Een klassenfoto is natuurlijk altijd leuk om te hebben. Een herinnering voor later om terug te kijken met wie je allemaal in de klas gezeten hebt. Leuk, maar tegenwoordig niet meer zo betrouwbaar.
Alex heeft een klassenfoto gehad van zijn vijfde klas en dat is een mooi aandenken, maar wat valt gelijk op aan deze foto… kijk maar: 
Nou ja, als je snel de foto bekijkt valt er natuurlijk helemaal niets op. Op eerste gezicht keken wij alleen maar naar Alex, en het viel ons op dat ie zijn ogen bijna dicht had. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit.
Hierna viel me nog iets anders op. Het jongetje rechts-onder lijkt te zweven, en heeft bij nadere inspectie veel meer aandacht voor de camera en hij heeft een veel schoner zwart uniformpje. Dit jongetje is erbij geplakt met een foto uit een studio.
De juf en de twee meest rechtse jongetjes zijn losgeknipt van de rest en een stukje opzij geschoven. Hierna is het nieuwe ventje erbij geplakt. Het ventje is een beetje naar achter geschoven, en de juf en de twee rechter jongetjes zijn er weer een beetje overheen gezet. Het lijkt zo net alsof hij erbij was, maar mij reist de vraag of we dit wel moeten willen, ookal is het jongetje wel onderdeel van de klas… Als het toch allemaal in elkaar geschoven wordt, dat kan je net zo goed van iedereen een studio foto maken, en daarna alle lachende, schone, in de camera kijkende kinderen samen in een klassenfoto plakken.
Engels is een flink belangrijke taal, dat ik neem ik aan voor iedereen wel duidelijk. In de opvoeding van Alex en Alan is Engels echter een beetje een ondergeschoven kindje. Voor onze zoons is Nederlands een stuk belangrijker. Op school heeft Alex een vergelijkbare situatie. Ook daar is Engels een ondergeschoven kindje en daar is Duits belangrijker. Iedere dag een uurtje Duitse les, en slechts twee keer in de week Engels.
Het gaat goed met onze kids. Ze kunnen goed met elkaar opschieten, alhoewel kleine Alex rond een beet uitdeelt aan Alex.
Alex doet niet graag mee aan buitenschoolse activiteiten. Kung fu vond hij helemaal niks, en ook voor het zwemmen was hij niet te porren. Nu hebben we toch wat gevonden, de 
Alan groeit als kool, en dankzij een klein beetje training wordt hij steeds beter met zijn nekkie, en kan hij zijn hoofdje steeds beter overeind houden. Alan’s eerste woordje is inmiddels gesproken. Niet het standaard cliche ‘mamma’, maar iets anders. Alan koos zijn eerste woordje verstandig, en sloot direct zijn eerst alliantie. ‘Alex’ was zijn eerste woord.
Ik heb weer een keertje een rondje hard gelopen in het centrum van Las Palmas genaamd