Het is stressen thuis! Thuis heerst er een beladen sfeer. We zijn allemaal enthousiast en dat terwijl de wedstrijd pas ver in de toekomst is. Voor Alan maakt het niet uit. Hij zit met zijn hoofd in de wolken. Zijn lijfje zit vol met adrenaline en hij vliegt bijna door het huis. Hij wil winnen. Iedere avond spelen we voetbal thuis. Ieder bezoek aan het park is nu inclusief een voetbal, en als het park een grasveldje heeft, dan moeten de voetbalschoenen ook mee. Op woensdag is zijn eerste oficiele wedstrijd met ‘Formento’, tegen een ander team uit Las Palmas.

Alex is enorm enthusiast, en dat gevoel is aanstekelijk. We zijn allemaal in juich stemming en we hopen allemaal dat Alan natuurlijk gaat winnen. Ook al wint ie niet, we zullen allemaal achter hem staan. Als ze verliezen is dat natuurlijk zowiezo te verklaren door een slecht veld, een zachte bal, vals spel van de tegenstander, of misschien zelf door het ontbreken van een sterspeler.

Het voetbal-gen van mijn familie heeft een generatie over geslagen. Vader Kees en moeder Nel waren alletwee trainers voor jeugdteams bij VVSB (Het lokale voetbalteam uit Noordwijkerhout). Broer Bert was ook voetballer. Ikzelf ging af en toe mee om te kijken, maar was dan druk met het plukken van gras voor mijn konijn. Voetbal kon mij niet boeien, en nog steeds intereseert het spelletje me bijzonder weinig.

Het voetbal-gen was bij mij dus volledig afwezig, maar is bij Alan weer supersterk aanwezig. Alan speelt inmiddels bij ‘Atleti Formento‘. Een voetbal team van Las Palmas. Iedere avond spelen we voor het slapen gaan een potje voetbal in de gang (met een zachte bal). Ieder bezoek aan het park is hij direct aan het voetballen met de aanwezige kinderen. Ieder weekend naar het park, waar Alan graag zijn schoenen met noppen probeert. Een keer per week naar voetbal training.