Engels is een flink belangrijke taal, dat ik neem ik aan voor iedereen wel duidelijk. In de opvoeding van Alex en Alan is Engels echter een beetje een ondergeschoven kindje. Voor onze zoons is Nederlands een stuk belangrijker. Op school heeft Alex een vergelijkbare situatie. Ook daar is Engels een ondergeschoven kindje en daar is Duits belangrijker. Iedere dag een uurtje Duitse les, en slechts twee keer in de week Engels.
Maar goed, met dat beetje Engels en thuis alle tv ook in het Engels indien beschikbaar moet het wel lukken. Tenminste, als hij het niet fout krijgt aangeleerd. Op school kreeg Alex een tekening met als Engelse titel “What’s doing the dog?”, helemaal fout natuurlijk. Dat moet zijn: “What’s the dog doing?”. Zo’n duidelijke fout, is slechts 1 enkele zin, daar worden we toch een beetje ongerust van.
Het gaat goed met onze kids. Ze kunnen goed met elkaar opschieten, alhoewel kleine Alex rond een beet uitdeelt aan Alex.
Laatst hadden we op het strand een soort van schat gevonden. Een oud oorbelletje, en hij leek in mijn ogen van goud te zijn. Ana raadde mij aan het prul weer weg te gooien maar toch had ik hem meegenomen naar huis.
Alex doet niet graag mee aan buitenschoolse activiteiten. Kung fu vond hij helemaal niks, en ook voor het zwemmen was hij niet te porren. Nu hebben we toch wat gevonden, de 
Alan groeit als kool, en dankzij een klein beetje training wordt hij steeds beter met zijn nekkie, en kan hij zijn hoofdje steeds beter overeind houden. Alan’s eerste woordje is inmiddels gesproken. Niet het standaard cliche ‘mamma’, maar iets anders. Alan koos zijn eerste woordje verstandig, en sloot direct zijn eerst alliantie. ‘Alex’ was zijn eerste woord.
Ik heb weer een keertje een rondje hard gelopen in het centrum van Las Palmas genaamd 
