Een lekker lang paas weekend, dat had het moeten zijn. Alex zijn peetoom Miguel was op bezoek, en we hadden flink wat tochtjes ingepland. Touristische routes, strand, lekker eten en tot rust komen. Helaas liep het allemaal was anders.
Tijdens een mooie tocht naar een watervalletje, op de terugweg, sloeg het noodlot toe. Ik liep voorop over een richeltje met Alan in mijn handen. Achter mij liep Miguel met Alex, en achteraan liep Ana. Opeens hoorde ik Ana schreeuwen, en toen ik omkeek zag ik Miguel en Alex een afgrond inglijden. 8 meters omlaag in recordtijd over grind en stenen.
Ana had het zien gebeuren. Miguel glipte uit en ging omlaag de afgrond in. Iets later werd Alex die de hand van Miguel vast had mee naar beneden getrokken. Een nachtmerrie scenario. Gelukkig was het een populaire tocht, dus er waren flink veel mensen die ons te hulp schoten.
Tijdens de val gaf ik snel Alan aan zijn moeder en sprintte ik naar beneden om Alex gerust te stellen. Hij was flink gekrast maar het leek mee te vallen. Hij was in ieder geval rustig en wist al mijn vragen te beantwoorden. Nadat ik Alex gecontroleerd had heb ik hem naar zijn moeder getilt, en samen, met nog wat bijstanders zijn ze rustig naar de auto gelopen.
Hierna was Miguel aan de beurt. Hij had een groepje mensen om zich heen staan, en had het minder goed getroffen. Hij had zijn bovenbeen gebroken, vlak bij zijn bekken, en moest met de helicoper geavacueerd worden. Na een operatie moest hij weer revalideren.
Alex moest ter observatie 1 nacht in het ziekenhuis blijven. Hierna mocht hij weer naar huis. We waren uiteraard erg bezorgt over wat dit allemaal voor gevolgen zou hebben. Zo’n trauma gaat je niet in de koude kleren zitten. Maar Alex is jong en hij ging er goed mee om. Vanochtend bracht ik hem naar school en terwijl ik aan zijn docente zijn schade uitlegde was Alex bezig al zijn wonden te later zien aan zijn vriendjes. Dat lijkt dus goed te gaan. Voorlopig even geen tochtjes door de wildernis meer.
Alan is al weer een jaar en dat hebben we natuurlijk gevierd. Met taart, versieringen, kados en heel veel aandacht voor kleine Alan.
Nou ja, als je snel de foto bekijkt valt er natuurlijk helemaal niets op. Op eerste gezicht keken wij alleen maar naar Alex, en het viel ons op dat ie zijn ogen bijna dicht had. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit.
Engels is een flink belangrijke taal, dat ik neem ik aan voor iedereen wel duidelijk. In de opvoeding van Alex en Alan is Engels echter een beetje een ondergeschoven kindje. Voor onze zoons is Nederlands een stuk belangrijker. Op school heeft Alex een vergelijkbare situatie. Ook daar is Engels een ondergeschoven kindje en daar is Duits belangrijker. Iedere dag een uurtje Duitse les, en slechts twee keer in de week Engels.
Het gaat goed met onze kids. Ze kunnen goed met elkaar opschieten, alhoewel kleine Alex rond een beet uitdeelt aan Alex.