Alex heeft twee keer per week een extra uurtje engelse les. Ik breng hem ‘s middags naar zijn les, ga lekker een uurtje hardlopen (ongeveel 7.5 km), en ik haal m weer op. Vandaag was Alex flink verbaast. Tijdens de les moesten zijn klasgenoten een naam verzinnen voor een fictieve zanger en blijkbaar was een meisje uit de klas op de naam ‘Alex Berg’ gekomen. Vreemd, met zijn achternaam kan dat geen toeval zijn? Wellicht was Alex’ naam blijven hangen in haar achterhoofd, en hierdoor was een ‘random’ naam snel gekozen.

Oh nee, Alex had vandaag muziek les. We zijn erg tevreden met hoe dat gaat. Hij kan al flink mooie muziek maken met zijn keyboard. Na muziek gaat Alex altijd langs het park om nog eventjes te spelen. Hier is waar het vandaag flink fout liep. Rennend op een houte boot bleef zijn beentje haken en nam hij een duikeling richting de grond. Twee meter omlaag ongeveer. Het gevolg was een gebroken arm. Gelijk naar het ziekenhuis, en bijna gelijk in het gips. Het was niet zo´n mooie breuk, dus we hopen dat het wel allemaal goed gaat komen. Over 10 dagen wordt de boel weer gecontroleerd. Fingers crossed.

Het is zomer dus de kids hebben lekker een flinke tijd vrij. Voor Alex en Alan is dit een fantastische tijd om lekker uit te rusten van al dat school, en om eventjes die hele dagelijkse routine helemaal anders te doen. Dit jaar waren we verrast door Alex. Hij wilde zelf op een kamp. Een week lang iedere dag met kinderen die hij niet kent op een plek die hij niet kent leuke dingen doen. Een flinke verandering in het gedrag/de persoonlijkheid van Alex die normaal gesproken de eerste is die de kat uit de boom kijkt.

Alex wilde naar het kamp van ‘Los Olivos‘. We waren hier een keertje geweest en hebben toen een rondleiding gekregen waarbij de kinderen leuk een geitje melk mochten geven, een kuikentje vasthouden en een konijn aaien. Dat viel blijkbaar goed in de smaak. Nu wil Alex een week lang erheen en hij is super enthousiast, en wij natuurlijk ook.

Iedere dag wordt Alex een stuk volwassener. Vandaag moest er bloed geprikt worden, omdat hij al een tijdje rondloopt met jeukende en prikkende ogen. Mogelijk een teken van een allergie en blijkbaar is dit met wat bloed goed te zien. Vorige keren was het bloed prikken altijd een beetje een drama. Het is gelukkig niet veel voorgekomen, maar als het nodig was, dan moest ik Alex super goed vasthouden en was er meestal een extra arts nodig om ook Alex’ armpje nog eens goed vast te houden.

Vandaag liep het helemaal anders. Hij keek niet, maar gaf geen krimp. Na het bloed afnemen heeft hij eventjes gelegen om weer bij te komen, maar al met al verliep het hele gebeuren perfect. Als premie heeft ie een klein zakje met snoepjes uit mogen zoeken. Volgende week horen we of Alex ergens voor allergisch is, en wat dat dan precies is.