Een halve eeuw! Geweldig. Terugkijken, iets wat bijna onvermijdelijk is wanneer je een mijlpaal bereikt, geeft me een geweldig gevoel van overwinning. Net als het beklimmen van een berg, terugkijken naar het pad en het uitzicht zien, het pad combineren met de herinneringen aan de klim. Gemakkelijke delen, moeilijke delen, de vallen en vergissingen, de kortere routes… samen maken ze de inspanning waardevol.

Terugkijkend op mijn eigen pad in het leven, zie ik mezelf opgroeien. Mijn straat, het kleine stadje met de kerk in het midden. Mijn ouders en kleine broer altijd in de buurt. Ik zie leuke tijden waarin ik in de tuin graaf, konijnen fok, speel met kuikentjes en eendjes en ze warm houd direct nadat ze uit het ei komen. Vogels om me heen hebben. Bonen, uien, kikkererwten, wortels en andere planten kweken met mijn vader. Eindeloze hoeveelheden onkruid verwijderen van alle gewassen. Ik zie ons elk weekend friet eten, met een kipcorn voor mij. Ik zie mezelf elk weekend rijst maken. Vreselijke rijst in het begin, maar ik word beter. Ik zie ons enorme Lego-dorpen bouwen op zolder. Ik zie leuke vakanties met de familie naar Spanje. Ik zie mezelf studeren en me afvragen wat ik aan het doen ben. Ik zie problemen op mijn school.

Ik zie mezelf konijnenhokken schoonmaken en me afvragen hoe iets zo erg kan ruiken, maar daarna trots voelen. Ik zie mezelf vaak vechten met mijn broer. Ik zie mezelf bordspellen spelen met mijn moeder. Munten verzamelen, bekijken en schoonmaken met mam. Ik kan ons zien fietsen naar oma in het nabijgelegen dorp door de wind, en soms zelfs door de regen, een kleine (of grote) duw in mijn rug krijgen om me te helpen. Ik zie mezelf onder de tafel verstoppen, bang voor verstikking in de rookwolk die de hele woonkamer vult, waar het lijkt alsof iedereen rookt. Ik zie mezelf in mijn kamer, in bed, bang voor het donker. Ik zie ons hele gezin in de duinen op zoek naar kogels, of bramen plukken, of wilde rabarber verzamelen. Naar het strand gaan, of naar het meer, met onze grote surfplank. Paling vissen. Met mijn fiets in de regen rijden. Met mijn fiets in de regen dronken rijden. Onze eerste auto waar we een CD op het dak hebben geplakt. Met mijn broer rijden om de ‘paal’ te ontmoeten of een hamburger te halen bij de Burger King. Op de racefiets stappen, naar Schiphol rijden om vliegtuigen te zien landen en opstijgen. Maar er is meer. Ik herinner me het maken van ninja-sterren met gesmolten lood, ik herinner me dat ik veel kwartels had en hun mini-eieren at.

Ondertussen observeer ik het begin van het digitale tijdperk. Kleurentelevisie, de eerste computers, mobiele telefoons, mobiele telefoons met scherm, smartphones, auto’s met een ‘choke’, auto’s zonder. De klimaatverandering zien, herinneren dat ik over een bevroren zee liep, bevroren rivieren. Overal huizen zien bouwen. Reizen die steeds normaler worden.

Dan zie ik een verandering. Op de een of andere manier een bocht in het pad waar ik mijn stijl veranderde. Ik zie mezelf echt volwassen worden. Het zaadje dat mijn ouders in me hebben geplant door me een 8086 persoonlijke computer te geven, begint plotseling te ontkiemen. Ik krijg richting en kan eindelijk zien waar ik heen ga. Na het studeren van informatica begin ik meteen te werken. Ik krijg een huis en wissel een paar keer van baan. Nadat ik het huis van mijn ouders heb verlaten, verbetert mijn relatie met mijn familie. Een tijdje ben ik gelukkig, bezoek ik plaatsen met vrienden, ga ik skiën, binnen klimmen, ga ik uit drinken en bezoek ik concerten en festivals. Mijn stad verkennen en ervan genieten. Na een paar jaar voelde ik de behoefte om dingen te veranderen. Ik nam een risicovolle omweg, gewoon voor de ervaring. Ik stopte met mijn baan en begon te reizen. Ik begon deze blog om mijn familie op de hoogte te houden. Ik bezocht de VS voor een paar maanden en reisde van New York naar San Francisco, bezocht Canada en Mexico onderweg. De reis veranderde me en maakte me veel zelfverzekerder.

Na mijn reis keerde ik terug naar mijn vorige pad, werkte als freelancer, pakte oude routines op, maar het was niet meer genoeg. Ik begon binnen Europa te reizen. Na een paar jaar ging ik naar Spanje om de taal te leren. Ik bleef in Spanje en uiteindelijk verhuisde ik samen met mijn vriendin Ana naar Gran Canaria. Een grote verandering, mijn bestemming bleek anders dan ik eerder had gedacht. We trouwen en we hebben twee zonen. Ik pas me aan het Spaanse leven aan. Een leven met veel emoties, sommige heel goed, sommige heel slecht. Soms is het echt moeilijk en ben ik bang dat ik de verkeerde keuze in het leven heb gemaakt. Uiteindelijk verandert zelfs het leven in Spanje in een andere routine, en dit keer kan ik het accepteren. Ik weet dat mijn klim nog niet voorbij is, maar het deel dat ik al heb gedaan maakt me trots. Ik ben blij te realiseren en te voelen dat het de reis is die belangrijk is en niet zozeer de bestemming. Dit is een gezegde dat ik vaak heb gehoord, maar ik heb het nooit zo gevoeld als nu.

Hier ben ik nu. Ik voel me goed over mezelf. Ik heb vertrouwen. Ik begrijp hoe dingen werken, ik weet dat ik nieuwe dingen kan leren. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt en mensen heb gekwetst, maar ik heb altijd geprobeerd anderen niet te kwetsen en conflicten te vermijden, maar helaas waren sommige conflicten onvermijdelijk. Ik weet dat sommige dingen veel moeite en veel werk vereisen. Ik begrijp wat waarde voor me heeft en wat geen waarde heeft. Ik weet dat de keuzes die ik maak de juiste keuzes voor mij zijn. Ik weet dat er niets mis is met falen. Ik snap nu dat veel mensen kracht verwarren met zwakte omdat ze met oogkleppen op hum omgeving observeren. Ik weet dat het moeilijk is om te falen en iemand teleur te stellen, maar het is erger om jezelf te falen. Ik streef ernaar een goede leraar voor mijn kinderen te zijn. Leer ze hoe ze gelukkig kunnen zijn en hoe ze de wereld een beetje beter kunnen maken. Bereid ze zo goed mogelijk voor op hun eigen reis.

En hier ben ik nu, na 50 jaar ben ik in een comfortabele situatie en ben ik vooral nieuwsgierig naar wat de toekomst me allemaal nog gaat brengen.

Mei is een maand vol routine. We begonnen de maand met een leuke route over/door het water. Ik heb een filpje van de route gemaakt, maar deze moet ik nog inkorten voordat ik hem publiek maak. Een weekje later moest ik aan de slag, een rondje van 10 km hardlopen met een paar van mijn collegas. De 10km viel me erg mee, ik had een hele nette tijd van 0:49:19, gemiddeld liep ik een kilometer in 4:55, net onder de 5 minuten wat voor mij persoonlijk een hele goede prestatie is.

Alan heeft een officiële viering! Een voetbalvriend viert zijn communie en heeft hem uitgenodigd. Alan was erg blij om samen met zijn beste vriend te gaan, zonder zijn ouders. Hij ging piekfijn op pad, met gestyled haar, parfum, ingesmeerde zacht huidje en een chique outfit perfect voor de gelegenheid.

Een paar dagen later met wat vrienden naar ‘Don Chuleton‘. Hier zijn we al een paar keer geweest. Het is een mannen-only event, zonder vrouwen, zonder kinderen, waar we eigenlijk alleen maar een beetje bijpraten, vlees eten en wijn drinken.

Alan heeft deze maand zijn eerste officiele voetbal competitie afgerond. Zijn team is als vierde geeindigd van in totaal 8 teams. Een heel mooi resultaat, en we zijn allemaal supertrots uiteraard.

Deze maand was het ook ‘Semana Santa’ in Spanje, lekker twee dagen vrij. Miguel kwam gezellig langs. De peetoom van Alex en pan-peetoom van Alan. De bezoekjes van Miguel zijn altijd supergezellig, en ook dit keer was het feest. Ik denk dat Alan deze keer het meest heeft genoten. Miguel nam de kinderen mee naar een Argentijns restaurant met een Michelin-vermelding. Alan was dagenlang extatisch over het eten dat hij had gegeten, en ik kreeg in detail te horen welke gerechten ze hadden gegeten en alles wat er tijdens het diner was gebeurd. Een blijvende indruk, zeker weten. Alex was ook erg tevreden, maar het was niet zijn eerste culinaire avontuur, dus voor hem was het iets minder indrukwekkend.

Voor mijn berichtje over vitamine C had ik wat onderzoek gedaan. Ik wilde graag zeker weten dat ik geen onjuiste of ongezonde adviezen verstrekte. Wat bleek, ik zat met mijn grammetje vitamine C nog aan de lage kant! Veel en veel hoger dan de aanbevolen hoeveelheid, maar nog flink onder de veilige maximumgrens. Sinds deze maand slik ik dan ook een voor mij dubbele doses. 2 Gram per dag. Vooralsnog met weinig merkbaar effect. Ik heb deze maand een verkoudheidje achter de rug, dus dat is niet voorkomen. Wel merk ik af en toe dat het lijkt alsof ik dingen scherper zie. De omgeving als ik rondkijk, naar ook mijn gedachten als ik ergens over na denk. Niet echt meetbaar, en ik vermoed ook dat veel van deze effecten alleen mijn hoofd plaatsvinden. If blijf voorlopig nog een tijdje mijn nieuwe dosis slikken, kijken of er nog wat gebeurt.

We hebben een nieuwe huisgenoot! Een hamster met de naam ‘Pelucita’. Het is een Russische hamster, maar niet geimporteerd gelukkig. Onze hamster is op Spaanse grond geboren. We hebben zelf haar hok gebouwd. Een lekker ruim hok, met flink wat speeltjes, een hamster huisje, een ren wiel, en haar eten en drinken. Volgens mij is onze hamster zeer tevreden, overdag is ze rustig en speelt ze gezellig met de kinderen en ‘s avonds gaat ze helemaal wild en lijkt het alsof ze de 10 kilometer hardloopt in haar wiel.

Carnaval! Feest op het eiland. Een paar familieleden uit Madrid zijn gezellig langs gekomen. Dat leverde twee weken met leuke uitjes op, maar helaas ook weer wat gewonnen kilotjes. Gelukkig heb ik met wat extra hardloop sessies deze extra kilotjes weer kwijt kunnen raken.

Ik slik iedere dag weer een grote hoeveelheid vitamine C. Uit gewoonte, want ik slik mijn pillen al meer dan 30 jaar, iedere ochtend, maar ook omdat ik geloof in de voordelen. Ik weet dat de vitamine C oplost in water, en dat je alles was niet nodig is gewoon uitplast. Het voordeel hiervan is het zeer onwaarschijnlijk is dat je teveel vitamine C slikt, en dat het negative gevolgen heeft. Het nadeel is dat veel mensen denken dat de extra vitamine dus eigenlijk weggegooid geld is, omdat je het toch uit plast. Ik heb dat al meerdere keren gehoord, maar ik denk daar anders over.

Water is ook iets was je lichaam eenvoudig kan verwijderen. Je plast het ook gewoon uit. Als je veel water drinkt moet je meer naar de wc, maar dat is niet het hele verhaal. Als je veel water drinkt, moet je weleenswaar vaker plassen, maar je lichaam kan gemakkelijk al zijn functies uitvoeren waarbij het water nodig heeft. Bijna overal wordt water gebruikt. Alle processen in je lichaam hebben baat bij een goede beschikbaarheid van water.
Als je weinig drinkt, dan is water een product waar door je lichaam iets voorzichtiger mee moet worden omgesprongen. Je lichaam is enorm goed in het efficient om gaan wat de middelen die het heeft, maar waarom zou je het jezelf moeilijk maken. Ik drink graag een extra glaasje water, want ik geloof in de voordelen hiervan.

Met vitamine C is het hetzelfde. Als het beschikbaar is kan het gebruikt worden. Heb je te veel beschikbaar, tsja, dan plas je het uit. Wat precies de gewenste beschikbaarheid is, dat is de vraag, en deze vraag (en het bijbehorende anntwoord) is voor iedereen anders. Ik geloof dat van de vitamine die ik slik veel meer gebruikt wordt, dan als ik alleen sinaasappels zou eten. Ik geloof dat mijn lichaam dankzij de standaard hoge beschibaarheid van vitamine C langzaam steeds minder voorzichtig met de vitamine omgaat.

Een korte maar leuke maand. Ik heb een nieuwe laptop gekocht. Gekocht in het begin van de maand, maar ik ben nog steeds aan het wachten. De laptop ligt nu al een week bij de douane, en afhankelijk van hoe druk die het hebben zal het apparaat hopelijk begin volgende maand zijn weg naar mij vinden. Dat is althans de hoop. Misschien moet ik nog wat import papieren invullen, maar dan merk ik nog wel.

Alan heeft flink wat voetbal wedstrijden gewonnen (mede dankzij intensive aanmoediging door Alex).

Het extra gewicht dat ik eind vorig jaar had opgepikt ben ik weer langzaam aan het kwijtraken. Ik ben van 78 kilo weer gezakt naar 75. Nog een paar kilotjes eraf en ik voel me weer helemaal gezond, mijn target voor het eind van het jaar is om rond de 70 kilo te wegen, maar daar heb ik gelukkig nog flink wat maanden de tijd voor.

De eerste maand van 2025 is alweer voorbij. Een maand waar we weer de gewone routine konden oppikken, na alle hectiek van december. Uiteraard ben ik benieuwd naar wat 2025 gaat brengen. Een grote gebeurtenis is natuurlijk mijn persoonlijke mijlpaal. 50 jaar wordt ik dit jaar. Het is wat. Ik voel me nog steeds redelijk jong, maar dat gevoel lijkt niet overeen te komen met mijn biologische leeftijd. Een vreemde gewaarwording. Gelukkig heb ik nog een paar maanden om te genieten voordat het zo ver is.

We beginnen het jaar met vernieuwing. De kinderen hebben alle twee een mooie vitrinekast gekregen, om hun mooie spulletjes in te plaatsen. Ana heeft een nieuwe dyson aangeschaft. Met de nieuwe dyson v12 stofzuiger zijn nu zelfs de kinderen enthousiast de vloer aan het schoonmaken. Waarschijnlijk is de nieuwheid er snel vanaf, maar ik moet toegeven dat het zoeken naar stof met een groene laser een hele nieuwe dimensie aan het stofzuigen geeft.

Ik ben deze maand ook begonnen met iets nieuws, een uitje met ‘the guys’ naar don Chuleton. Hier met zijn drieen een enorme lap vlees opgepeuzeld, vergezeld van een lekkere fles wijn. Wat mij betreft hebben we een nieuwe traditie.

Deze maand vierde Alan zijn negende verjaardag! Hij groeit razendsnel op. We hebben het een paar keer gevierd en Alan kreeg een enorme hoeveelheid coole cadeaus. Hij kreeg een nieuwe tablet, een semi-professionele metaaldetector, een fiets, verschillende voetbalaccessoires en behoorlijk wat geld. We vierden zijn verjaardag twee keer, eerst met een barbecue in het centrum van het eiland met familie en vrienden, en de volgende dag met een lasergame met zijn klasgenoten.

In december heb ik geleden omdat ik de fout maakte om deel te nemen aan de Bestial race. Het resulteerde in een paar pijnlijke dagen, maar ik zal proberen het te herinneren als een geestversterkende oefening.

Vlak voor Kerstmis kregen we een voorproefje van de echte kerstsfeer omdat we gingen schaatsen. Een half uur op het ijs en daarna een enorme hoeveelheid regen zorgden ervoor dat ik me bijna op de Noordpool waande, nou ja, misschien niet helemaal, maar het leek zeker niet op een tropisch eiland. Schaatsen was leuk. Ik was verbaasd dat ik op mijn voeten bleef staan, maar ik had geluk.

We sloten deze maand af met een bezoek aan familie in Madrid. Tijdens ons verblijf bezochten we ook Mago Pop (Wizard Pop), en moest ik weer op de ijzers het ijs op. Mijn kinderen hadden het Mago Pop optreden eerder gezien, maar voor mij was het de eerste keer, en zelfs als een scepticus over magie was ik behoorlijk onder de indruk.