Uiteindelijk hebben twee katoen plantjes het overleeft, en ze zijn nu rond de 20cm hoog. Normaal gesproken zijn decoratieve katoen stokken meestal een stuk groter, maar het lijkt erop dat bij mijn katoenplantjes de groei er een beetje uit is.
Misschien hebben ze te weinig ruimte, ik weet het niet.
De door mij ontworpen munt blijkt helaas een grote faal. En dat terwijl ik er toch flink over nagedacht had.
In mijn ontwerp vormde de Europese landen die de euro gebruiken samen een grote pijl. De pijl is opgebouwd uit verschillende delen. Ieder deel vertegenwoordigd een land, en de omvang van ieder deel is afhankelijk van het aantal inwoners in het land (breedte), de waarde van de munteenheid van voor de euro (hoogte), en het jaar dat het land begon met deelname aan de euro (start).
Maar al mijn gereken en geteken heeft helaas niet mogen baten. Het is mogelijk om op de wel uitverkoren munt ontwerpen te stemmen.
Een van de plantjes die ik op ons balkon had staan was een peer meloen. Hiervan hebben we ongeveer drie peer meloenen kunnen opeten, en dat was het einde van het plantje. Naast aardig smakelijke vruchten had het plantje een enorm sterke aantrekkingskracht op ongedierte. Het plantje zat al snel helemaal vol met wit ongedierte.
Mijn eerste oplossing was een sproeibeurt met bier en water, maar dat had geen effect. Hierna heb ik het plantje gesnoeid, in de hoop dat het vanuit het stronkje weer zou gaan groeien, maar helaas. De peer meloen heeft het niet overleeft.
Dromen zijn een van de meest persoonlijke gebeurtenissen die je je maar kunt voorstellen. Het is een film die je zelf maakt en die je toch kan verbazen. Het enige nadeel is dat je vaak niet voldoende bij kennis bent om de droom te kunnen onthouden en zodoende te kunnen ontcijferen wat je onderbewustzijn je probeert te vertellen.
In mijn geval wordt mijn interesse in mijn eigen dromen steeds weer opgewekt als ik wakker wordt met een droom nog vers in mijn geheugen. Dit gebeurt maar af en toe, één keer in de paar maanden, en in deze gevallen schrijf ik de droom snel op een papiertje naast mijn bed, voordat ik de droom vergeet. Als ik veel later het papiertje weer bekijk en mijn dromen nalees komt de herinnering soms weer deels terug.
Een aantal van deze dromen vind je nu hier.
Wat mijn onderbewustzijn me probeert te vertellen is me niet echt duidelijk, maar wie weet valt op een dag opeens het muntje.
Het gaat goed met de kleine. Onze Pek weegt inmiddels 733 gram. Op de echo valt niet veel te zien, maar het was de enige die we kregen.
Op de foto wordt het bot van zijn bovenbeen gemeten om te controleren of de groei op schema zit. Dit bleek allemaal goed te gaan.
Naast deze ene onduidelijke foto kregen we ook een filmpje.
Spanje is in protest. Eigenlijk kon het ook niet anders want in het nieuws hoor je hier steeds vaker twee verschillende zaken.
Rond de 35% van de Spanjaarden is werkeloos. Er is gewoon geen werk en er is geen uitzicht op verbetering van deze situatie. De mensen zijn het zat en willen verandering. Welke verandering dat exact moet wezen is onduidelijk, maar dat er iets moet veranderen is helder.
Politici en ambtenaren die vaak voor het leven een goed betaalde baan hebben met alle extra’s er netjes bij staan in schril contrast met de loonslaven, met een loon dat gemiddeld drie keer minder is, met steeds minder rechten, meer plichten en minder bescherming van je baan, als er überhaupt al werk is.
De IJslandse bankiers die na veel gesteggel eindelijk in de bak beland zijn is een vaak gehoord verhaal hier. Na jaren van fout op fout stapelen wil men dat de verantwoordelijken voor deze fouten eindelijk eens hierop afgerekend worden. De enorme schuld van het land wordt veroorzaakt door de regering, maar moet opgelost worden door zijn inwoners. De goklust van de banken met hypotheken die uiteindelijk ook betaalt wordt door de bevolking. Het is een onverteerbare situatie die hier in Spanje steeds duidelijker zichtbaar is.
De politiek en de grote corporaties worden vaak genoemd als oorzaak/schuldige van de huidige situatie. In Madrid is het centrale plein Sol al bijna twee weken vol met mensen die hun rustige protest voeren. Niet zo moeilijk, want met een enorme werkeloosheid hebben de meeste niets beters te doen.
De naam die aan het protest is meegegeven is 15M. Dit staat simpelweg voor 15 Mei, de eerste protestdag. Hier in Las Palmas ben ik een paar keer bij de manifestatie langs geweest en wat blijkt, in het begin was het een klein groepje van rond de 50 alternatievelingen, maar de zaak is groeiende. Nu zijn er een dikke 150 personen en de boel ziet er georganiseerd uit. Een hele groep mensen kamperen op het San Telmo plein, met stroomvoorziening, heel veel activiteiten, protest borden, een centraal organisatie punt, een lijst met benodigdheden, en heel veel mensen die eten, drinken en hulp aanbieden.
Hoe dit verder gaat lopen is vooralsnog een raadsel. Het protest is vreedzaam en goed georganiseerd en het lijkt erop dat ze het nog wel een tijdje vol kunnen houden.
Tot nu toe is de zwangerschap van Ana zeer voorspoedig verlopen, maar er is inmiddels een kinkje in de kabel getreden. Ana heeft last van een vaak voorkomend probleem, namelijk een tekort aan ijzer.
Onze kleine Pek heeft flink wat ijzer nodig. IJzer wordt normaal gesproken gebruikt in je bloed. De rode bloedlichaampjes gebruiken het ijzer om in de longen een zuurstofdeeltje mee vast te pakken. Dit zuurstofdeeltje wordt hierna weer losgelaten nabij de cel die zuurstof nodig heeft.
Bij de verdeling van het beschikbare ijzer gebruikt het lichaam van een zwangere vrouw twee eenvoudige regels.
1. Alles wat Pek nodig heeft is voor Pek
2. Alles wat over blijft is voor de moeder
Uiteraard ben ik blij dat Pek al zo klein voor zichzelf op komt, maar het gevolg is dat Ana ondanks dagelijkse ijzer preparaten onvoldoende ijzer heeft voor zichzelf. Oplossing is een speciaal ijzermenu. Bruine bonen, spinazie en vlees, veel rood vlees! Vanmiddag ga ik gelijk even shoppen voor vlees. Dit wordt een dieet wat ik zelf ook maar ga proberen, want het klinkt erg smakelijk.
De bamboe oplossing was redelijk succesvol in het terugbrengen van rust in ons huishouden, maar het blijft een lapmiddel.
Vooraf aan deze oplossing hadden een flink aantal zaken plaatsgevonden. Discussies met de dakloze, politie die niets deed, contacten met verhuurders, een brief aan de Ikea, onderzoek naar Ingvar, noem maar op. Geen enkele actie bleek echter voldoende om de kwestie fundamenteel aan te pakken.
Maar blijkbaar heeft toch een van onze acties gewerkt en hoe! Deze ochtend merkte ik plots dat de oplossing der oplossingen was toegepast. Een enorm hekwerk stond pontificaal voor de ingang van het huis. Een dikke 2 meter hoog met indrukwekkend dikke stalen spijlen. Nu kan niemand er meer in (of uit). De bal is blijkbaar aan het rollen geslagen en iemand heeft zijn verantwoordelijkheid genomen.
Wederom opgelost dus.