Tijdens de lunch bespreek je van alles en nog wat; de zogenaamde lunchpraatjes, maar sommige zaken blijven toch goed hangen in mijn hoofd. Zo ook dit verhaal. De guillotine was een verschrikkelijk apparaat. Gemaakt om iemands nek te scheiden van zijn of haar lichaam. Maar wat blijkt, dit ging meestal niet in 1 keer.

Bij de bijl was het normaal dat de beul een flink aantal keer moest hakken om zijn werk goed te doen. Af en toe een misslag in de rug of in het hoofd hoorde er gewoon bij. Al met al een zware klus. Niet alleen voor de veroordeelde, maar zeker ook voor de persoon die al het hakken moest doen.

Als alternatief is er toen de guillotine ontwikkeld. Een betere snellere dood voor de veroordeelde en minder psychische druk voor de hakker. Echter nog steeds niet optimaal gaat het verhaal. Een nek is toch taaier dan gedacht en zelfs een mes van een guillotine wordt bot als je ‘m ontzettend vaak gebruikt.

Het gevolg was dat je als veroordeelde niet gek moest opkijken als je na de eerste hak nog gewoon leefde, met je hoofd nog aan je romp. Goed, je zenuwbanen waren waarschijnlijk door, dus was je gehele lichaam verlamt, maar toch was je je bewust dat men nog twee of drie keer het mes moest ophijsen voor een nieuwe hak. Vervelend!