Alex’ moeder klaagt er vaak over dat in Spanje kan Alex de straat niet op zonder complimentjes te horen. Wat een mooi kind, en veel meer opmerkingen in die trant. Hier in Nederland horen we op de straat helemaal niets. Geen opmerkingen, niks.

Tot gisteren, toen kregen we de overtreffende trap. Hier stonden we allebei toch even van te kijken. Twee kleine meisjes belde aan. Ze waren rond de tien jaar denk ik, en ze vroegen of Alex buiten kwam spelen. Alex sliep, maar toen ik zei dat hij later wellicht naar het speelhoekje zou komen liepen de meisjes hardstikke blij weer weg. Ana en ik wiste niet wat er gebeurde. Zo vreemd, dat Alex nu al zo populair blijkt te zijn bij het andere geslacht. Hij is nog nieteens twee jaar! Als vader was ik natuurlijk wel ik mijn nopjes.

Na een week in Nederland zijn de veranderingen in kleine Alex erg opvallend.

Hij heeft zich enorm snel aangepast aan het Nederlandse dagritme. Hij slaapt veel vroeger, is vroeger wakker en heeft een andere dagindeling. Waar Alex normaal gesproken pas rond 10 of 11 uur ‘s avonds tekenen van vermoeidheid vertoont ligt hij in Nederland al rond 8 uur voor apegapen.

Waarom is niet echt duidelijk, maar wellicht heeft het te maken met het licht in Nederland, of het klimaat, of doordat we meer dingen doen, of gewoon doordat de mensen om Alex heen ook een ander ritme hebben.