In the past I have been confronted with the difference between liters and kilos before causing problems in realizing the relation between the two. The confusion was created by a bag of sand that contained much more liters than kilos. Now I found a suitcase which advertises a content of 20 liters. It is a really huge suitcase. I regularly buy bottled water in an 8 liter container and I am sure 4 of these bottles could easily fit inside the suitcase. 4 bottles of 8 liters water is still 32 liters of water and this is much more than should oficially fit inside the suitcase.

Probably the manufacturer of the suitcase specifies the 20 liter limit because many airports have a weight limit per suitcase of 20 kilos. 1 kilo is equal to 1 liter, so it is easy to figure out the limit to place on the bag. It is easy, but incorrect. The suitcase is being sold with a content of 20 liters, but it easily fits 32 liters. Why sell something for less that it is? And why is the content of the suitcase expressed in weight? Is it not easier to design a new system where you indicate more clearly how many items fit inside the bag.

Niet kiezen is ook een keuze.

9-11 was een dag van terreur. 911 is het alarmnummer in amerika en dus was de aanslag extra wrang.

Vandaag is het 13 maart 2007. Opzich geen bijzondere dag… behalve… 13-3-7 wordt ook wel herkent door te erge nerds als de term “leet“, kort voor “elite”, wat een stoere term is. Ik ben benieuwd of de vrienden van saddam dit weten.

Wie weet wat de volgende datum is met een speciale significantie?

In Nederland werken meer dan 200.000 professionals samen. Deze 200.000 mensen werken samen om ons allemaal bang te maken. Via tv, huis aan huis blaadjes en radio reclames worden we bang gemaakt. Bang voor terroristen. Bang voor iets waar we helemaal niet bang voor hoeven te zijn. Maar waarom?
Op de site nederlandtegenterrorisme.nl staat het volgende:

Belangrijk is in ieder geval dat ons leven niet overheerst wordt door angst. Er is geen reden voor paniek. Wel goed blijven opletten, maar vooral blijven doen wat we al deden en gewoon doorgaan met leven.

Gewoon doorgaan met leven.

Maar dan wel leven met identificatieplicht, overal camera’s, preventief fouilleren, anonieme meldlijnen, aftapplicht voor telecom en internet aanbieders, satellieten die de hele wereld in kaart brengen en waarop je je eigen auto kan terugvinden, overheden en grote bedrijven die gegevens bestanden koppelen om alles wat afwijkend is op te sporen, verdachten van een misdaad zijn over de hele wereld op te sporen als ze alleen hun mobieltje bij zich hebben, etc.

Honden worden voorzien van chips om ze altijd te kunnen vinden. Binnenkort volgen ongetwijfeld ook de kinderen. Supermarkten rusten hun producten uit met kleine zendertjes om het afrekenproces te kunnen versnellen, maar tegelijkertijd ook exact weten wie wat koopt. Klantenkaarten, tankpassen, pinpassen, creditcards, ov-kaarten. Alles wordt steeds meer en meer geïntegreerd zodat we over een paar jaar 1 kaart hebben voor alles. In dat geval is een geïmplanteerde chip voor iedereen handig.

Maar moeten we dit wel willen. Vrijheden opgeven is bijzonder makkelijk. Als dingen voor je geregeld worden is dat prettig en het geeft een veilig gevoel. Maar wat gebeurt er met diegene die dit niet willen? Waarschijnlijk verdwijnen de probleem gevallen na een paar generaties en dan is iedereen eraan gewend. Moeten we dit echt willen.

Big brother is watching us en blijkbaar telt nederland zo’n 200.000 professionele big brothers. Het ergste is nog dat er reclame voor gemaakt wordt! Voldoende reden voor paniek lijkt mij.

Geboortedatum, verjaardag, gewicht, leeftijd, kledingmaat, schoenmaat, lengte, huisnummer, telefoonnummer, sofinummer, maand, dag, jaar, tijd, rekeningnummer, pincode, inkomen, vermogen, btw, kosten, paginanummer, isbn, zoomfactor, afstand, winkans, punten, bonus, verlies, korting, …

Allemaal zaken die in nummertjes uitgedrukt kunnen worden. Ongetwijfeld zijn er nog heel veel meer, maar kan het me ook niet boeien. Nummers zijn niet belangrijk.

In de kleine prins van Antoine de Saint-Exupery stond het prachtig beschreven:

Grown-ups like numbers. When you tell them about a new friend, they never ask questions about what really matters. They never ask: “What does his voice sound like?” “What games does he like best?” “Does he collect butterflies?” They ask: “How old is he?” “How many brothers does he have?” “How much does he weigh?” “How much money does his father make?” Only then do they think they know him.”
…
But, of course, those of us who understand life couldn’t care less about numbers!

 
R.I.P.

Continue reading →