Soms heb je het dilemma. Maak je een paar fotos, of is een filmpje toch beter. Een lastige vraag, en in het onderstaande geval had ik in Leeds onterecht voor de fotos gekozen. Maar gelukkig toch ook nog een klein stukje film van een prachtig concert door Alex.
Een klassenfoto is natuurlijk altijd leuk om te hebben. Een herinnering voor later om terug te kijken met wie je allemaal in de klas gezeten hebt. Leuk, maar tegenwoordig niet meer zo betrouwbaar.
Alex heeft een klassenfoto gehad van zijn vijfde klas en dat is een mooi aandenken, maar wat valt gelijk op aan deze foto… kijk maar: 
Nou ja, als je snel de foto bekijkt valt er natuurlijk helemaal niets op. Op eerste gezicht keken wij alleen maar naar Alex, en het viel ons op dat ie zijn ogen bijna dicht had. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit.
Hierna viel me nog iets anders op. Het jongetje rechts-onder lijkt te zweven, en heeft bij nadere inspectie veel meer aandacht voor de camera en hij heeft een veel schoner zwart uniformpje. Dit jongetje is erbij geplakt met een foto uit een studio.
De juf en de twee meest rechtse jongetjes zijn losgeknipt van de rest en een stukje opzij geschoven. Hierna is het nieuwe ventje erbij geplakt. Het ventje is een beetje naar achter geschoven, en de juf en de twee rechter jongetjes zijn er weer een beetje overheen gezet. Het lijkt zo net alsof hij erbij was, maar mij reist de vraag of we dit wel moeten willen, ookal is het jongetje wel onderdeel van de klas… Als het toch allemaal in elkaar geschoven wordt, dat kan je net zo goed van iedereen een studio foto maken, en daarna alle lachende, schone, in de camera kijkende kinderen samen in een klassenfoto plakken.
Alex gaat al weer bijna twee maanden naar de Yamaha muziek school. Iedere maandag heeft hij een uurtje les, en daarna moet hij thuis af en toe een beetje oefenen. Voldoende om al een aardig repertoire te hebben. Hier is een stukje van Alex’ eerste optreden, samen met zijn beste vriend Dario.
Vandaag moeten we weer aan de slag. Een special hardloop event voor kinderen. Hopelijk heeft Alex het weer naar zijn zin, en wint hij weer een mooie medaille. Dit keer loopt hij niet alleen voor het eremetaal, maar ook voor een goed doel, namelijk kleine kinderen met kanker. Een dubbele win dus.
Engels is een flink belangrijke taal, dat ik neem ik aan voor iedereen wel duidelijk. In de opvoeding van Alex en Alan is Engels echter een beetje een ondergeschoven kindje. Voor onze zoons is Nederlands een stuk belangrijker. Op school heeft Alex een vergelijkbare situatie. Ook daar is Engels een ondergeschoven kindje en daar is Duits belangrijker. Iedere dag een uurtje Duitse les, en slechts twee keer in de week Engels.
Maar goed, met dat beetje Engels en thuis alle tv ook in het Engels indien beschikbaar moet het wel lukken. Tenminste, als hij het niet fout krijgt aangeleerd. Op school kreeg Alex een tekening met als Engelse titel “What’s doing the dog?”, helemaal fout natuurlijk. Dat moet zijn: “What’s the dog doing?”. Zo’n duidelijke fout, is slechts 1 enkele zin, daar worden we toch een beetje ongerust van.
Alex doet niet graag mee aan buitenschoolse activiteiten. Kung fu vond hij helemaal niks, en ook voor het zwemmen was hij niet te porren. Nu hebben we toch wat gevonden, de Yamaha Music School. Lekker muziek maken met een keyboard.
Alex heeft al twee lessen gevolgd, en het viel m in de smaak. Hij kan nu al Do, Re en Mi! Inmiddels hebben we ook al een keyboard in huis, dus er kan lekker geoefend worden. Klachten van de buren hebben we niet niet ontvangen, dus Alex doet het blijkbaar goed.
Alan groeit als kool, en dankzij een klein beetje training wordt hij steeds beter met zijn nekkie, en kan hij zijn hoofdje steeds beter overeind houden. Alan’s eerste woordje is inmiddels gesproken. Niet het standaard cliche ‘mamma’, maar iets anders. Alan koos zijn eerste woordje verstandig, en sloot direct zijn eerst alliantie. ‘Alex’ was zijn eerste woord.
Ik heb weer een keertje een rondje hard gelopen in het centrum van Las Palmas genaamd Corriendo por Vegueta. 10 KM dit keer met een mooi resultaat van 52:45. Niet slecht dacht ik zo.
De schijnwerpers stonden echter niet op mij, maar letterlijk op Alex. Hij rende zijn eerste wedstrijd ooit (van rond de 100 meter), en werd opeens vergezeld door een cameraman die alleen maar oog had voor Alex. Zijn hele rit werd op de film gezet.
Vier jaar, en dan al een mooie kaart maken voor valentijnsdag voor zijn vriendinnetje op school. Dat zie je niet vaak.
Na flink wat geteken, gekleur, geknip en geplak was het resultaat een hele mooie kaart. Alejandra was er super blij mee, en het resultaat was een kusje. Alex was helemaal hoteldebotel.
Opa kees was op bezoek, samen met oma Nel, en dat heeft Alex geweten. Geen dag ging voorbij zonder dat hij aan het eind van de dag helemaal uitgeput was.