Een kokosnoot moet wel gezond zijn, want ze zijn werkelijk niet te vreten. In België was het volgens mij Mark die een lyrisch verhaal ophield over de gezondheid van zo’n kokosnoot (“Daar zit echt alles in wat je nodig hebt”)… Dus ik koop er eentje, en ik moet toegeven dat het ‘bereiden’ van de kokosnoot met sloophamer en schroevendraaier een erg prettige aangelegenheid was.

Hierna had ik netjes de sap eruit laten lopen, de noot totaal aan gort gehamerd en het witte ‘bounty-spul’ ontdaan van restjes bruine korst. Toen nam ik een hap… en dat viel even tegen… van een zoete smaak was echt geen sprake, en ik moest zelfs extra water drinken om de smaak uit mijn mond te verdrijven.

Nu alleen nog die sap proberen, maar daar wacht ik nog even mee totdat ik een goeie drank heb waarvan ik vermoed dat ie goed ermee te mengen is.

En wederom blijkt mijn geest sterker dan mijn lichaam… Ik kon de sap gewoon niet eens proeven, en heb het dus maar aan de gootsteen geschonken :-p

Afgelopen zondag heb ik, ter voorbereiding op de 7 heuvelenloop, een rondje (+/- 13km) hardgelopen in Nijmegen en omgeving. En terwijl ik daar was viel mij op dat er bijzonder veel maisvelden waren, zomaar vlak langs de weg, zonder enige vorm van bescherming van de mais. Ik heb mij dus weer eens fout gedragen, en ik heb vlak voor de finish een maiskolf gejat.

Gisteravond heb ik die maiskolf dus op proberen te eten, nadat ie dik 2 uur in het kokende water had gelegen, en ik weet nu dat ik nooit meer een maiskolf zal jatten. Zelfs met een grote hoeveelheid zout erover was het niet lekker.. boter heb ik niet in huis, dus dan had mogelijk een redding kunnen zijn. Misschien had ik het ding ook drie uur moeten koken i.p.v. twee, want echt makkelijk eetbaar was ie niet. In het vervolg houd ik het wel bij die blikjes mais.