Soms heb je het dilemma. Maak je een paar fotos, of is een filmpje toch beter. Een lastige vraag, en in het onderstaande geval had ik in Leeds onterecht voor de fotos gekozen. Maar gelukkig toch ook nog een klein stukje film van een prachtig concert door Alex.
Alex gaat al weer bijna twee maanden naar de Yamaha muziek school. Iedere maandag heeft hij een uurtje les, en daarna moet hij thuis af en toe een beetje oefenen. Voldoende om al een aardig repertoire te hebben. Hier is een stukje van Alex’ eerste optreden, samen met zijn beste vriend Dario.
Laatst hadden we op het strand een soort van schat gevonden. Een oud oorbelletje, en hij leek in mijn ogen van goud te zijn. Ana raadde mij aan het prul weer weg te gooien maar toch had ik hem meegenomen naar huis.
Omdat ik nieuwsgierig was naar wat het nu echt was, ben ik met het schoongemaakte oorbelletje naar de goud boer gegaan. Wij kopen goud stond er groot op de deur, dus daar zit ik goed dacht ik zo. De eerste test was met een magneet. Het goud plakte niet aan de magneet, dus dat was goed. De tweede test was met een soort van schuurpapier en een vloeistofje. Ook dit bleek goed te gaan. Hierna werd het oorbelletje gewogen. 1.1 gram. Het uiteindelijke bod was 20 euro. Toen ik vroeg naar het steentje in de oorbel werd mij lachend verteld dat die voor de vuilnisbak was.
Ik had natuurlijk gelijk die 20 euro kunnen accepteren, maar er klopte iets niet met het hele verhaal. Waarom zou iemand de moeite doen om een gouden sieraad te voorzien van een nep steentje? En wat helemaal vreemd was: Waarom zou de goudboer het oorbelletje met steen wegen, en voor het hele gewicht de goudprijs betalen. Het waardeloze steentje koopt de goudboer dan namelijk voor een goudprijs. Toch nog even verder zoeken. Wordt vervolgt…
Alex doet niet graag mee aan buitenschoolse activiteiten. Kung fu vond hij helemaal niks, en ook voor het zwemmen was hij niet te porren. Nu hebben we toch wat gevonden, de Yamaha Music School. Lekker muziek maken met een keyboard.
Alex heeft al twee lessen gevolgd, en het viel m in de smaak. Hij kan nu al Do, Re en Mi! Inmiddels hebben we ook al een keyboard in huis, dus er kan lekker geoefend worden. Klachten van de buren hebben we niet niet ontvangen, dus Alex doet het blijkbaar goed.
Soms moet je gewoon niet moeilijk doen en iets goeds uitzoeken. Het kost soms wel wat meer, maar je hebt dan ook wat. Voor mijn eigen hobby’s gebruik ik vaak een computer, en ik had hiervoor een goedkope desktop, maar voor mijn werk was ook een laptop wel handig, dus heb ik even gezocht.
Een grote eis was dat de laptop een niet spiegelend scherm had. Het ziet er hartstikke strak uit, maar er valt niet mee te werken. Uren lang kijken naar zo’n spiegelend oppervlak is verschrikkelijk vermoeiend. De processor hoeft niet de laatste allersnelste versie te zijn, maar een middenmoter is al in orde. Voor mijn werk heb ik wel redelijk wat geheugen nodig, met 16GB kan ik goed uit de voeten. Uiteindelijk heb ik terecht gekomen bij Dell. Dit zijn de specs:
Dell Latitude E5450
Edition: Windows 10 Pro
Processor: Intel Core i5-5300C CPU
RAM: 16.0 GB
System type: 64-bit
Harddisk: Samsung SSD 256GB
Removable: Lexar USB 32GB
Met Alex heb ik een leuke wuppie gemaakt. Het proces was redelijk eenvoudig, en het resultaat was een leuke zachte bal om mee te gooien. Weer eens wat anders dan het ‘vechten’ dat Alex nu steeds wil doen met al zijn speeltjes.
Stap 1:
Knip twee kartonnen circels uit, en leg deze op elkaar. Zorg er voor dat ze alletwee open geknipt zijn, zodat je aan het einde van het verhaal de kartonnen makkelijk uit de wuppie kan halen.
Stap 2:
Dit is redelijk wat werk. Pak een touwtje en rol deze om het karton heen. Ga net zolang door tot het hele stuk karton helemaal dik bedenkt is met touw, en er geen touw meer door het midden gehaald kan worden.
Stap 3:
Eenmaal klaar met het rollen van het touw moet je met een schaar of een scherp met de touwjes doorknippen of snijden. Steek hiervoor het mes of de schaar tussen de twee kantonnentjes, en knippen maar.
Stap 4:
Na het knippen moet je het karton nog niet weg halen. Eerst een paar touwtjes goed strak tussen het kanton door om het midden van de wuppie binden. De boel goed strak vastknopen, en dan kan het karton eraf. De wuppie is nu af. Een paar pre-fab oogjes erop maken hem helemaal af. Veel plezier.
Ik ga lachen, ik ga dansen. Ik leef mijn leven.
Ik ga lachen, ik ga genieten. Ik leef mijn leven.
Soms komt de regent, om je wonden te reinigen.
Soms is het slechts een druppel, die de droogte verslaat.
Waarom huilen, waarom? Als het pijn doet is het jammer, vergeet het
Waarom lijden, waarom? Zo is het leven. Leef
Ik leef het moment, om mijn bestemming te begrijpen
Ik zal in stilte luisteren, om mijn weg te vinden
Ik ga lachen, ik ga dansen. Waarom rouwen? Waaom lijden? Start dromen, lach
Ik ga lachen, ik ga dansen. Voel en dans en geniet, je leeft maar een keer
Ik ga lachen, ik ga dansen. Leef, ga door, altijd vooruit, kijk niet terug
Een filmpje. Niet geschikt voor jeugdige kijkers. Niet geschikt voor gevoelige mensen. Eigenlijk is dit filmpje alleen geschikt voor bad mother fuckers.
Let op: Klik alleen op “Lees verder” als je de vorige paragraaf gelezen hebt.
Lees verder
Alex heeft naast zijn normale speelgoed ook twee robots, waarmee hij alleen samen met z’n vader mag spelen. Educatief, dacht ik zo.
Een van de robots is een balanceer artiest (op Kickstarter gevonden), en deze blijft netjes op twee wielen staan. Zelfs een klein tikkie van Alex is geen probleem, en de robot blijft netjes rechtop.
Deze robot is programmeerbaar door hem aan de USB kabel te hangen, en een programma erheen te sturen. Het programma zelf is te maken met een eenvoudige programmeer taal (blocks), maar daar wacht de echte Alex nog een paar jaartjes mee.
Robot Alex II
De tweede robot er eentje gebaseerd op de Raspberry Pi. Deze kan lekker rond rijden. Hij wordt aangestuurd door de computer op zijn rug, en deze is via wifi met de telefoon te besturen.
Alle rij instructies zijn door pappa op de robot al klaargezet als een set aan python programma’s.
Ik denk dat het voor Alex goed is om al vroeg kennis te maken met dit soort zaken. De robots van hem zijn natuurlijk kinderspel, maar ze doen me sterk denken aan de computers van toen ik klein was. Rommelen met geheugenbankjes, harddisken, kabels, floppies, ed. Trage bakbeesten met een zwart-wit scherm, waarbij je alleen een prompt kreeg voorgeschoteld. Internet bestond niet en hoorde nog thuis in de toekomst.
Alex zijn robots zijn vele malen geavanceerder dat mijn oude computers, en voor een fractie van de prijs en ik vermoed dat hij over een flink aantal jaren hierop terug kijkt zoals ik nu terugkijk naar mijn oude pc’s.
Alex zijn moeder was een paar dagen in Barcelona voor een congres en Alex miste zijn moeder flink. Hij wilde wat voor haar maken voor als ze terug kwam, en het resultaat was een prachtig schilderij van de zon, met gras, de hemel, de zee, een bootje, een slak, pappa en een paar A’s (A van Alex)
