Vandaag is mijn derde dag in het ziekenhuis. Niet omdat ik ziek ben of iets mankeer, maar omdat Ana hier werkt en ik dan eventjes kan internetten. Vreemd, want normaalgesproken kon ik het niet lang volhouden in een ziekenhuis. Ik voelde het bloed altijd vlot uit mijn hoofd verdwijnen. Het werd steeds lichter, totdat ik toch echt naar buiten moest. En nu, nu loop ik al een paar middagen door een lange witte gang, om uiteindelijke een reseach afdeling in te gaan met allerlei vreemde apparaten en ontelbare buisjes met dubieuze vloeistoffen.
De cursus gaat goed. Gelukkig kan ik goed oefenen doordat ik veel spanjaarden ken. Mijn klasje bestaat uit twee andere nederlanders, twee duitsers en iemand uit luxemburg. Ik ben vooralnog een van de slechtste, maar ik hoop dat ik door mijn praktijk ervaring mijn achterstand kan goedmaken.
Eerst zouden we met z’n drieën gaan, daarna met zijn zessen. Toen werd het Tunesië in plaats van Madeira, toen hebben we toch voor vier personen een reis naar Madeira geboekt en nu gaan we waarschijnlijk met z’n vijven als dat nog lukt.
‘Je gaat het weer doen’. Dit is een uitspraak van een collega nadat ik mijn plannen vertelde. En ik ga het inderdaad weer doen, weer een avontuur beleven. Ik heb al een tijdje het gevoel dat ik mijn leven graag een andere kant op wil laten lopen. Het klinkt misschien vreemd, maar ik wil meer, veel meer en ik geloof dat ik dit meer kan krijgen als ik een beetje meer risico neem in mijn leven.
