Grote veranderingen hebben meestal andere veranderingen tot gevolg. Zo ook mijn telefoon. Ik ben altijd zeer tevreden geweest met de meest standaard telefoon. Hoe minder functies, hoe beter. Een simpele telefoon zoals mijn oude Nokia is eenvoudiger te gebruiken, heeft minder delen die kapot kunnen, is goedkoper, overleeft een val en wordt nooit gejat.

Dankzij mijn broer is het roer nu echter volledig om. Ik loop rond met en heuse computer in hip formaat. Een iPhone. Nu kan ik te pas en te onpas wassap-en, facebooken, google-en, shoppen, bankieren, spelletjes spelen en gewoon lekker digitaal consumeren als ik daar zin in heb. Ik heb zelfs deze post via de iPhone ingevoerd. Ik was altijd wat huiverig maar ik ben nu om.

Sinds april ben ik weer in Nederland en het is een drukke tijd geweest. Ik moest van alles en nog wat regelen en ik begon al direct met mijn nieuwe full time baan. Mijn eerste indruk van Nederland is dat het echt verschrikkelijk koud is. Dat was in mijn herinneringen wel wat anders.

De afstand met Alex en Ana had ik een beetje onderschat. Zeker de eerste paar dagen was het erg moeilijk om zo ver weg te zijn. Inmiddels hebben we een soort van ritme waarbij ik iedere dag met skype op de hoogte blijf van alle ontwikkelingen en zo kunnen we elkaar weer een tijdje zien. Gelukkig heb ik ook mijn familie en vrienden dichtbij.

Vandaag vertrekken we naar Madrid. Lekker een paar daagjes op vakantie met de kleine. We vliegen met Ryanair, dus dat wordt nog eventjes afzien, maar daarna vieren we lekker 3 koningen in de hoofdstad van Spanje.

Wat is er allemaal te doen in Las Palmas, terwijl je wacht op de kerstman en de jaarwisseling en misschien het einde van de wereld. Nou, dat is makkelijk. Lekker met wat tapas, een Tropical en later een Mojito genieten van een optreden in de zon. Zelfs de kleine had het naar zijn zin en genoot.

Vanuit Spanje wensen we iedereen een hele fijne kerst!

Afgelopen zondag kon ik mijn vouwfiets weer uit de garage halen. Het was de dag van de fiets, en de lokale snelweg, de GC1 was afgezet voor de vele duizende fietsers. Ik had niet verwacht dat de eiland bewoners zo veel fietsen zouden hebben. Ze houden de fietsen blijkbaar goed verborgen.

Het was maar een klein afstandje van ongeveer 5km maar toch leuk en Gran Canaria leek weer eventjes op Nederland, behalve dan het weer want het was lekker zonnig.

Vele ouders zijn ongetwijfeld bekend met het probleem van de McDonalds. Met zo’n klein kereltje ontkom je er gewoon niet aan. Als je door de straat loopt en hij ziet zo’n kleurrijke plek, dan wil hij gewoon naar binnen. Als ouder is het dan moeilijk om nee te zeggen en af en toe geef je gewoon toe.

Eenmaal binnen vraag je om een happymeal, maar dat wil hij helemaal niet. Hij wil ge-super-sized worden. Lekker cola, patat en een burgertje. Dit levert dan de volgende foto op.

We hadden het zo goed voor elkaar. Een nieuw appartementje met een mooie plek voor de auto onder het gebouw in de garage. Maar helaas, de garage is nog steeds bruikbaar, maar de lift doet het niet meer. We moeten nu dus iedere keer van -3 naar +2 met de trap. Vijf verdiepingen maar liefst en dat merk je. Helemaal als ik met flessen water a 8 liter weer de klim moet maken.

Het buiten wandelen met de kleine is ook wat lastiger. Maar goed, ik hoef hem maar twee verdiepingen omlaag en omhoog te tillen en Alex vind dat dan weer hardstikke leuk.

Het probleem was helemaal vreemd. Op dit gortdroge eiland was de liftschacht met water volgelopen. Er was een vocht probleem en dat wordt nu op zijn Canarisch opgelost, oftewel, de komende maand ben ik aan het traplopen.

Tsja,dat krijg je met een enthousiast kind, een stenen vloer en een brildragende ouder. Gelukkig had ik een vooruitziende blik en had ik al een reserve bril en lenzen aangeschaft.