Een halve eeuw! Geweldig. Terugkijken, iets wat bijna onvermijdelijk is wanneer je een mijlpaal bereikt, geeft me een geweldig gevoel van overwinning. Net als het beklimmen van een berg, terugkijken naar het pad en het uitzicht zien, het pad combineren met de herinneringen aan de klim. Gemakkelijke delen, moeilijke delen, de vallen en vergissingen, de kortere routes… samen maken ze de inspanning waardevol.

Terugkijkend op mijn eigen pad in het leven, zie ik mezelf opgroeien. Mijn straat, het kleine stadje met de kerk in het midden. Mijn ouders en kleine broer altijd in de buurt. Ik zie leuke tijden waarin ik in de tuin graaf, konijnen fok, speel met kuikentjes en eendjes en ze warm houd direct nadat ze uit het ei komen. Vogels om me heen hebben. Bonen, uien, kikkererwten, wortels en andere planten kweken met mijn vader. Eindeloze hoeveelheden onkruid verwijderen van alle gewassen. Ik zie ons elk weekend friet eten, met een kipcorn voor mij. Ik zie mezelf elk weekend rijst maken. Vreselijke rijst in het begin, maar ik word beter. Ik zie ons enorme Lego-dorpen bouwen op zolder. Ik zie leuke vakanties met de familie naar Spanje. Ik zie mezelf studeren en me afvragen wat ik aan het doen ben. Ik zie problemen op mijn school.

Ik zie mezelf konijnenhokken schoonmaken en me afvragen hoe iets zo erg kan ruiken, maar daarna trots voelen. Ik zie mezelf vaak vechten met mijn broer. Ik zie mezelf bordspellen spelen met mijn moeder. Munten verzamelen, bekijken en schoonmaken met mam. Ik kan ons zien fietsen naar oma in het nabijgelegen dorp door de wind, en soms zelfs door de regen, een kleine (of grote) duw in mijn rug krijgen om me te helpen. Ik zie mezelf onder de tafel verstoppen, bang voor verstikking in de rookwolk die de hele woonkamer vult, waar het lijkt alsof iedereen rookt. Ik zie mezelf in mijn kamer, in bed, bang voor het donker. Ik zie ons hele gezin in de duinen op zoek naar kogels, of bramen plukken, of wilde rabarber verzamelen. Naar het strand gaan, of naar het meer, met onze grote surfplank. Paling vissen. Met mijn fiets in de regen rijden. Met mijn fiets in de regen dronken rijden. Onze eerste auto waar we een CD op het dak hebben geplakt. Met mijn broer rijden om de ‘paal’ te ontmoeten of een hamburger te halen bij de Burger King. Op de racefiets stappen, naar Schiphol rijden om vliegtuigen te zien landen en opstijgen. Maar er is meer. Ik herinner me het maken van ninja-sterren met gesmolten lood, ik herinner me dat ik veel kwartels had en hun mini-eieren at.

Ondertussen observeer ik het begin van het digitale tijdperk. Kleurentelevisie, de eerste computers, mobiele telefoons, mobiele telefoons met scherm, smartphones, auto’s met een ‘choke’, auto’s zonder. De klimaatverandering zien, herinneren dat ik over een bevroren zee liep, bevroren rivieren. Overal huizen zien bouwen. Reizen die steeds normaler worden.

Dan zie ik een verandering. Op de een of andere manier een bocht in het pad waar ik mijn stijl veranderde. Ik zie mezelf echt volwassen worden. Het zaadje dat mijn ouders in me hebben geplant door me een 8086 persoonlijke computer te geven, begint plotseling te ontkiemen. Ik krijg richting en kan eindelijk zien waar ik heen ga. Na het studeren van informatica begin ik meteen te werken. Ik krijg een huis en wissel een paar keer van baan. Nadat ik het huis van mijn ouders heb verlaten, verbetert mijn relatie met mijn familie. Een tijdje ben ik gelukkig, bezoek ik plaatsen met vrienden, ga ik skiën, binnen klimmen, ga ik uit drinken en bezoek ik concerten en festivals. Mijn stad verkennen en ervan genieten. Na een paar jaar voelde ik de behoefte om dingen te veranderen. Ik nam een risicovolle omweg, gewoon voor de ervaring. Ik stopte met mijn baan en begon te reizen. Ik begon deze blog om mijn familie op de hoogte te houden. Ik bezocht de VS voor een paar maanden en reisde van New York naar San Francisco, bezocht Canada en Mexico onderweg. De reis veranderde me en maakte me veel zelfverzekerder.

Na mijn reis keerde ik terug naar mijn vorige pad, werkte als freelancer, pakte oude routines op, maar het was niet meer genoeg. Ik begon binnen Europa te reizen. Na een paar jaar ging ik naar Spanje om de taal te leren. Ik bleef in Spanje en uiteindelijk verhuisde ik samen met mijn vriendin Ana naar Gran Canaria. Een grote verandering, mijn bestemming bleek anders dan ik eerder had gedacht. We trouwen en we hebben twee zonen. Ik pas me aan het Spaanse leven aan. Een leven met veel emoties, sommige heel goed, sommige heel slecht. Soms is het echt moeilijk en ben ik bang dat ik de verkeerde keuze in het leven heb gemaakt. Uiteindelijk verandert zelfs het leven in Spanje in een andere routine, en dit keer kan ik het accepteren. Ik weet dat mijn klim nog niet voorbij is, maar het deel dat ik al heb gedaan maakt me trots. Ik ben blij te realiseren en te voelen dat het de reis is die belangrijk is en niet zozeer de bestemming. Dit is een gezegde dat ik vaak heb gehoord, maar ik heb het nooit zo gevoeld als nu.

Hier ben ik nu. Ik voel me goed over mezelf. Ik heb vertrouwen. Ik begrijp hoe dingen werken, ik weet dat ik nieuwe dingen kan leren. Ik weet dat ik fouten heb gemaakt en mensen heb gekwetst, maar ik heb altijd geprobeerd anderen niet te kwetsen en conflicten te vermijden, maar helaas waren sommige conflicten onvermijdelijk. Ik weet dat sommige dingen veel moeite en veel werk vereisen. Ik begrijp wat waarde voor me heeft en wat geen waarde heeft. Ik weet dat de keuzes die ik maak de juiste keuzes voor mij zijn. Ik weet dat er niets mis is met falen. Ik snap nu dat veel mensen kracht verwarren met zwakte omdat ze met oogkleppen op hum omgeving observeren. Ik weet dat het moeilijk is om te falen en iemand teleur te stellen, maar het is erger om jezelf te falen. Ik streef ernaar een goede leraar voor mijn kinderen te zijn. Leer ze hoe ze gelukkig kunnen zijn en hoe ze de wereld een beetje beter kunnen maken. Bereid ze zo goed mogelijk voor op hun eigen reis.

En hier ben ik nu, na 50 jaar ben ik in een comfortabele situatie en ben ik vooral nieuwsgierig naar wat de toekomst me allemaal nog gaat brengen.