en in Den Haag op de Thalys gezet. Afscheid genomen en naar mijn werk. De afgelopen paar dagen was ik ontzettend blij dat ze er waren. We zijn we bijna iedere in A’dam geweest en heb ik me netjes aangepast aan de wensen van de Amerikanen qua bezigheden. Ook nog het van Gogh museum van binnen gezien en aan de hand van Denise’s routebeschrijving nog de meest relaxte smartshop gevonden voor wat soep ingrediënt. Het was heeeeeel erg leuk en onvoorstelbaar gezellig, maar nu ze weg zijn bevind ik mij in een klein emotioneel dipje :-(.

Opeens is mijn directe omgeving niet meer de chaos zoals ik tijdelijk gewend was. Het zullen wel een paar saaie dagen zijn die gaan volgen. Ik voel me doodmoe ende uitgeput tegelijk… en dan ook nog eens verdrietig omdat een enorme hoeveelheid plezier er opeens vandoor is gegaan.

Aan de andere kant was iedereen ervan overtuigt dat ik toch echt een keer langs moest gaan komen in Chicago, en dat idee klink ook best goed eigenlijk.. :-p

Lees verder →

Oh, en het is kerst!

Gelukkige kerst allemaal!