Alex gaat al weer bijna twee maanden naar de Yamaha muziek school. Iedere maandag heeft hij een uurtje les, en daarna moet hij thuis af en toe een beetje oefenen. Voldoende om al een aardig repertoire te hebben. Hier is een stukje van Alex’ eerste optreden, samen met zijn beste vriend Dario.
Het viel me 100% mee. De afgelopen paar maanden geen meter hardgelopen, maar toch heb ik de 10 kilometer onder het uur uitgelopen. Mijn tijd was 54 minuten en 30 seconden. Helemaal niet slecht, en dat terwijl het begin van de race zelfs nog in de regen plaatsvond. 
Vanavond moet ik weer aan de slag, 10 kilometer hardlopen in het semi donker tijdens de nachtloop van Las Palmas.
Vandaag moeten we weer aan de slag. Een special hardloop event voor kinderen. Hopelijk heeft Alex het weer naar zijn zin, en wint hij weer een mooie medaille. Dit keer loopt hij niet alleen voor het eremetaal, maar ook voor een goed doel, namelijk kleine kinderen met kanker. Een dubbele win dus.
Engels is een flink belangrijke taal, dat ik neem ik aan voor iedereen wel duidelijk. In de opvoeding van Alex en Alan is Engels echter een beetje een ondergeschoven kindje. Voor onze zoons is Nederlands een stuk belangrijker. Op school heeft Alex een vergelijkbare situatie. Ook daar is Engels een ondergeschoven kindje en daar is Duits belangrijker. Iedere dag een uurtje Duitse les, en slechts twee keer in de week Engels.
Maar goed, met dat beetje Engels en thuis alle tv ook in het Engels indien beschikbaar moet het wel lukken. Tenminste, als hij het niet fout krijgt aangeleerd. Op school kreeg Alex een tekening met als Engelse titel “What’s doing the dog?”, helemaal fout natuurlijk. Dat moet zijn: “What’s the dog doing?”. Zo’n duidelijke fout, is slechts 1 enkele zin, daar worden we toch een beetje ongerust van.
Het gaat goed met onze kids. Ze kunnen goed met elkaar opschieten, alhoewel kleine Alex rond een beet uitdeelt aan Alex.
Op deze foto zijn we in Jardin Canaria, de locale botanische tuin. We gingen op zoek naar lekkere pitangas, maar die waren er helaas niet. Wel hebben we een flinke hoeveelheid canarische hagedissen gezien.
Laatst hadden we op het strand een soort van schat gevonden. Een oud oorbelletje, en hij leek in mijn ogen van goud te zijn. Ana raadde mij aan het prul weer weg te gooien maar toch had ik hem meegenomen naar huis.
Omdat ik nieuwsgierig was naar wat het nu echt was, ben ik met het schoongemaakte oorbelletje naar de goud boer gegaan. Wij kopen goud stond er groot op de deur, dus daar zit ik goed dacht ik zo. De eerste test was met een magneet. Het goud plakte niet aan de magneet, dus dat was goed. De tweede test was met een soort van schuurpapier en een vloeistofje. Ook dit bleek goed te gaan. Hierna werd het oorbelletje gewogen. 1.1 gram. Het uiteindelijke bod was 20 euro. Toen ik vroeg naar het steentje in de oorbel werd mij lachend verteld dat die voor de vuilnisbak was.
Ik had natuurlijk gelijk die 20 euro kunnen accepteren, maar er klopte iets niet met het hele verhaal. Waarom zou iemand de moeite doen om een gouden sieraad te voorzien van een nep steentje? En wat helemaal vreemd was: Waarom zou de goudboer het oorbelletje met steen wegen, en voor het hele gewicht de goudprijs betalen. Het waardeloze steentje koopt de goudboer dan namelijk voor een goudprijs. Toch nog even verder zoeken. Wordt vervolgt…
Alex doet niet graag mee aan buitenschoolse activiteiten. Kung fu vond hij helemaal niks, en ook voor het zwemmen was hij niet te porren. Nu hebben we toch wat gevonden, de Yamaha Music School. Lekker muziek maken met een keyboard.
Alex heeft al twee lessen gevolgd, en het viel m in de smaak. Hij kan nu al Do, Re en Mi! Inmiddels hebben we ook al een keyboard in huis, dus er kan lekker geoefend worden. Klachten van de buren hebben we niet niet ontvangen, dus Alex doet het blijkbaar goed.
Alan had al een getrainde nek, maar hij traint steeds meer, en wordt dus ook steeds sterker. Alan drink nog steeds alleen maar melk, maar hij begint steeds meer te klagen en hij wil ook fruit. We hebben hem al laten likken aan een stukje appel, een beetje sinasappel en stukjes peer.
Alan groeit als kool, en dankzij een klein beetje training wordt hij steeds beter met zijn nekkie, en kan hij zijn hoofdje steeds beter overeind houden. Alan’s eerste woordje is inmiddels gesproken. Niet het standaard cliche ‘mamma’, maar iets anders. Alan koos zijn eerste woordje verstandig, en sloot direct zijn eerst alliantie. ‘Alex’ was zijn eerste woord.