Hij is binnen, een grote doos is thuis bezorgt. Ik ben blij want ik weet wat er in zit. Weet jij het ook? Ik denk dat de kinderen er ook blij mee zullen zijn, alhoewel Alan nog even geduld moet hebben, want hij is nog een beetje te klein. Bij Alex past de inhoud van de doos goed bij zijn al aangelegde verzameling.
Het probleem dat ik nu heb, hoe krijg ik deze enorme doos (47cm x 55cm x 40cm) met nummer 75192, die rond de 15 kilo weegt zonder kleerscheuren in Spanje?
Alan was vorige week bij een hardloop event. Zelf liep hij niet, maar zijn grote broer moest wel weer aan de slag. Alex had een mooi rondje hard gelopen voor de “pequeno valiente“, een goed doel dat opkomt voor kinderen met kanker. Hier had ik deze mooie foto geschoten van een ondeugende Alan.
Tijd en met name ook licht kunnen een foto aan de muur flink verkleuren. In de Emmastraat hangt zo’n foto van twee kleine Bergjes. Mijzelf en broer Bert die op het punt staan om te genieten van een lekkere verjaardagstaart. De foto heeft er alle schijn van dat het ooit een kleurenfoto is geweest, want er is nog wat kleur te ontdekken, maar echt veel soeps is het helaas niet meer.
Ik wilde de foto graag wat verbeteren want het was mij opgevallen dat de gefotografeerde kleine Bert ontzettend veel lijkt op onze eigen kleine Alan. Voor een goed vergelijk moet je natuurlijk wel een goede foto hebben.
| Voor: | Na: |
|
 |
Alan is bij de dokter langs geweest voor weer een inenting. Gelijk hebben ze hem eventjes nagekeken, en alles bleek helemaal op orde.
Alan is flink groot voor zijn leeftijd. Zijn gewicht is goed, hij heeft een goede lengte en eigenlijk is alles gewoon goed met hem. Het is een slim ventje die goed eet, flink beweegt en extreem gestimuleerd wordt (door onder andere zijn grote broer Alex).
Alan is al weer een jaar en dat hebben we natuurlijk gevierd. Met taart, versieringen, kados en heel veel aandacht voor kleine Alan.
Zijn eerste jaar is snel gegaan. Alan loopt al bijna, hij kruipt als een speer door het huis, wijst al netje naar de dingen die hij wil en lacht zich een hoedje als hij doet alsof hij iets geeft en als je dat dan wil aanpakken trekt ie het snel weer weg.
De verschillen met Alex zijn qua uiterlijk niet zo groot. Het zijn duidelijk broers, maar in karakter zijn het twee totaal verschillende personen. Alan is eigenwijs, doet alleen wat hij zelf wil, en om hem te overtuigen moet je goed je best doen. Alex was in dat opzicht een stuk eenvoudiger om te overtuigen. Alex heeft ook nog nooit zijn vinger in een stopcontact gestoken, en bij Alan, toen hij net kon kruipen, was dit het eerste wat hij deed.
Terwijl Alex bezig is met zijn muzikale ontwikkeling zit Alan ook niet stil. Alan is bezig om in recordtijd van hot naar her te kruipen. Ook staat hij al steeds vaker op zijn beentjes. Lopen vind ie nog een beetje te riskant, maar dat zal niet lang meer duren. Ook kunnen we niet meer langs de speeltuin lopen zonder hem uit zijn kar te halen. Alan wil namelijk graag schommelen.
Alan had al een getrainde nek, maar hij traint steeds meer, en wordt dus ook steeds sterker. Alan drink nog steeds alleen maar melk, maar hij begint steeds meer te klagen en hij wil ook fruit. We hebben hem al laten likken aan een stukje appel, een beetje sinasappel en stukjes peer.
Alan groeit als kool, en dankzij een klein beetje training wordt hij steeds beter met zijn nekkie, en kan hij zijn hoofdje steeds beter overeind houden. Alan’s eerste woordje is inmiddels gesproken. Niet het standaard cliche ‘mamma’, maar iets anders. Alan koos zijn eerste woordje verstandig, en sloot direct zijn eerst alliantie. ‘Alex’ was zijn eerste woord.
Drie weken al weer, onze kleine aanwinst.
Met Alan gaat het supergoed. Hij groeit langzaam maar zeker, en zijn relatie met zijn grote broer gaat de goede kant op. Uiteraard is het voor ons allemaal een flinke aanpassing geweest.
We blijven nog dikke week in Madrid, en dan pakken we weer het vliegtuig naar huis