Vorige maand was ons etentje in het spreekwoordelijke water gevallen. Eigelijk precies het tegenover gestelde… het etentje was in het zand gevallen. Een verschikkelijke calima voerde de hele avond de overtoon. Deze maand had het veel beter moeten gaan, maar nee. Het is zelfs nog erger. Opgesloten in huis kunnen we al weken helemaal niks.
Het corona virus is hier! Een heuse pandemia. De hele wereld moet eraan geloven. Het virus is overal en beinvloed bijna alles. Zo’n klein beestje(?) en zo een groot effect. Gisteren werd opeens aangekondigd dat alle scholen vanaf vandaag twee weken dicht zijn. In het ziekenhuis waar Ana werkt is met in rep en roer. Op mijn werk is opeens thuiswerk goed bespreekbaar. De supermarkten hebben lege schappen, er wordt gewoon gehamsterd. Vreemd dat we dit kunnen meemaken.
Het wordt steeds gekker. Iemand vind 25 miljoen dollar in een tent in een terroristen kamp. Pakt deze 25 miljoen dollar en stopt deze in een kistje. Het geld is bedoeld voor het rode kruis, maar in plaats van het gewoon direct te geven is er een ingewikkeld plan bedacht. Het geld moet eerst door het rode kruis zelf naar mij verstuurd worden, via de diplomatische post van een inmiddels overleden soldaat.
Dit kistje met geld moet uiteraard naar een betrouwbaar persoon en alhoewel de persoon die mijn hulp vraagt mijn naam niet weet, weet hij/zij gelukkig wel dat ik betrouwbaar ben. Voor mijn moeite mag ik dan een flink deel van het geld houden (30%, iets meer als 8 miljoen) en moet de rest naar het rode kruis.
Ben ik nu paranoïde, of klopt er iets niet?
Dear, Sir.
I want to trust you with this confidential proposal. Before I continue, let me introduce myself to you, I am Col. SPARKIE H WHITE the commander of the Special N.A.T.O coalition force with the United Nation troops in Afghanistan, on war against terrorism. I was working with General S McChrystal, the former commander of U.S and NATO forces in Afghanistan before he was replaced by another General. I am serving currently in a Taliban territory; a remote Village in Bamyan province to the bustling capital Kabul (CBC’s Doc Zone).
Because of series of killing of England/United States troops in Afghanistan especially the shot down of UN helicopter that killed 30 American soldiers and 12 England Soldiers on the 5th of August 2013 and the five American soldiers who were killed by a bomb in Afghanistan. After this series of killing I and my colleague decided to share the money we recovered on our raids on terrorist’s camp in Afghanistan. I have now in my possession the sum of $25M (Twenty Five million US Dollars).
I have carefully packaged the money in a box; I have made contact with a friend who is working with the UNITED NATIONS RED CROSS here in Kabul. He will assist me move the consignment out of the trouble area down to your country, which is the only safer means of moving it out of this hell hole, he will deposit it with the United Nations Red Cross as a diplomatic luggage as I have told him that the luggage belongs to one of our soldier that died during the attack but before giving up he told me to make sure the luggage get to his family. He will deposit the consignment for safe keep and to make contacts for its proper use.
So I need someone I can work with on trust and that is why I contacted you. So if you accept, I will put you forward as the beneficiary/owner of the funds and then the box shall be deposited on your name as the beneficiary and the Red Cross Agent will transfer the box to you anywhere in your city. I just need your acceptance and all is done. I have 100% assurance that you will surely receive the box without any hitch through United Nations, every arrangement will be made to proceed to your country.
Once I confirm your interest to my proposal, and your positive reply I will proceed with the arrangement to move the consignment out of the trouble area and register your name as the beneficiary then move the consignment to your country Red Cross office. I am willing to give you 30% of the total sum when the money is delivered to you. I wait for your response so we can proceed immediately. In less than 7days the money should be in your safe custody.
The only telephone access we have here is radio message which is for our general use and is being monitored; therefore all communication will be via email till we finish our assignment. Please keep it to yourself even if you are not interested.
Iedere week vijf euro betalen. Zomaar opeens, gemakkelijk via de telefoon rekening. Zonder dat je er iets voor hoeft te doen. Zelfs niet eens toestemming geven.
Zo ging het met onze telefoonrekening. Opeens betaalde we iedere week 5 euro voor nummer 900 814 644. Het bleek om een abonnement te gaan op ‘game-station’. Gelukkig (voor ons) hadden ze precies het nummer van Ana, en dat bleef niet ongemerkt. Na een paar telefoontjes kregen we het geld, inmiddels al weer 20 euro) weer terug. Toen bleek ook dat je dit soort nummers gewoon uit kan zetten. Nooit meer ongevraagde superdure nummers die je kan bellen. Vreemd dat dit niet standaard uit staat, maar waarschijnlijk komt dat doordat de telefoonmaatschappij er ook niet slechter van wordt.
Iedere Nederlander eet natuurlijk graag kaas. In Spanje eten ze echter ook graag kaas, en met name de Nederlandse kaas is goed vertegenwoordigd in de supermarkt. Gouda en Edam kopen wij altijd, en deze zijn overal makkelijk te vinden. Lekker een stukje Nederland als ontbijt.
Bij ons laatste pakje Gouda viel me echter wel iets op. Een klein Duits vlaggetje op de verpakking. Vreemd, want Gouda ligt toch echt in Nederland.
Gelukkig kon ik het gemakkelijk navragen. Een mailtje naar de kaasboer en een dag later had ik al antwoord. Blijkbaar is de beschermde naam van echte Nederlandse Goudse kaas “Holland Gouda” of “Dutch Gouda”. Alleen de term Gouda zonder Holland/Dutch mag dus blijkbaar iedereen op zijn kaas plakken. Nou heb ik dus zeker al jaren niet-Nederlandse kaas ontbeten.
Een klassenfoto is natuurlijk altijd leuk om te hebben. Een herinnering voor later om terug te kijken met wie je allemaal in de klas gezeten hebt. Leuk, maar tegenwoordig niet meer zo betrouwbaar.
Alex heeft een klassenfoto gehad van zijn vijfde klas en dat is een mooi aandenken, maar wat valt gelijk op aan deze foto… kijk maar: 
Nou ja, als je snel de foto bekijkt valt er natuurlijk helemaal niets op. Op eerste gezicht keken wij alleen maar naar Alex, en het viel ons op dat ie zijn ogen bijna dicht had. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit.
Hierna viel me nog iets anders op. Het jongetje rechts-onder lijkt te zweven, en heeft bij nadere inspectie veel meer aandacht voor de camera en hij heeft een veel schoner zwart uniformpje. Dit jongetje is erbij geplakt met een foto uit een studio.
De juf en de twee meest rechtse jongetjes zijn losgeknipt van de rest en een stukje opzij geschoven. Hierna is het nieuwe ventje erbij geplakt. Het ventje is een beetje naar achter geschoven, en de juf en de twee rechter jongetjes zijn er weer een beetje overheen gezet. Het lijkt zo net alsof hij erbij was, maar mij reist de vraag of we dit wel moeten willen, ookal is het jongetje wel onderdeel van de klas… Als het toch allemaal in elkaar geschoven wordt, dat kan je net zo goed van iedereen een studio foto maken, en daarna alle lachende, schone, in de camera kijkende kinderen samen in een klassenfoto plakken.
Engels is een flink belangrijke taal, dat ik neem ik aan voor iedereen wel duidelijk. In de opvoeding van Alex en Alan is Engels echter een beetje een ondergeschoven kindje. Voor onze zoons is Nederlands een stuk belangrijker. Op school heeft Alex een vergelijkbare situatie. Ook daar is Engels een ondergeschoven kindje en daar is Duits belangrijker. Iedere dag een uurtje Duitse les, en slechts twee keer in de week Engels.
Maar goed, met dat beetje Engels en thuis alle tv ook in het Engels indien beschikbaar moet het wel lukken. Tenminste, als hij het niet fout krijgt aangeleerd. Op school kreeg Alex een tekening met als Engelse titel “What’s doing the dog?”, helemaal fout natuurlijk. Dat moet zijn: “What’s the dog doing?”. Zo’n duidelijke fout, is slechts 1 enkele zin, daar worden we toch een beetje ongerust van.
Mijn appartement in Leiden was onderdeel van een uitzending van TROS Radar.
Zoals wel vaker in de media zijn de zaken allemaal wat aangedikt. Ik heb ooit eens in de krant gestaan. Toen betrof het het lokale sufferdje waarin werd vermeld dat ik mijn kaak gebroken had door een aanrijding met een auto. In realiteit was ik inderdaad als fietser door een auto geschept, maar ik was er zonder kleerscheuren van af gekomen.
Bij TROS Radar wordt ook creatief met de waarheid omgegaan. Dit keer is er een undercover actie in mijn appartement gefilmd. Het programma wil aantonen dat de huurder kosten in rekening worden gebracht. Zelf geven ze aan dat het in rekening van kosten maar bij één partij mag gebeuren, en blijkbaar wordt er soms van twee walletjes gegeten. De huurder, of de verhuurder, moeten betalen maar zeker niet allebei.
Het grappige is dat de persoon die de huurder (mij) vertegenwoordigd in dit geval iemand is die ik niet ken. Toch weet hij het een en ander over mij te vertellen. Zo zou ik tot over mijn nek in de schulden zitten, ben ik gescheiden, en treft mij allerlei narigheid. Tsja.