Twee weken thuis was de eerste stap die genomen is tegen de pandemie die momenteel alles beheerst. Twee weken die afgelopen weekend al weer voorbij waren, en uiteraard zijn verlengt. Waarschijnlijk zullen we rond de twee maanden thuis moeten blijven. Nog nooit heb ik zoiets meegemaakt. Niemand heeft die ooit meegemaakt, en het is een erg vreemde situatie.
Een aantal dagen geleden hebben Alex en Alan allebij een mooi slakken hotel gemaakt voor een aantal slakken die we het mini tuintje buiten ons huis hadden gevonden. Alex heeft een stuk of 10 slakken en Alan had er eerst maar eentje en later heeft hij zijn slakken aantal verhoogd naar drie. Al bijna twee weken verzorgen de kinderen de slakken en krijgen ze sla, tomaat en komkommer (favoriet) gevoerd.
Om de slakken niet te beschadigen worden ze zo min mogelijk opgepakt, maar mocht dat toch nodig zijn, dan moeten vooraf de handen gewassen worden zodat alle zout en viezigheid weg is. Na het pakken van de slak moet wederom de handen gewassen worden ter voorkoming van alle narigheid die het pakken van een slak kan veroorzaken. Sommige slakken hebben geluk en zijn al gewassen onder de kraan met een rustig stroompje lauw water. Volgens mij voelen de slakken zich in een soort van slakken hemel.
Het is te merken dat de slakken tevreden zijn. Na twee weken slakken boerderij zijn in alle twee de bakjes al flink wat slakken eieren te zien!
Vorige maand was ons etentje in het spreekwoordelijke water gevallen. Eigelijk precies het tegenover gestelde… het etentje was in het zand gevallen. Een verschikkelijke calima voerde de hele avond de overtoon. Deze maand had het veel beter moeten gaan, maar nee. Het is zelfs nog erger. Opgesloten in huis kunnen we al weken helemaal niks.
Het corona virus is hier! Een heuse pandemia. De hele wereld moet eraan geloven. Het virus is overal en beinvloed bijna alles. Zo’n klein beestje(?) en zo een groot effect. Gisteren werd opeens aangekondigd dat alle scholen vanaf vandaag twee weken dicht zijn. In het ziekenhuis waar Ana werkt is met in rep en roer. Op mijn werk is opeens thuiswerk goed bespreekbaar. De supermarkten hebben lege schappen, er wordt gewoon gehamsterd. Vreemd dat we dit kunnen meemaken.
Oh nee, Alex had vandaag muziek les. We zijn erg tevreden met hoe dat gaat. Hij kan al flink mooie muziek maken met zijn keyboard. Na muziek gaat Alex altijd langs het park om nog eventjes te spelen. Hier is waar het vandaag flink fout liep. Rennend op een houte boot bleef zijn beentje haken en nam hij een duikeling richting de grond. Twee meter omlaag ongeveer. Het gevolg was een gebroken arm. Gelijk naar het ziekenhuis, en bijna gelijk in het gips. Het was niet zo´n mooie breuk, dus we hopen dat het wel allemaal goed gaat komen. Over 10 dagen wordt de boel weer gecontroleerd. Fingers crossed.
Het afgelopen weekend zijn we noodgedwongen thuis gebleven. Er hing een vreemde gele dikke mist over het hele eiland. Geen water, maar zand was de oorzaak. Vanuit de sahara woestijn was een enorme hoeveelheid zand over het eiland geblazen. Langzaam maar zeker werd/wordt alles bedenkt met een dun geel/oranje laagje zand. Op zich mooi om te zien, maar het probleem is dat hetzelfde laagje zand ook in onze longen wordt neergelegt. Niet zo best, dus het weekend zijn we voornamelijk thuis gebleven. Een keer liepen we over straat, en het was alsof we een een spookstad rondliepen. Bijna niemand op straat, geen autos en de mensen die er liepen liepen allemaal rond met een mondkapje.
Uit eten, goed voor de familieband!
Het plan was eenvoudig. Gezellig iedere maand een keertje uit eten. Ik en Ana om een beetje bij te praten en om gewoon eens even zonder de kinderen te zijn en tot rust te komen. Even de boel de boel laten. Dat was het initiele idee, totdat we dit besproken in de auto met Alex en Alan op de achterbank. Alex en Alan waren met elkaar aan het spelen/vechten op de achterbank, dus ze hadden weinig aandacht voor hum omgeving dachten we. Totdat Alex prompt liet weten dat ie het uit eten gaan een goed idee vond! Daar was hij wel voor in.
Vanwege de grote hoeveelheid stof in de lucht besloten we om dan maar dicht bij huis te blijven. Een pizzaria in de buurt boodt uitkomst. De pizza was lekker maar de korte tocht naar het restaurant was vreemd met al dat zand in de lucht. Alles was bedekt met een fijn laagje roodachtig zand. Hopelijk gaat het volgende maand beter. Dan willen we naar een sushi restaurant.