Het was me al snel opgevallen. In Nederland is de Dopper een hit. Iedereen loopt met zo’n typisch plastic flesje. Op mijn werk staat op bijna de helft van de bureaus zo’n flesje. Een paar weken geleden had ik er ook maar eentje aangeschaft. Dan was ik in ieder geval ook een beetje hip, en kon ik zelf kijken of de trend nu echt de moeite waard was, of dat het de heersende gekte van het moment was.

Ik was blij verrast. Een handig flesje, met handige beker, lekker stevig en de juiste maat. Hier was duidelijk goed over nagedacht. Tevreden ging ik met mijn flesje terug naar huis, naar Spanje. Eenmaal weer thuis aangekomen bleek dat ook in Spanje men de Dopper goed kon waarderen. Erger nog, mijn blauwe doppertje was ik direct kwijt. Deze was voor Alex om mee naar school te nemen. Nou ja.

Van op school ging het van kwaad tot erger. Blijkbaar was Alex de man van de dag. De koploper wat betreft een nieuwe potentiële gekte. De trendsetter. Al snel stroomde de verzoekjes binnen. 8 Doppers moet ik nu al meenemen.

Samen met de familie hebben we vorige week bijna 10 kilo aan walnoten geraapt. Ze waren vroeg dit jaar, maar toch waren we er weer op tijd bij. De grond lag al redelijk bezaait, en na een tikje tegen de takken viel er ook nog een overvloed van noten naar beneden.

Het voordeel is dat we nu weer een heel jaar noten hebben thuis. Het nadeel merkte ik pas later. Blijkbaar zit er in de schil van een walnoot een stofje dat gebruikt wordt in al die zelfbruin cremes. Een stofje waarvan je huid een paar tinten donkerder wordt. Het nadeel van al die walnoten rapen was dat ze soms nog deels in de schil zaten, en ik ze met mijn duim eruit wipte. Dit leverde me na 10 kilo noot een donderbruine duim op, en deze heb ik nu ruim een week later nog steeds.