Deze maand is mijn laatste maand als ambtenaar. Vanaf 1 april (geen grapje) ben ik weer lekker vrij met uitzicht op helemaal niks. Deze week heb ik al vrij om aan het idee te wennen en ondanks dat het pas maandag is, bevalt de vrijheid al bijzonder goed.

We ontvangen allemaal weleens een sms-je, maar deze die ik van mijn telefoon zelf ontving is toch wel merkwaardig.

Ik ben het, je gsm! Ik heb niets bijzonders te melden, ik wilde alleen even uit je broekzak. De geur van je lul is niet te harden. Bedankt voor de frisse lucht.

Tijdens de lunch bespreek je van alles en nog wat; de zogenaamde lunchpraatjes, maar sommige zaken blijven toch goed hangen in mijn hoofd. Zo ook dit verhaal. De guillotine was een verschrikkelijk apparaat. Gemaakt om iemands nek te scheiden van zijn of haar lichaam. Maar wat blijkt, dit ging meestal niet in 1 keer.

Bij de bijl was het normaal dat de beul een flink aantal keer moest hakken om zijn werk goed te doen. Af en toe een misslag in de rug of in het hoofd hoorde er gewoon bij. Al met al een zware klus. Niet alleen voor de veroordeelde, maar zeker ook voor de persoon die al het hakken moest doen.

Als alternatief is er toen de guillotine ontwikkeld. Een betere snellere dood voor de veroordeelde en minder psychische druk voor de hakker. Echter nog steeds niet optimaal gaat het verhaal. Een nek is toch taaier dan gedacht en zelfs een mes van een guillotine wordt bot als je ‘m ontzettend vaak gebruikt.

Het gevolg was dat je als veroordeelde niet gek moest opkijken als je na de eerste hak nog gewoon leefde, met je hoofd nog aan je romp. Goed, je zenuwbanen waren waarschijnlijk door, dus was je gehele lichaam verlamt, maar toch was je je bewust dat men nog twee of drie keer het mes moest ophijsen voor een nieuwe hak. Vervelend!