Het is moeilijk om soms het grote plaatje te zien. Beseffen dat je zelf niet het middelpunt van de wereld bent. Erger nog, alle problemen waar we allemaal mee geconfronteerd worden, zijn uiteindelijk verwaarloosbaar klein. De aarde, een miniscuul klein puntje dat om een iets groter lichtgevend puntje rondjes draait, ergens in een uithoek van een onvoorstelbaar grote ruimte.
Look again at that dot. That’s here. That’s home. That’s us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every “superstar”, every “supreme leader”, every saint and sinner in the history of our species lived there – on a mote of dust suspended in a sunbeam.
The Earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that, in glory and triumph, they could become the momentary masters of a fraction of a dot. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of this pixel on the scarcely distinguishable inhabitants of some other corner, how frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds.
Our posturings, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the Universe, are challenged by this point of pale light. Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity, in all this vastness, there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves.
The Earth is the only world known so far to harbor life. There is nowhere else, at least in the near future, to which our species could migrate. Visit, yes. Settle, not yet. Like it or not, for the moment the Earth is where we make our stand.
It has been said that astronomy is a humbling and character-building experience. There is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly with one another, and to preserve and cherish the pale blue dot, the only home we’ve ever known.
Carl Sagan, Pale Blue Dot, 1994
Stap één was een 
Vandaag hebben we een feestje, we zijn inmiddels al weer 15 jaar getrouwd! Een mijlpaal die we hebben bereikt. Ups en downs, dat is (
Helaas, weer niet gewonnen. Dit keer was het een emotionele wedstrijd. twee van onze trainers werden het veld af gestuurd. Het andere team had wat grotere spelers die erg fysiek aan het ‘spelen’ waren. Een van onze spelers had aan het eind van de wedstrijd een in tweeen geschopte scheenbeschermer. Heel veel spelers gingen naar huis met een paar nieuwe blauwe plekken. Gelukkig is Alan alert en snel. Ik zag hem een paar keer over een uitgestrekt been springen om zo wat ongewenste pijn te vermijden.
Een chuletón is een grote ribeye steak met bot. Deze steaks zijn enorm, meer dan 1 kilo, en bedoeld om te delen. In Spanje is het veel meer als ergens uit eten. Het is een sociale gebeurtenis en iets om samen met vrienden van te genieten. Sinds 
Ongeveer een keer in de maand, of soms om de maand, hebben we hetzelfde ritueel. We vertrekken van het plein waar we allemaal in de buurt wonen met de auto richting het restaurant. Hier beginnen we met een biertje en kiezen een enorm stuk vlees van tussen de één en de twee kilo. Het vlees wordt klaargemaakt, en we krijgen de Chuleton geserveerd, waarbij we zelf op een hete steen de laaste finetuning kunnen doen. Uiteraard vergezeld door een lekkere rode wijn. Dan is het eten en vooral genieten. We gaan op donderdag, want dan is er altijd plek en hoeven we niet te reserveren of te wachten.
Twee jaar geleden zijn we