Alex mist duidelijk zijn normale Spaanse ritme, maar toch begint hij langzaam te wennen en af en toe is het zelfs feest.

In Spanje heb je dat natuurlijk niet, een fiets. Daar zijn bijna geen fietspaden, en als je al een fiets hebt, dan is het een gevaarlijke bedoeling. Mede weggebruikers zijn niet bekent met fietsen en houden dus ook geen rekening met je. In Nederland is dat natuurlijk helemaal anders. Daar zit je op de fiets en ben je de koning van de weg. Iedereen houd rekening met je, en je kan overal met de fiets komen.

Het was een mooi moment om Alex met dit concept kennis te laten maken. Samen hebben we een paar rondjes gefietst en Alex vond het nog best leuk. Eerst eventjes huiverig natuurlijk, want het ging best wel hard en na een paar rondjes liet hij ook merken dat ie weer naar mamma wilde, maar toch. Het figuurlijke fiets zaadje is gepoot en nu kan de fietser in Alex rustig aan ontkiemen.