Alan is al weer een jaar en dat hebben we natuurlijk gevierd. Met taart, versieringen, kados en heel veel aandacht voor kleine Alan.
Zijn eerste jaar is snel gegaan. Alan loopt al bijna, hij kruipt als een speer door het huis, wijst al netje naar de dingen die hij wil en lacht zich een hoedje als hij doet alsof hij iets geeft en als je dat dan wil aanpakken trekt ie het snel weer weg.
De verschillen met Alex zijn qua uiterlijk niet zo groot. Het zijn duidelijk broers, maar in karakter zijn het twee totaal verschillende personen. Alan is eigenwijs, doet alleen wat hij zelf wil, en om hem te overtuigen moet je goed je best doen. Alex was in dat opzicht een stuk eenvoudiger om te overtuigen. Alex heeft ook nog nooit zijn vinger in een stopcontact gestoken, en bij Alan, toen hij net kon kruipen, was dit het eerste wat hij deed.
Nou ja, als je snel de foto bekijkt valt er natuurlijk helemaal niets op. Op eerste gezicht keken wij alleen maar naar Alex, en het viel ons op dat ie zijn ogen bijna dicht had. Maar dat maakt natuurlijk helemaal niet uit.
Oei! Mijn rijbewijs was bijna verlopen, dus ik moest een nieuwe aanvragen. Gelukkig is mijn Nederlandse rijbewijs gewoon geldig hier in Spanje en kon ik hem voor een Spaanse versie inruilen. In Spanje moet je wel een medisch certificaat overhandigen, dat kost 45 euro en ze meten dan je bloeddruk en vragen of alles goed is met je, en dan kan je weer gaan. Snel verdient. Ik heb in ieder geval voorlopig een a4-tje als rijbewijs, en zodra het plastic kaartje klaar is een officieel Spaans rijbewijs.
(
Engels is een flink belangrijke taal, dat ik neem ik aan voor iedereen wel duidelijk. In de opvoeding van Alex en Alan is Engels echter een beetje een ondergeschoven kindje. Voor onze zoons is Nederlands een stuk belangrijker. Op school heeft Alex een vergelijkbare situatie. Ook daar is Engels een ondergeschoven kindje en daar is Duits belangrijker. Iedere dag een uurtje Duitse les, en slechts twee keer in de week Engels.