Het was een klein feestje een paar dagen geleden. Alex gaf helemaal zelf aan dat hij moest plassen, en na het pakken van zijn potje ging hij met wat hulp lekker zitten en deed een plas. Pappa en mamma waren natuurlijk apetrots, maar Alex zelf was nog het meest in zijn nopjes! Halverwege stond hij al plassend op om blij juichend en plassend door de kamer te rennen.

Alex is weer een stapje verder in zijn lange rit naar de volwassenheid. Zijn ontwikkeling gaat nog steeds razend snel, en we zijn dan ook benieuwd naar het volgende kunstje dat hij gaat klaren.

Alex’ moeder klaagt er vaak over dat in Spanje kan Alex de straat niet op zonder complimentjes te horen. Wat een mooi kind, en veel meer opmerkingen in die trant. Hier in Nederland horen we op de straat helemaal niets. Geen opmerkingen, niks.

Tot gisteren, toen kregen we de overtreffende trap. Hier stonden we allebei toch even van te kijken. Twee kleine meisjes belde aan. Ze waren rond de tien jaar denk ik, en ze vroegen of Alex buiten kwam spelen. Alex sliep, maar toen ik zei dat hij later wellicht naar het speelhoekje zou komen liepen de meisjes hardstikke blij weer weg. Ana en ik wiste niet wat er gebeurde. Zo vreemd, dat Alex nu al zo populair blijkt te zijn bij het andere geslacht. Hij is nog nieteens twee jaar! Als vader was ik natuurlijk wel ik mijn nopjes.

Na een week in Nederland zijn de veranderingen in kleine Alex erg opvallend.

Hij heeft zich enorm snel aangepast aan het Nederlandse dagritme. Hij slaapt veel vroeger, is vroeger wakker en heeft een andere dagindeling. Waar Alex normaal gesproken pas rond 10 of 11 uur ‘s avonds tekenen van vermoeidheid vertoont ligt hij in Nederland al rond 8 uur voor apegapen.

Waarom is niet echt duidelijk, maar wellicht heeft het te maken met het licht in Nederland, of het klimaat, of doordat we meer dingen doen, of gewoon doordat de mensen om Alex heen ook een ander ritme hebben.

Alex mist duidelijk zijn normale Spaanse ritme, maar toch begint hij langzaam te wennen en af en toe is het zelfs feest.

In Spanje heb je dat natuurlijk niet, een fiets. Daar zijn bijna geen fietspaden, en als je al een fiets hebt, dan is het een gevaarlijke bedoeling. Mede weggebruikers zijn niet bekent met fietsen en houden dus ook geen rekening met je. In Nederland is dat natuurlijk helemaal anders. Daar zit je op de fiets en ben je de koning van de weg. Iedereen houd rekening met je, en je kan overal met de fiets komen.

Het was een mooi moment om Alex met dit concept kennis te laten maken. Samen hebben we een paar rondjes gefietst en Alex vond het nog best leuk. Eerst eventjes huiverig natuurlijk, want het ging best wel hard en na een paar rondjes liet hij ook merken dat ie weer naar mamma wilde, maar toch. Het figuurlijke fiets zaadje is gepoot en nu kan de fietser in Alex rustig aan ontkiemen.

Vorige week had Alex weer een controle. Tegelijkertijd kreeg hij weer een paar vaccinaties ingespoten. Tijdens de controle werd ons gevraagd of Alex ook trappen kon beklimmen. Dat hadden we niet echt bewust met hem gedaan alhoewel Alex wel af en toe met een helpend handje een trap op of af wilde, maar toch beantwoordde we dat een trap voor Alex geen probleem was. Een paar dagen later bleek dat hij ook alleen geen enkel probleem had met klimmen!

Alex zegt aleen tijdje pappa, maar hij heeft nu ook mamma goed onder de knie. Hij weet zelfs dat zijn moeder Ana heet.

Na ons geslaagde bezoek aan Madrid is Alex helaas flink ziek naar huis terug gekeerd. In het vliegtuig liep zijn temperatuur langzaam maar zeker op tot rond de 39 graden. Met natte doekjes hielden we zijn inactive lichaam koel. Na de landing zijn we direct naar het ziekenhuis gereden, en daar kreeg Alex al snel een flinke shot met antibiotica.

Het is nu een paar dagen later en Alex laat langzaam aan verbetering zien. Hij slaapt nachts weer en hij speelt zelfs weer al en toe. Wel is hij nog steeds erg huilerig en moet hij geregeld vastgehouden worden.