Wauw, op de dag van de Bestial race was ik mentaal afwezig terwijl Alan zijn verjaardag vierde met zijn klasgenoten. Ik herinner me dat ze met lasers gingen spelen in Hangar 37, maar ik herinner me geen details. Ik herinner me dat ik thuiskwam, naar bed ging en direct sliep. De volgende dag deden mijn spieren pijn. Ze deden pijn bij het bewegen en ook bij het stil staan. Een vervelende pijn die gewoon overal in mijn lichaam zat. Ik besloot het rustig aan te doen. De volgende dag was een maandag, dus ik moest naar het werk. De pijn die ik gisteren ervoer, was op de een of andere manier verdubbeld. Nog een dag van lijden, hopend dat de volgende dag makkelijker zou zijn. Nog steeds me afvragend waarom ik het deed. Ik kwam erachter dat mijn tijd 1:29:31 was, maar het voelde alsof de hele beproeving veel langer duurde.

Ik maakte een paar video’s voor en na het evenement, en Alex maakte een paar video’s van mij bij de start van de race en terwijl ik bij de finish aankwam. Dus er was genoeg materiaal voor een nieuwe YouTube-video!

Met een collega heb ik vandaag de Bestial race gedaan. Hij had me overtuigt, en ik ging er eigenlijk van uit dat ik hem wel even zou verslaan, en zo een leuk verhaaltje zou hebben de komende maanden. De race vond plaats in Arucas, een stadje in de buurt. 6 KM hardlopen en een paar obstakels. Bij de start werd echter al direct duidelijk waarom mijn variant ‘hell’ heette. Direct door kuilen en heuveltje, gaten met modder, onder lage bruggen door kruipen, springen en duiken, al kruipend banden voorduwen etc. Voordat het hardlopen begon was ik al kapot. Het hardlopen daarna bleek ook nog eens bergop te zijn, met natte schoenen en sokken, over een klein paadje. Ook hier waren er een paar obstakels. Een stenen bal van 20 kilo meenemen over een extra routetje, een jerrycan met 20 liter water meenemen over weer een extra routetje, over een muur van twee meter heenklimmen, Flink wat obstakels waar je met je handen allerlei objecten moest grijpen om niet de grond te raken, en toch zo’n 6 meter vooruit moest ‘klimmen’. Superzwaar. Vlak voor het einde moesten we nog door twee bakken met water, en nog een flinke lijst van obstakel, en toen was daar gelukkig, eindelijk, de finish. Wat een opluchting. Het is voormekaar!

Na de race moesten we weer snel door naar een ander event, een verjaardagsfeestje van Alan. Ik was fysiek aanwezig, maar ik kan met er niet veel meer van herinneren. Ik weet nog wel dat ik doodmoe was en dat ik bij mezelf dacht dat het op zich ook wel logisch was dat een ‘hell’-moeilijkheid niet eenvoudig en duidelijk ongewenst zou zijn. Ik vroeg mezelf dan ook af waarom ik me ooit hiervoor had opgegeven…