Alan had vroeger een klein krabbetje als huisdier. Het krabbetje woonde in Alan’s kamer, in een mooi hokje met krab spelletjes, water, planten, en wat zond zodat zij een holletje kon graven. Helaas werd ze steeds ouder, en tijdens onze laatste vakantie was ze overleden. Jammer. Hij wilde een nieuw huisdier, dus hebben we een beetje onderzoek gedaan. Een wandelende tak leek leuk, of een nieuw krabbetje. Of misschien een hamster. Het was lastig om te besluiten wat we het beste konden doen. De krab zat weken achter elkaar alleen maar in haar zelfgemaakte holletje, en kwam alleen naar buiten om haar eten te pakken. Ook de zorg voor het beestje werd direct bij Alan’s vader geplaatst. Dat moest anders natuurlijk.
Tijdens een zoektocht naar een diertje liep ik ook een speelgoed zaak binnen. Ik hoopte om een berobotiseerde vis, of iets dergelijks, en toen zag ik de tamagotchi eieren liggen. Misschien is dat wat dacht ik. De technologie is wel uit de vorige eeuw, maar als het leuk is, is het leuk. Alan was helemaal blij ermee. Zijn gedachten van een nieuwe krab verdwenen als sneeuw voor de zon. Zijn nieuwe tamagotchi moest gevoerd worden, je kan ermee spelen, en hij moet hem disipline bijbrengen. Als top op de vuurpijl kan hij hem ook nog eens makkelijk meenemen. Een heel geslaagd kadotje, waar niet alleen Alan superblij mee is.
